Afscheid van een luchtbed in Ardense vrieskou
Tijdens het eerste weekend van November organiseerden we het ondertussen zesde MotorAvonturist treffen; een nacht kamperen in de Belgische Ardenne. Nu hebben we al een aantal keren gekampeerd in de winter, maar deze meeting gaat de boeken in als ons koudste kramperen tot nu toe. Domien zijn thermometer toonde -4,7ºC bij het slapen gaan. Gelukkig was het goed toeven rond het kampvuur, waar ik met Domien een stoofpot kookte in mijn Russische Kazan. Verhalen gaan rond over verre reizen en motorproblemen, onder het genot van berenburg en bruin bier. Er zijn nieuwe gezichten en oude bekenden, allemaal gek genoeg om met deze vrieskou schouder aan schouder zo dicht mogelijk bij het vuur te zitten.
Wanneer ik ‘s avonds mijn tent in ga om mijn zaklamp te pakken, ontdek ik dat mijn luchtbed leeg is en er een scheurtje zit op een naad. Hij is lek, mijn ouwe trouwe matras die ik 6 jaar geleden kocht tijdens een tweetakt rit naar Normandië en de jaren daarna meenam op wereldreis, vol vlekken van die ene nacht zweten in Cambodja en zonder drogen in mijn roltas te stoppen. Hij kon bijna praten de eerstvolgende keer dat ik hem tevoorschijn haalde in Thailand, maar mijn geld raakte op en ik moest nog naar het dure Australië. Met een schuurspons en een flesje alcohol ontsmette ik het beschimmelde decathlon bed, vrezend voor de strenge Australische douane die je hele motorreis uitrusting controleert op grassen en zaadjes.
Opmerkingen dat een matje eigenlijk toch wel beter is qua isolatie vliegen over mijn schouder, terwijl ik de koude luchtstroom uit de naad tegen mijn vinger voel blazen. Op de koude grond slapen is wel erg spartaans. Ik wil nog één nacht samen… Mijn neef Lodi die mee is geeft mij een plakker. Het warme wc hok is mijn operatiezaal. De scheur zit is zo’n 2cm lang en zit precies op een naad. Na een half uur de lijm laten drogen, kermt mijn oude gare luchtpompje het uit en blaast mijn bed op. Ik ga weer bij het kampvuur zitten, even later rits ik mijn tent open en zie een zacht luchtbed. Maar ik geef niet op. Jasper zijn homemade tooltube gaat open en tovert een zijn bandenplak set tevoorschijn, inclusief ontvetter en een lange rol bandenplakrubber. We plakken een grote lap op de naad. We gaan weer drinken bij het vuur, het is middernacht en kijken onze ogen uit naar de sterrenhemel.
Ongeduldig check ik tussendoor de plakker. Ik hoor gesis; een tweede naad is gaan scheuren, zucht… Maar we geven niet op, terwijl de berenburg de benen doet wankelen gaan we terug naar het verwarmde wc hok. Met grootse precisie opereren we lamlendig de tweede scheur, ook op een naad. Ik wil geen herrie meer te maken in de late uren en blaas het bed zelf op, angstig kruip ik in mijn slaapzak en verzamel alle hoop. Ik sluit mijn ogen, fingers crossed. Als ik ze weer open doe is het vroeg in de ochtend en staat mijn blaas op knappen. Maar ik lig, wonder boven wonder, op een hard luchtbed.
