Op reis met de Ural (Episode 2: Reeuwijk-Reeuwijk)
Vanmorgen is Peter van huis weggereden, op weg naar Australië. Natuurlijk moest er nog afscheid genomen worden en hebben we met ons motorclubje de eerste paar kilometer samen opgereden.
Omdat zulke feestelijkheden vragen om een feestelijke motor, besloot ik vanmorgen vroeg dat het een goed plan zou zijn om Peter met de Ural uit te zwaaien. De Ural en ik zijn inmiddels goede vrienden en eigenlijk heb ik de laatste paar duizend kilometer nauwelijks mankementen mogen ervaren. Maar gelukkig blijft het een motor vol verrassingen en al na 20 kilometer (op weg naar de ouders van Peter) had ik de eerste horde te pakken. In de aanloop naar een bruggetje in de polder viel plotseling een groot deel van het vermogen weg. Omdat er toch al niet zoveel Russische paarden aanwezig waren, bleek dat nogal een domper. Hortend en stotend heb ik het einddoel gehaald. Na een kop koffie vonden we dat ze wel voldoende afgekoeld zou moeten zijn en hebben we eens een eerste blik geworpen, in de berm van de Lekdijk. De symptomen waren curieus; stationair best aardig lopen, maar slecht op toeren komen en bovenin geen fut meer hebben. In eerste instantie dacht ik aan een verstopte hoofdsproeier (er zitten immers geen filters tussen) of een kortsluitende bobine (ook een Uraldingetje). Eigenlijk bleek er niet zoveel te zien.
De paar kilometer die ik met Peter mee reed gingen niet erg soepel, boven de zestig was het eigenlijk onmogelijk nog normaal te rijden. Stug volhoudend heb ik Peter uitgezwaaid en ben ik op één poot terug naar Reeuwijk gehinkt, alwaar mijn garage staat.
Daar heb ik, mijn klauwen verbrandend van ongeduld, de bougies eens bekeken om een volgende aanwijzing te vinden. Rechts zag er keurig uit, maar links bleek een tropische verrassing te bevatten…
Vorig jaar heb ik bij een bougiewissel een stuk uit de cilinderkop meegedraaid. Omdat ik niet goed wist wat ik daarmee aan moest heb ik met die kop een revisiebedrijfje opgezocht, die me er van overtuigden dat zoiets prima met een helicoil te verhelpen valt. Voor bijna tienduizend kilometer bleek dat te kloppen, totdat vandaag de reparatie het begaf…
Ik heb de kop gedemonteerd, eigenlijk lijkt de schade nogal mee te vallen. De prangende vraag is nu natuurlijk hoe verder te gaan. Ga ik ‘m nogmaals proberen op te lappen, of zal ik voor een verse cilinderkop kiezen (tientjeswerk).
Hoe het ook zij, dit bewijst eens te meer dat Ural’s de betrouwbaarste motoren ter wereld zijn. Welke andere motor brengt je met zulke schade nog thuis? Precies, leve het proletariaat!
He Daniel,
je bent gelukkig toch nog in Reeuwijk aangekomen.
Ik kneep hem als een oude dief dat ik toch weer zomaar een oude rus in de tuin zou krijgen!!!!!
Groetjes van Peter zijn moeder.:-)
De Ural is nog lang niet klaar voor jullie achtertuin (daar waar motoren komen om te sterven). Vreemd genoeg ben ik in al die Ural-tijd eigenlijk maar 1 keer afgesleept door de ANWB, toen zat het achterwiel muurvast. Verder heeft ze me tot nogtoe altijd weer thuisgebracht.
En welke motor slaagt er in om een stuk bougie zonder schade aan zuiger, cilinder of kleppen “op te vreten”. Hulde aan Ural!
Mijn Ural eet zwakke kapitalistische bougies als ontbijt.
Tientjeswerk voor een nieuwe kop?
Ik vraag me steeds af hoe makkelijk je van ´n zijspan overstapt op een solo en omgekeerd. Rij overwegend solo en wil dat blijven doen (ook ivm de files) maar een zijspan voor erbij lijkt me wel praktisch;) Is zijspan rijden ook leuk als je niet zoveel op rijdt, dus overwegend solo?
Zijspan rijden is totaal anders dan solo. Solo rijden is evenwicht bewaren en daar stuur je ook mee. Met een zijspan stuur je daadwerkelijk door aan het stuur te draaien, het heeft met je evenwicht niets te maken. Geef je met een zijspan gas dan draai je automatisch naar de bak toe, bij gas loslaten gebeurt het tegenovergestelde. Als je nooit met een zijspan hebt gereden en je begint eraan dan kan het goed gaan, maar vaak als je denkt dat je het beheerst gaat het fout en knal je een sloot in of tegen een boom aan. Vandaar dus die zijspancursussen. Zelf wissel ik span en solo vaak af, soms zelfs dagelijks, het lijkt gewoon niet op elkaar. Echt voorkeur heb ik niet, het is allebei fantastisch om te doen. Wij hebben 2 spannen. Het mooist vind ik nog lekker raggen door de bagger met onze zijklep Dnepr met aangedreven zijspanwiel, maar voor het snellere werk is er een EML/BMW. En toch rijd ik ook veel solo. Ik zou zeggen: neem er 1 en doe toch maar een cursus. Dat kost wat extra, zo’n cursus, maar het verdient zich snel terug in meer rijplezier.
Bedankt voor je reactie Albert!
Ik denk dat ik het gewoon een keer moet ervaren, maar een tweetakt oostblok – span lijkt me geweldig. Heb ook niet zoveel budget:)
Mocht je in het westen des lands wonen, dan ben je welkom om eens te proeven! Trouwens ook als je elders woont, maar dan is het wat verder weg.
Dat is een genereus voorstel! Ik woon wel ongeveer in het westen des lands, als e.e.a. meer concreet wordt verwacht ik er op terug te komen!