Janapar: Love on a bike
Ja, dat heb je goed gezien… dat is een fiets. Goede kans dat Daniel of Janus straks gaan zeiken op de whatsapp als ze opeens deze fietsavonturist post voorbij zien komen, maar dat heb ik er voor over. De honger naar motoravontuur films is bij mij zo groot, dat er gewoon niet genoeg van zijn om die honger nog te stillen. In alle wanhoop grijp ik nu dus naar hike-, zeil- en fietsavonturen. En laten we eerlijk zijn, een fietsvakantie lijkt zo ontzettend veel op een motorvakantie, het is enkel een sadomasochistische variant ervan. Janapar gaf mij eenzelfde high als een Mondo Enduro of Somewhere Else Tomorrow, dus klik nog niet teleurgesteld en huilend onze site weg.
Het verhaal achter Janapar is niet eens origineel. Tom Allen is 23 als die klaar is met zijn studie Computer Science, maar ziet het niet zitten om meteen 8 uur per dag achter zijn computerscherm te verschrompelen. Hij wil op reis en nadenken wat die met zijn leven gaat doen. Met een klein budget komt die al snel uit op het reizen met de fiets. Hij vindt twee maten die net zo sadomasochistisch zijn als hem en zo vertrekken ze met zijn drieën vanuit Engeland de wijde wereld in. Na tien weken valt het eerste maatje al af, omdat die zijn vriendin mist. Het overgebleven tweetal fietst verder, maar als ze zeven maanden na vertrek in Turkije elkaar echt niet meer kunnen uitstaan, staat Tom er alleen voor. Maar dat duurt niet lang, want als hij in Armenië is komt hij een knappe Iraanse tegen en komt de gewetensvraag te kiezen voor zijn reis of voor de liefde.
De taalbarrière en eenzaamheid doen Tom zijn hart luchten in de camera. Niet alleen kijken we naar de meest fenomenale landschappen, ondertussen krijgen we inzicht in de worstelingen die in Toms hoofd afspelen. Het liefdesverhaal is precies wat deze film ook interessant maakt. Stinkende mannen die met hun motor bij een tankstation staan kennen we nu ondertussen wel…
Voor iemand die onder deze omstandigheden heeft moeten filmen, vind ik het resultaat ook verrassend professioneel. Dat is vooral ook dankzij de editing van filmmaker James Newton, die de 300 uur aan materiaal heeft omgevormd tot een boeiende en voor iedereen toegankelijke avontuurfilm.
Bovendien kan je deze film ook nog eens voor £5,- online huren. Iets wat ik volledig toejuich, gezien de soms idiote prijzen van crappy adventure films, die van ver opgestuurd worden en waar je weken op moet wachten.
Names de voltallige, nog bij zinnen zijnde, redactie bieden wij u excuses aan voor Peters gedrag. Wij zullen een passende reprimande bedenken, deze filmen en ter uwer vermaak hier weer aanbieden. Een publiekelijke correctie zo u wilt.
Sorry.
Kom, kom… Ik neem het op voor Peter.
Ik had voor afgelopen najaar een uitvoerige motortrip gepland rond de Zwarte Zee om er even tussenuit te zijn na mijn pas beëindigde studies. Lekker alleen op pad met enkel mezelf om rekening mee te moeten houden.
Dat avontuur eigenlijk gewoon een kwestie is van slechte planning wist ontdekkingsreiziger Roald Amundsen al. Deze wijze woorden indachtig liet ik mijn tiptop KTM op stal en kocht ik voor een spreekwoordelijke appel en ei een veeldehandse YBR125. Met daarop wat Ortlieb fietstassen zou er gegarandeerd miserie van komen. Veel kans op avontuur dus: ideaal!
Maar amper een week voor vertrek bemerkte ik ineens dat ik nog veel minder voorbereid aan deze reis kon beginnen. Waarom niet gewoon met de fiets gaan? Toch tijd genoeg! Snel de YBR weer van de hand gedaan voor de spreekwoordelijke appel en twee eieren (je kan er maar geluk mee hebben) en mijn spullen op een 20 jaar oude stadsfiets gebonden. Enkele modificaties later sloeg ik de deur achter me dicht en reed het avontuur tegemoet, niet eens wetende hoe ver mijn doel eigenlijk voor me lag – als compensatie zou ik de trip slechts in één richting rijden. (Niet dat het er iets toe doet, maar voor de geïnteresseerden: het bleek net geen 5500km tot de hoofdstad van Georgië, met inbegrip van een stevige omweg door het binnenland van Turkije)
Er is eigenlijk niet erg veel verschil tussen een motoravontuur en een fietsavontuur. Met uitzondering van de specifieke benodigdheden voor het voertuig zelf is het meeste gerief identiek: omnifuel, tent, slaapzak, matje… wildkamperen is voor iedereen hetzelfde. Zelfs kleren om warm en droog te blijven berusten op identieke principes, om nog maar te zwijgen van paktechnieken en logische indeling van tassen/koffers of hoe je in godsnaam jezelf en je kleren kan wassen (en drogen!) onderweg. Slechts één verschil is fundamenteel: fietsen kost niets. Leven op minder dan 3 euro per dag is een eitje (dat had ik nog over van de transactie met die YBR…). Hoe ver geraak je voor dat bedrag met de motor?
Daarom, beste Peter, vind ik het niet meer dan terecht dat je dit bericht hebt geplaatst. Al moet je er nu ook weer geen gewoonte van gaan maken!
Groeten van een meelezende zuiderbuur.
Zo makkelijk kom je er niet mee weg. Bijna iedereen die ik ken heeft wel eens een fietsvakantie gedaan ( waarom zouden ze dat nu niet meer doen denk je dan). En dat zal best raakvlakken hebben met motorreizen maar ik kan zelfs gelijkenissen vinden tussen motorvakanties en all-inclusive naar Turkije.
Dus volgende keer weer gewoon iets met motoren. De fiets is voor studenten en dat geldt ook voor het ov. Tenzij je dronken bent :).
Hoe heet deze site?
Leuke site hebben jullie! Ook het verhaal van een fietser mag er van mij af en toe op. Mocht je nog verlegen zitten om motoravonturistverhalen: http://www.motorcyclememoir.com. Met een bejaarde Suzuki GS850 door Zuid Amerika. Hij heet Chris Sorbi. Of hij nog leeft vraag ik me af. Niet alleen vanwege de gevaren waaraan hij zich blootstelde, maar ook omdat zijn verhaal start in 2009 en in 2013 ineens heel abrupt eindigt.
Groeten,
Robert