Van Maasland naar Nepal – Iran (deel 2)

Dag 32 – 04-04-2014

Toen Amin zich omdraaide na ons op de goede weg geholpen te hebben vervolgden we onze weg richting Yazd. De rit ging voorspoedig, maar in de verte zagen we dat we een diepgrijze lucht tegemoet reden. De temperatuur zakte snel en de eerste spetters kwamen naar beneden. We stopten om ons regenpak aan te trekken en vervolgden de weg, een weg die dwars door een leeg uitgestrekt landschap ging met hier een daar rotsen en bergen. Het begon harder te regenen en het leek erop dat het een natte rit ging worden. Niet veel verder zagen we de opklaring al in de verte en na een uurtje slecht weer kwam de zon weer terug.

Spoedig bereikten we het woestijnstadje Yazd. De temperatuur liep hier goed op en we zochten een hotelletje. We vonden een prachtplek om te overnachten. Het hotel was van het soort wat ze hier een ‘traditioneel’ hotel noemen. Dit houdt in dat er kamers en gezamenlijke kamers rond een grote half overdekte binnentuin zijn. Voor nog geen vijf euro per persoon hadden we een bed en konden we heerlijk relaxen in een van de ligbanken in de binnentuin. Na even niks gedaan te hebben zijn we de stad ingelopen. We waren de straat nog niet uit en er kwam een agent ons tegemoet. Hij sprak ons met gebrekkig Engels aan en vroeg of we een kopje thee kwamen drinken in zijn kantoortje. Dus wij een kop thee met de man gedronken en weer verder gegaan.

De avond begon onderhand te vorderen en dus zochten we een tentje om wat te eten. Restaurantjes of tentjes waar we wat gezonds kunnen krijgen zijn zeer schaars hier in Iran. Uiteindelijk hebben we maar wat gehaald bij een van de vele fastfood tentjes die hier zijn. Eenmaal terug in het hotel, hebben we nog genoten van enkele koppen thee in de binnentuin waarna we ons bed opgezocht hebben.

Dag 33 – 05-04-2014

Na een ontbijt zijn we de stad ingegaan. We hebben wat rondgedwaald door de straten en her en der wat bezichtigd. Na een poging tot een douche in het hotel bleek dat er even geen water uit de leidingen kwam. We zijn weer de stad ingegaan, maar ditmaal op de motor om door de kleine straatjes te rijden die hier zijn. De stad kent vele smalle straatjes die aan beide zijden omgeven zijn door hoge muren. Een ware doolhof waar je snel de weg kwijt bent, maar prachtig om doorheen te dolen.

Na een dag random door de stad gedwaald te hebben zijn we voldaan in de binnentuin van het hotel beland. Er kwam zowaar weer water uit de leidingen dus konden we een heerlijk verfrissende douche nemen. Die avond hebben we gegeten in de binnentuin van het hotel. Toen we een kopje thee aan het drinken waren werden we zowaar aangesproken door een Nederlander!? De eerste Nederlander die we tijdens onze reis tegen zijn gekomen, maar ik moet zeggen dat Iran weinig toeristen kent, maar in Yazd zijn wel tot zo ver de meeste te vinden. We hebben de gehele avond tot diep in de nacht gespendeerd in de binnentuin onder het genot van thee en wat noten.

Het was een heerlijk rustig dagje zo.

Dag 34 – 06-04-2014

‘s Ochtends hebben we genoten van een goed ontbijt waarna we de motoren weer ingepakt hebben. Het plan was namelijk om een mooie rit richting de woestijn te rijden en deze te doorkruisen op weg naar Shiraz. Na wat water, fruit en noten ingeslagen te hebben zijn we op weg gegaan. Het was even zoeken om de juiste weg op te gaan, dit omdat vooral de kleinere wegen hier zeer slecht aangegeven staan, maar toch redelijk snel waren we op weg richting het dorpje Taft. Hier hebben we de benzinetanks afgetopt en zijn we verder gereden.

We sloegen een kleine weg in die de kaart aangaf. We volgden een weg die ons door een redelijk kaal berglandschap stuurde met hier een daar een dorpje en wat boompjes in het dal die in bloei stonden. Na een stukje verder gereden te zijn begon de motor opmerkelijk minder vermogen te krijgen. De weg was dan wel licht klimmend, maar echt stijl omhoog reden we nu ook weer niet. Ik begon me al allemaal scenario’s in te denken die mogelijk mis konden zijn met de motor tot dat Jelle die voor mij reed stopte. ’Heey Jeroen mijn motor begint vermogen te verliezen’ zei Jelle. “Aaah ja mijne ook’. Toen bedacht ik me dat we stiekem wel is een stuk geklommen konden zijn. We pakten de GPS uit de tas om de hoogte is te checken en toen bleek inderdaad dat we onderhand op 3000 meter hoogte zaten waar dus aanzienlijk minder zuurstof is, zo ook voor het motortje. Dit verklaarde alles en konden we dus met een gerust hart verder. Dit was ook gelijk het hoogste punt en we daalden nu.

Een grote lege vlakte doemde voor ons op terwijl we al dalend de vlakte met hier een daar een verdwaalde berg of rots naderden en ook de temperatuur steeg weer iets. We reden een weg op die in een rechte lijn er dwars doorheen leek te gaan, maar na een tijdje rijden moesten we links of rechts en konden we de goede weg niet meer helemaal vinden. Maar we wisten waar we ongeveer waren op de kaart en zijn toen een zand pad ingeslagen dat verder de wildernis in leek te gaan. Al gauw werd het verharde zandpad minder en waanden we ons op een pad waar zo te zien maar zelden overige voertuigen reden. De omgeving was dor en droog, maar zo overweldigend gaaf om te zien.

Het duurde niet lang of alle tekenen van enige beschaving waren uit het zichtveld verdwenen. Het laatste teken van een pad was nu ook verdwenen en we reden nu echt in de middle of nowhere. Zo’n moment dat als je er even bij stilstaat en om je heen kijkt het kippenvel direct opkomt en je ten volste geniet van de omgeving en het feit dat je met je motor eindelijk echt in de wildernis rijdt. Het was onderhand middag en de temperatuur was dan ook goed gestegen hier in de woestijn. Het is overigens niet het prototype woestijn met de wel bekende zandduinen. Het is meer een vlakte omringd door kale bergen. De vlakte bestaat uit zand met een iets hardere zand en stenen toplaag. Her en der verdorde struiken, greppels, heuveltjes en stenen. Op een moment reden we door een glooiend landschap dat bestond uit een grote grijze kiezelondergrond, echt bizar om te zien.

Het plan was om de vlakte recht te doorkruisen. In de verte was de eerste bergpartij namelijk al wazig te zien, waar weer wegen moesten zijn. Niet veel verder bleek dat we een opgedroogd meer betraden. We reden over een opgedroogde bodem. De motor zakte ver weg onder al het gewicht en had het zwaar. Alleen in de eerste of met geluk tweede versnelling was er doorheen te komen. Wanneer je het gas los liet zakte de motor direct weg, wat betekende dat de gashendel ver open gedraaid moest worden. Na ongeveer een goede kilometer over deze bodem gereden te hebben stopten we. Ook al kon je in de verre verte de bergen weer zien, het bleek toch wel dat het onder deze omstandigheden heel erg ver was. Omdat de motoren het er zo zwaar mee hadden, betwijfelden we ten zeerste of we dit wel gingen redden met onze brandstofvoorraad.

Een van de laatste plekken waar je wilt staan zonder benzine is wel hier midden op deze vlakte onder de zinderende hitte van de zon. Op de kaart konden we zien waar we ongeveer waren en we besloten om te keren om deze bodem uit te rijden en de rit te vervolgen zo net langs het opgedroogde meer om. Wanneer we noordwestelijke richting aan zouden houden zouden we vanzelf een weg tegenkomen die ons naar de overkant zou leiden. Toen we ons weer op beter ondergrond bevonden reden we nog een pracht stuk door deze woestijn.

Toen de middag goed gevorderd was besloten we om een mooie kampeerplek op te zoeken zo hier ver weg van enig teken van leven. We stopten, deden eerst de motorkleren maar is uit om al badend in het zweet een beetje af te koelen. Nu de motoren uit waren was het stil hier, heel stil. Te warm om iets te doen zijn we eerst maar even gaan zitten in de schaduw die de motor ons gaf. Wat slokken water en wat nootjes voor de ergste trek. Toen de zon langzaam begon te zakken werd het snel wat lekkerder qua temperatuur en konden we de tent opzetten en wat hout sprokkelen van de dorre bosjes voor een vuurtje. ‘S avonds heerlijk aan het kampvuur gezeten in de verste stilte van de omgeving. De temperatuur bleef goed behaaglijk, toen het vuur kleiner werd besloten we om vannacht in de buitenlucht te slapen. Slaapzak gepakt, ergste stenen weg geveegd en we zijn gaan slapen onder een heldere maan en sterrenhemel.

Dag 35 – 07-04-2014

Bijtijds werden we wakker. We hadden goed geslapen, het was heerlijk in de buitenlucht, maar in de verre nacht was het toch ook wat kouder geworden en de volgende keer moeten we misschien iets zorgvuldiger de stenen verwijderen. Zodra de zon opkomt stijgt de temperatuur direct flink. Bij de geringste beweging komt het zweet alweer overal opzetten. We ruimden de spullen op, namen wat water en nootjes als ontbijt en vertrokken weer. We zetten voort in noordwestelijke richting waar we als het goed is vanzelf weer een weg tegen zouden komen.

Na een tijdje rijden door het prachtige landschap bereikten we wat onverharde paden. We volgde deze die af en toe langs een verdwaald huis leidden. Uiteindelijk bereikten we de verharde weg die naar de overkant van de woestenij zou gaan en waar we ook weer konden tanken. Bij het eerste tankstation zijn we gestopt om de tanks te vullen en om iets te eten te zoeken als ontbijt. Een paar koekjes moesten onze maag vullen en we vertrokken verder richting Shiraz. Al gouw bereikten we de grotere hoofdwegen. We passeerden een gevarieerd landschap en eer we het wisten reden we Shiraz in.

We reden het centrum in om daar te zoeken naar een hotel. We hadden van een hotel gehoord dat betaalbaar moest zijn en ook zo’n heerlijke binnentuin moest hebben. We hebben een taxichauffeur aangesproken die we konden volgen naar het hotel, het is namelijk anders echt zoeken naar een speld in een hooiberg in dit soort steden. We bereikten het hotel waar we te horen kregen dat ze vol zaten. We hebben de motoren daar achtergelaten en zijn eerst maar eens wat gaan eten in de stad. Toen we weer terug waren bleek er nog een 6-persoonskamer leeg te zijn waar we tegen een iets kleinere prijs in konden. Al nadenkend of we dit aanbod aan zouden gaan, kwamen er nog 3 personen binnen. Een Frans stel en Nederlandse dame. Uiteindelijk konden we voor een mooi prijsje met zijn vijven in de kamer wat perfect uit kwam. Die avond hebben we gegeten in de binnentuin, waarna we naar de kamer zijn gegaan om diep in slaap te vallen.

Dag 36 – 08-04-2014

Er bleek een historische bezienswaardigheid in de buurt te zijn, waar je vanuit het hotel heen kon. Alleen waren de prijzen voor de tickets volledig gebaseerd op toeristen, veel te duur dus. Maar eigenlijk iedereen uit de kamer wou hier wel naartoe. We besloten om gezamenlijk een taxi te nemen naar deze plek: Persianpolis (of iets in die aard) heet het. Na een prijsje met de taxichauffeur afgesproken te hebben zijn we ingestapt. Na de stad nog niet uit en het begon er op te lijken dat de taxichauffeur wel ja had gezegd, maar blijkbaar geen idee had waar die heen moest. Hij stopte vele malen om het te vragen aan mensen onderweg en Jelle die voorin zat heeft meerdere malen de borden aangewezen waar het op aangegeven stond.

Uiteindelijk zijn we dan toch op de juiste plek terecht gekomen en na het kopen van een ticket betraden we de ruïnes uit het oude Perzische rijk. Na een rondje gemaakt te hebben en wat foto’s gemaakt te hebben zijn we terug gegaan naar een plekje in de schaduw waar we afgesproken hadden en wat te drinken konden halen. De terugweg ging vlot in de taxi, we hadden een taxichauffeur die zowaar redelijk Engels sprak en dan ook goed, misschien wel iets te goed gebruik van maakte. Terug in het hotel hebben we een verkoelende douche genomen en hebben we wat gedaapt. Anna, onze kamergenoot had een serie genaamd; ‘Breaking Bad’ bij haar op de laptop. Na het starten van de eerste aflevering was de onheil begonnen. De serie was namelijk nogal aan de goede en verslavende kant en eer we er erg in hadden was het diep in de nacht en zijn we maar gestopt met kijken om is te gaan slapen.

Dag 37 – 09-04-2014

De vorige dag hadden we van iemand iets over een mooi zoutmeer in de buurt gehoord. We besloten om dit vandaag te gaan bezoeken. Zowel Jelle al Anna en ik wilden hier wel heen. Nu hadden we allen geen zin om weer een taxi te nemen en hebben we dus een stel kisten van de motor geschroefd. Een kussen achterop en er was weer plek voor twee op de motor. Niet al te laat zijn we gaan rijden en na zo’n 40 km zuidwaarts rijden doemde er ineens een knal roze en paars meer op. Met de zon recht van boven was het overweldigend om te zien. De kleur van het water komt door het zout, de rotsen aan de overkant die helder en scherp worden weerspiegeld in het meer en een strand van wit en roze zout.

We volgden de weg langs het meer en reden eerst door naar de volgende stad om even te tanken en wat eten in te slaan. Op de weg naar het stadje reden we door een niet al te grote vallei waar een lekker windje stond. Door de wind waren overal in het landschap zandwervelwinden te zien die ronddwaalden. Uiteindelijk hadden we het geluk dat er eentje de weg overstak en we er recht doorheen konden rijden. Aanvankelijk leek er niks aan de hand te zijn maar toen we er doorheen gingen kreeg de motor toch een lekker zwiebertje mee.

Toen we getankt hadden zijn we terug naar het meer gegaan. Het ondiepe zoutmeer loopt uit in een grote zand en zout vlakte waar we met de motor op zijn gegaan. Een geweldige ervaring om hier te rijden! Een grote zeer vlakke leegte waar het steeds lijkt of je overal water ziet in de verte. Als je er dan naartoe probeert te rijden blijkt dat deze watergrens steeds maar opschuift en dus een weerspiegeling van de warmte is. Na een tijdje rond gecrossed te hebben zijn we naar de overkant gegaan. Overigens waren sommige stukken op de bodem goed begaanbaar maar er zaten ook stukken tussen die hard leken maar waar je snel een stuk in wegzakte en waar we meerdere keren goed vast gestaan hebben. Eenmaal aan de overkant zijn we een stuk het landschap ingereden waar we een mooi plekje onder een paar bomen vonden. Eindelijk kwam ons veel te dure handgemaakte Perzische tapijt van pas. We haalden hem uit de kist, spreidden hem uit en namen plaats.

We genoten van een heerlijke picknick met eten, drinken en uiteraard een waterpijp op reisformaat! Na wat bakken koffie gezet te hebben zijn we weer de motor op gestapt. We trokken weer de vlakte op waar we uiteraard nog even met de motoren gespeeld hebben, waarna we weer richting het hotel zijn gereden. We zijn nog even gestopt aan de waterkant van het roze en paarse zoutmeer en eenmaal in het hotel waren we voldaan van de dag. Een dag waar we allen waren overweldigd van het bizarre landschap en heerlijk genoten hadden van het mooie weer, de rit en de picknick. Zo’n dag dat je echt beleeft als een vakantiedag tijdens de reis. Iedereen denkt natuurlijk: die gasten hebben 3,5 maand vakantie op de motor. Het is misschien moeilijk te geloven, het is alles behalve 3,5 maand vakantie. Veel dagen zijn gewoon goed doorpoten met hier een daar enige tegenslagen en uiteraard ook prachtmomenten. Dagen als deze zijn dan heerlijk om even te rusten en te genieten van al het moois. Terug in het hotel hebben we gegeten waarna het avond programma uiteraard al vast stond: Breaking Bad kijken!

Dag 38 – 10-04-2014

De plek waar we gisteren waren geweest bij het zoutmeer, was ons zo goed bevallen dat we besloten om hier vandaar weer heen te gaan, maar dan ‘s nachts hier ergens te kamperen. We hebben alle spullen gepakt en zijn weer richting de vlakte aan het eind van het meer gereden. Na het meer overgestoken te hebben zijn we richting wat verdwaalde bomen gereden, welke wat schaduw in de warmte zouden bieden. De temperatuur was goed opgelopen zo rond het middaguur en dus hebben we eerst even heerlijk niks gedaan. Daarna ben ik wat motoronderhoud aan mijn motor gaan uitvoeren en is Jelle eten gaan halen in de dichtstbijzijnde stad.

Toen Jelle terugkwam had hij eten bij zich, maar niet het volledige assortiment wat we wilden. Bleek er een bruiloft in het dropje te zijn, waardoor zo’n beetje alles gesloten was. Verder in de middag toen het iets koeler werd zijn we nog een stukje rond gaan rijden in het prachtige landschap. Nog niet ver op pad kwamen we een oude man op een brommer tegen. We konden niet verder voor we een kop thee hadden gedronken die hij bij zich had. Nu reden we beiden zonder kisten en zijn we zonder al dit gewicht de vlakte op gegaan. De motor voelt als een veertje nu de kisten en tassen eraf zijn. Al spinnend en driftend hebben we rond gecrossed wat zo heerlijk was om te doen! Na nog wat foto’s en filmpjes gemaakt te hebben met onze privé-fotografe Anna zijn we weer terug gekeerd naar de kampeerplek.

Niet ver voor we er waren kwamen we een groep jongens tegen die ook lekker zaten te picknicken in de natuur. We werden gevraagd erbij te komen zitten waar we genoten van een kippenpootje en uiteraard de waterpijp. Ook kregen we een donkerpaars goedje ingeschonken uit een plastic fles. Het leek op bessensap of wijn en na de eerste slok bleek het inderdaad een zelfgebouwde alcoholisch drankje te zijn. Het was niet vies en niet lekker. Na de jongens gedag gezegd te hebben zijn we naar onze kampeerplek iets verderop gereden om wat hout te sprokkelen voor een kampvuurtje. Nog geen vijf minuten later zag een omstander die op zijn brommer reed ons zitten. Hij kwam naar ons toe en eer we het wisten had hij zijn maten gebeld en werden we vergezeld door een hele groep Iranese jongens.

De nieuwsgierigheid en gastvrijheid in dit land heeft duidelijk twee kanten. Veelal is het geweldig om zo gastvrij ontvangen te worden en vele proberen je te helpen of vragen de oren van je hoofd in het Iranees. Maar soms heb je ook wel even zin aan een rustig momentje zonder alle nieuwsgierigheid en honderdmaal dezelfde vragen. Zo nu dachten we toch echt een rustige plek gevonden te hebben, maar eer we er erg in hadden waren ze op brommers en in een pickup onze kant opgekomen om ons te vergezellen. Die avond hebben we wat kip en groenten klaargemaakt op ons benzine brandertje, het geheel gebakken in een pannetje met kokosolie, die normaal voor je huid is maar het resultaat smaakte eigenlijk nog erg goed ook. De lokals hadden een zelfgemaakt wit drankje meegenomen en aan ons gegeven.

Nu hadden we al eerder kennis gemaakt met dit witte goedje en de mond vertrok alweer bij het zien van de fles. Het is iets wat smaakt naar een zure kruiden melk waar soms nog koolzuur doorheen zit ook. Geloof me, het is niet te trappen dit spul! Maar ja als je het krijgt, uiteraard beleefd zijn en zo snel mogelijk weg zetten in een hoekje. Toen ons bezoek vertrokken was hebben we nog even de laptop gestart en Breaking Bad gekeken tot dat de accu leeg was van de laptop waarna we zijn gaan slapen in de tent.

Dag 39 – 11-04-2014

Al vroeg in de ochtend werden we de tent uitgekookt. De volle zon deed de temperatuur binnen in de tent snel flink oplopen, waarna we de ingang snel opendeden. Ik schat dat het nog geen zeven uur was of er kwam een brommertje aan. Oooo nee he, het zal toch niet waar zijn. En ja hoor, twee jongens van de vorige avond kwamen weer even kijken hoe het met ons ging. Gelukkig na duidelijk gemaakt te hebben dat we nog niet helemaal wakker waren en echt niks nodig hadden vertrokken ze weer. We hebben nog even geprobeerd te blijven liggen tot het toch echt te warm werd. We zijn de tent uitgegaan en hebben wat lekker fruit als ontbijt gegeten.

Na wat heerlijke koffie uit de percolator begonnen we de spullen weer rustig in te pakken tot er een groepje van vier jonge jongens op een fiets op ons af kwamen. Het achterwiel van de fiets stond flink scheef, dus deze maar even recht gezet voor de jongens. Ze waren nogal onder de indruk van de motoren en deden gebaren of we ze even wouden starten. Jelle en ik pakten de motoren en namen ze een voor een mee voor een ritje op de motor. De glimlach kon niet groter bij de jongens en hun dag was gemaakt. Eenmaal terug kwam de man waarvan we eerder een kop thee hadden gekregen. Dit maal was hij met zijn vrouw en kregen we weer thee en water aangeboden. Toen hun ook weer vertrokken waren was het toch echt tijd om weer te vertrekken, maar nee hoor. Er kwam weer een hele horde jongens (die de vorige avond ook langs waren geweest) en wat meiden ons tegemoet. Ze vergezelden ons en we moesten vele malen met ze op de foto voor we konden vertrekken.

Uiteindelijk zaten we dan toch op de motor weer richting Shiraz. In het begin van de middag waren we weer in de stad en hadden we het hotel van de vorige nachten weer opgezocht waar nog een kamer vrij was. Die middag hebben we een beetje gedaapt, gegeten en uiteraard veel Breaking Bad gekeken tot we de ogen nauwelijks meer open konden houden.

Dag 40 – 12-04-2014

Vandaag zouden we verder richting Kerman gaan rijden om voort te zetten richting de Pakistaanse grens. Die ochtend hebben we in het hotel ontbeten en de laatste twee afleveringen van het derde seizoen van de serie gekeken. Nu hadden we ze allemaal gezien. Terug in Nederland nog twee seizoenen te gaan! Voor vertrek nog wat gedronken in de binnentuin van het hotel en nog twee foto’s naar Motoravonturist verstuurd voor de fotowedstrijd nu we nog even wifi hadden zo vlak voor het eind van de inzending.

Buiten gedag gezegd tegen Anna waar we een paar gezellige dagen mee in Shiraz gehad hebben en voort gezet richting Kerman. Het asfalt knallen verliep weer prima en de kilometers rolden weer vrolijk onder de motoren weg. Weer een zeer gevarieerd landschap waar we doorheen reden. Iran is alles behalve een grote dorre en droge bedoeling. Vele soorten landschappen wisselen elkaar hier af, soms is er geen touw aan vast te knopen en in een uurtje kan je in een totaal andere wereld beland zijn. Dit maakt overigens ook geen kilometer saai hier op de motor. Al barstend van de honger omdat we nog teerden op een schraal ontbijt zijn we eind van de middag een klein stadje ingegaan om wat te eten.

Toen de zonsondergang naderde waren we zo’n 250 kilometer voor Kerman en gingen we de weg af om een geschikte kampeerplek te zoeken. We reden weer door een grote vlakte omringd in de verre verte door bergen. Dit maakt het zeer makkelijk om een plekje voor te tent te vinden. Toen de tent opgezet was hebben we wat hout gesprokkeld van de bosjes om een vuurtje te maken. Een kampvuur aanmaken hier is overigens echt vuur maken voor dummy’s, zo droog dat het hout is. Het is overigens ook zo weg als het eenmaal op het vuur ligt. Niet al te laat zijn we vermoeid de tent ingedoken voor een poging om een goede nachtrust te genieten.