Back home from home: Peru

Alexandre Eggermont is een 23-jarige Belg uit Rixensart met twee grote passies in zijn leven: klimmen en motorrijden. Deze motoravonturist verliet in november vorig jaar België om zijn passies te gaan beoefenen in Zuid-Amerika en hij verscheepte zijn motorfiets – een Honda NX650 Dominator – naar Chili. Alex begon aan zijn wereldreis, liet alles achter en heeft nog een hele lange reistijd voor de boeg. Hier kan je het eerste deel van zijn reis lezen.

Na vier maanden in chili, Argentinië en Boliviê – waar ik de gelegenheid had om op heel veel prachtige locaties te klimmen, vooral in Argentinië – kwam ik aan in Peru via Bolivië. Ik reed eerst door het rustige zuiden. Onderweg naar Lima reed ik door het schitterende Cusco.

Eens aangekomen in Lima verbleef ik tien dagen in het huis van de Pam Tablada organisatie – een groep van vriendelijke mensen die arme en gehandicapte kinderen helpen door middel van therapieën en inhaallessen. Daar ontmoette ik ook drie vrienden van mij die ook in Zuid-Amerika rondreisden en hun beste beentje voorzetten voor de arme kinderen. Ik heb hen een week geholpen. Daarna vertrok ik verder noordwaarts.

De mannen sleurden me in de suikerrietplantage, ver uit het zicht. Mijn hart bonsde in mijn keel, en de schrik sloeg mij om het hart. Ik was als verlamd. Na een tiental minuten realiseerde ik me dat ze enkel mijn geld wilden. Het heeft bijna een uur geduurd, maar ze namen alle electronica mee. Daarna lieten ze me uiteindelijk gaan, met een buit van meer dan 5000 euro en een traumatische ervaring rijker…

Ik heb een nacht in het politiekantoor gespendeerd om aangifte te doen en alles te regelen. ‘s Anderendaags verbleef ik een het kleine dorp om herstellingen te doen aan de motorfiets, die de mannen hadden veroorzaakt door het zoeken naar alle electronica. ‘s Avonds ging ik het dorpscentrum in om wat te eten. Moe en onaandachtig door alles wat ik net had meegemaakt, leg ik domweg mijn tas op de grond zonder ze vast te houden. Dertig seconden later, was de tas nergens meer te bespeuren. Al mijn papieren, zowel van mezelf als van de motor, mijn reserve harde schijf die ik uit de handen van de overvallers had kunnen houden, alles was weg. Opnieuw spendeerde ik een lange nacht op het politiebureau, en nu was ik nog verplicht om terug naar Lima te reizen om er alle papieren terug te krijgen via lange administratieve wegen…

Ik heb twintig dagen in Lima gespendeerd om alles terug te krijgen, en toch had ik nog niet alles. Maar ik kon er niet meer tegen, ik moest gewoon verder. Ik nam dus opnieuw de weg naar het noorden, samen met vrienden die ook naar de evenaar reden. We hebben tien dagen samen gereden en hebben ook samen in  de bergen in het noorden geklommen, om dan eindelijk de grens te bereiken en over te steken, ook al was dat erg lastig. We hadden namelijk beiden niet de juiste papieren en dus moesten we heel wat smeergeld betalen om de grens te bereiken en over te steken.

Ik ben nu uiteindelijk in Equador. Mijn vrienden zijn onmiddellijk naar de hoofdstad Quito gereden, maar ik heb er voor gekozen om nog even in het zuiden te blijven. Ik wil hier nog wat klimmen, en het voelt hier eindelijk terug goed en veilig aan. Ik had er ook echt nood aan om terug alleen te reizen. Ik heb er geen spijt van, het is hier perfect! Ik heb enkele nieuwe klimpartners gevonden en daar ben ik nu nog steeds.

Hier in Ecuador voelt het veel veiliger aan dan het noorden van Peru. De aanvaring met de overvallers heeft een indruk op me nagelaten. Ik ben voorzichtiger, misschien te voorzichtig soms, maar ik vermoed dat dit beter zal worden naarmate de tijd vordert. Ik denk dat ik een week langer in Ecuador blijf, en dan naar Colombia verder rijd. Daar heb ik enkele goede contacten, en iedereen vertelt me schitterende dingen over dit land. Ik kan al niet meer wachten tot wanneer ik er ben. Ook al zijn er nog steeds enkele plaatsen die je beter vermijdt, ik voel me er terug klaar voor!