Peter’s grote motorreis – Pakistan

De drie weken dat ik met Martin door Pakistan heb gereisd, of beter gezegd: doorheen ben gesleurd door leger en politie, zijn een opeenvolging van bizarre avonturen. Gelukkig was ik niet alleen en konden we afwisselen wie het voortouw nam. Om alles te bevatten wat er in de eerste twee weken was gebeurd, hebben Martin en ik een gesprek uitgeschreven in het Engels. De laatste week, niet minder avontuurlijk, is zoals vanouds in het Nederlands. Het is een beetje een rommeltje, maar ik neem aan dat dit voor de meeste geen probleem is en zo heb ik vandaag nog tijd voor wat filmbewerking voor de volgende post.

Martin:
Hey Peter, remember Mustaba, the Iranian soldier who brought us to the border to Pakistan?

Peter:
Yeah, he was really proud that I called him my bodyguard and he started acting really cool. He was a skinny guy, but started walking with his arms widespread and telling people to make room for me. From first glance he looked kinda scary with his face fully covered with a scarf and holding a big machine gun and I was a bit worried because his shooting hand was in bandage. It takes some time to get used to the cliché terrorist look of many escorts, but in the end we were having a big laugh with Mustaba and he gave us a big goodbye hug.

Martin:
He was a funny guy! And at least he wasn’t stoned like our first escort driver in Pakistan. He smoked this one big joint after lunch break and afterwards almost crashed the escort jeep and drove the whole afternoon like 30 km/hour through the desert protecting us from the Taliban. Well…

Peter:
Looking back at it, these were actually the most relaxing times in Balochistan. The next day ended quite adventurous. Sleeping in jail, because we didn’t make it to the next city, was a bit uncomfortable. I knew it was good for the story, but the toilets we had to share with our inmates are the most intriguing I’ve ever seen. Since we were in the desert, water was scarce and the cabins all had a surprise! For most I was amazed to see we westerners aren’t the only ones who have problems with the food here.

Martin:
Man, that’s disgusting. I don’t want to think about that anymore. I’ld rather tell about the inmate who was looking at our bikes parked in front of his cell. The only thing he said was “beatifull motorcycles” and I could see that he enjoyed watching us.

Peter:
Actually, our Pakistan tour feels a bit like being in jail. Like when we reached the first big city of Quetta, where we were put in the “famous overlanders” Bloomstar Hotel after having no proper food for 24 hours. The hotelmanager told us we had to stay in his hotel from Friday to Monday, since the office to get NOC papers (permission to travel through Pakistan) was closed. We were warned this guy is a real businessman and I didn’t trust him at all. I was so hungry, I couldn’t contain myself anymore and kept shouting that they had to call for an escort to the office. They finally agreed. We were brought there with three up on one bike, where we found out it isn’t closed at all on Friday. You really have to fight for everything in this country, which is very tiering.

Martin:
If you hadn’t managed to convince the manager to call for an escort, we would have been locked to his hotel for four days since we were not allowed to leave without police.

But we did have some fun times with the cops too. Like when you kept trying to buy hash from police out of boredom. I just waited for the moment you crossed that line you apparently were seeking, but we never got into trouble. It only lead to some funny conversations, with one guy even showing us this small piece from his pocket and proudly announcing: “Best hash in the world!”

Peter:
Or that day we had to stop all the time to write our details in the notebooks that are falling apart and we tried to convince the cops to do a dragrace every time we were allowed to set off again with our escorts. We did have a cool race with this one old grumpy looking motorcycle cop on a twisty road along a dried out river. It even got quite hectic when these two young locals on a small Honda bike joined and while riding on the wrong side overtaking the policeman they almost crashed into a car suddenly coming out of a corner. The cop looked at me and shook his head laughing.

Martin:
Not only were we racing with the cops, at times we were also racing from them because we were so tired of all the escorts. Especially in areas they said would be very safe, we were pretending to not see them waiting for us next to their truck and just rode on. At one time it took them quite some time to catch up with us. They just waved at us and smiled, but we were sad that our short moment of freedom was over – again. But there was also this one change of escorts when I saw a soldier was trying to tell you something. What was going on there?

Peter:
Hmm, that’s a tough one. We were driving behind our pick up escort truck when the soldier in the back waved me to stop along the road next to this small building. A though soldier of 40 years old came out of it and walked to the car to quickly grab jerrycans of fuel. Right away our escort left again. Before I could follow it, the soldier put the jerrycans down and ran over to me. With a desperate look on his face he was talking Urdu. I didn’t understand anything and responded: “What!?“. He looked me in the eyes and shouted: “Islam is good!”. “I know,” I said, “Moslims are not terrorists!”. With tears in his eyes he slowly took my hand, kissed it and put it against his forehead. I then drove off to catch up with my escort. It was a moment of seconds, but seeing a big tough soldier moved to tears surprised about my answer had a big impact on me. The days after I felt like I was hit by a truck emotionally.

Martin:
After all the physical and mental stress we’d been through in these days we desperately needed a break. So for a few days we stayed in the city of Sukkur, the first city we were allowed to move more or less freely. Long hours of riding through the desert at 40 degrees C, often without food for way too long, a new and utterly different country and no time to adapt to it, all the escorts and guns around us, rather short nights – all that was quite hard on us. I think we both reached a low point on our journeys in Sukkur, physically and emotionally. We locked ourselves to our hotel room, which we called The Pink Fortress and more or less only left it to get food. After four days we were restored to a point where we could continue our trip through this still strange country.

Peter:
The Pink Fortress.. with a toilet running over for two days in a row and a mouse living in my bags. Quite the place to recover. Almost all of the hotels we stayed at looked like the set of a horror movie. Bedsheets with bloodstains and bathrooms with cockroaches is quite the common theme here. The fancy hotels the escorts bring us to are far out of our budget. Every time we reach a city we have to play this game of telling them it’s too expensive. In Multan the escorts gave up after three hotels and let us camp in the gardens of police headquarters.

Martin:
In Faisalabad it was different though: exhausted after a long day we were escorted into the city when the media started following us. I’m quite certain one of the cops called them, because we were going veeery slow through the city when all of a sudden the first cameraman appeared on the back of a small motorcycle trying to film us. When we stopped for no apparent reason more journalists showed up and we were followed by a motorcycling crowd of cameramen, journalists and residents who were happy to witness the spectacle. It reached the climax when the truck of a major Pakistani tv station was racing after us, the crew jumping out at a red light and throwing questions at us. They eventually followed us to our hotel and actually aired the result on national tv (see the video here).

Peter:
And when this whole rollercoaster of escorts was over for just one day, we still drove on like we were following a ghost police truck. We got used to the long days and aggressive riding through cities and don’t like to stop for a rest, cause we are immediately surrounded by a crowd of men asking from which country we come from and how much our bikes cost.

Martin:
It’s pretty obvious we were close to going out of our minds at this point. Luckily we didn’t. The frantic escorting had an end when we left Faisalabad heading to Islamabad. But even after all the hard days with escorts I have to say I always – or at least most of the time – felt safe and well protected by the police. In fact too well protected. It’s quite amazing how much effort the Pakistani security forces put into bringing us safely through their country. I estimated that around 200 people (soldiers of various organizations and policemen) were involved in our crossing of Balochistan. Not counting the people behind the scences like Pakistani Intelligence, who called and wanted to talk to me about our plans in Pakistan on the first evening in Pakistan.

Als we Islamabad naderen zijn we eindelijk van de escorthel af, maar de waanzin blijft aardig na ebben. Op één van de weinige snelwegen in Pakistan vieren we onze vrijheid met het uittesten van de topsnelheid van onze motoren. Zo vol bepakt voelt het bij 150 niet echt ontspannen meer aan en bij 160 al aardig onverantwoord (motor begint een beetje te schommelen). Bij 168 heeft mijn Transalp de kracht niet meer voor meer toeren (ik zit niet eens in het rood!), ook al houd ik volgas een minuut vast.
Net op tijd is de motor weer tot legale snelheden uitgerold, want midden op de weg staat een agent te zwaaien dat we moeten stoppen. Na al die tijd vergezeld te zijn door politie, zijn we nog weinig onder de indruk. “Why do you stop us?” vraag ik de agent, “We weren’t overspeeding if I’m right. Did you drive too fast Martin?”. Ik draai mij om naar Martin die de grootste moeite heeft zijn grijs te verbergen. “No, speed is not the problem”, antwoordt de agent en ik ontspan mijn samengeknepen billen, “You are not allowed on the highway on motorbikes. It is too dangerous!”.
In plaats van in drie uur in Islamabad te zijn via een lege snelweg met nieuw strak asfalt, moeten we twee dagen omrijden via drukke slechte wegen door ontelbare dorpen. De rest van de dag praten Martin en ik niet meer op wat sacherijnig gebrom na.

Als we eindelijk in Islamabad zijn gaan we opzoek naar een hotel. Er zijn er genoeg en al snel sjouwen we onze tassen onze hotelkamer in. Onze paspoorten worden gekopiëerd en de hotelmanager kijkt naar mijn visum. “Your visa is expired sir! You cannot stay here”. Op het Pakistan visum staat de uiterste datum vermeld dat je het land mag binnentreden: ‘Good up for journey until’. Dit is niet de verloopdatum van het visum wat de hotelmanager denkt. Hoe vaak ik het ook uitleg, hij gelooft mij niet. Tijdens mijn vergeefse tweede poging de zaak te verduidelijken, gaat de man in zijn stoel achter de balie zitten en kijkt ons niet eens meer aan. Zuchtend bepakken we onze motoren weer en rijden naar een volgend hotel.
We vinden een betere kamer voor een scherpere prijs. De bagage gaat van de motor en we geven onze paspoorten af. Ik grap tegen de hotelmanager dat ze in het vorige hotel niet eens mijn visum begrepen. De hotelmanager tuurt naar mijn paspoort, “But your visa ís expired sir!”. Martin kijkt mij zuchtend aan. Opnieuw leg ik vergeefs uit dat alles klopt. Ik vraag hem zelfs wanhopig de politie te bellen voor uitleg. Mijn paspoort was tenslotte in de weken ervoor twintig keer per dag gecontroleerd en nooit bleek er een probleem te zijn. De hotelmanager geeft niet toe en verzint een verhaal dat hij geen certificaat heeft om buitenlanders in zijn hotel toe te laten. Scheldend dragen we onze tassen weer naar de motor en gaan op pad voor poging drie.
We vinden een smerige kamer met een hurktoilet. Allebei zijn we aan de diarree en dan is dat niet bepaald comfortabel, maar we doen het er mee. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar als ik mijn paspoort afgeef. De hotelmedewerker legt hem gesloten op de balie en kijkt vragend waarom ik niet mijn bagage naar mijn kamer breng. Er lijkt niks aan de hand te zijn en nadat we voor de zoveelste keer onze zware tassen trappen omhoog hebben getild, vallen we uitgeput op ons bed. Een minuut later wordt er op de deur geklopt. “Sir, there is a problem with your visa!”. “No, there is not!”, reageer ik fel. De hotelmanager gaat naast mij zitten, “Then please explain this date!”. Ik probeer het uit te leggen, maar elke keer als ik mijn zin begin wijst de hotelmanager naar de ‘Good up for journey’ datum en zegt dat mijn visum verlopen is. Ik kan mij niet meer inhouden. “SHUT THE FUCK UP AND LET ME EXPLAIN!!”, schreeuw ik recht in zijn gezicht. Hij schrikt, is stil en met trillende stem van boosheid leg ik uit dat de dertig dagen dat mijn visum geldig is ingaan vanaf het moment dat ik de grens ben overgegaan. “Ok, I understand…” is het laatste wat de man tegen mij zegt in de vier dagen dat we in het hotel verblijven.

In Islamabad wacht ons een opdracht van Daniel Rintz. In deze stad ontmoette hij tijdens zijn wereldreis een Christelijke familie waar hij een paar weken lang ‘s avonds op bezoek ging. Christenen hebben het niet gemakkelijk in Pakistan. Ze leven met een paar honderd mensen in een buurt van krotten. Zo nu en dan komt er het bevel dat ze moeten vertrekken en worden hun huizen gesloopt, maar ze geven niet toe en elke keer bouwen ze hun huizen opnieuw op. Het is zo’n zes jaar geleden dat Daniel bij de familie langs ging en hij heeft daarna nooit meer wat van ze gehoord. In een mail met wat foto’s en voornamen was daar de vraag of ik de familie kon vinden.
Nu kijkt mijn moeder altijd graag naar Spoorloos en zo heb ik de nodige tactieken meegekregen om mensen te vinden. Martin en ik beginnen onze zoekactie bij een Christelijke kerk, waar we de foto’s van David en zijn vrouw Shamshad aan de priester tonen. Hij herkent ze niet, maar belt direct een man op die ons misschien verder kan helpen. Hij verschijnt op mijn brommer uit mijn schooltijd, een Yamaha FS1, waar Martin en ik achterop klimmen om naar een andere kerk te rijden. Daar herkent iemand David wel, die meteen met ons in een taxi springt. Even later kloppen we zenuwachtig op een deur, op 5 minuten loopafstand van ons hotel, en doet er een jonge vrouw open. Het is de dochter van Shamshad en de inmiddels overleden David. Ze is ontzettend blij te horen dat Daniel naar ze op zoek is en haar glimlach verdwijnt niet van haar gezicht. Zelfs niet als ze vertelt dat ze moeder is van een dochter van drie en een zoontje van één jaar die geestelijk niet in orde is en de vader hun verlaten heeft voor een andere vrouw.
Als Shamshad even later thuiskomt vertelt ze dat ze de avond ervoor onze motoren voor het hotel had zien staan en daar een uur had staan wachten omdat ze dacht dat misschien Daniel weer terug was. Haar geluk kan niet op en ze huilt van blijdschap. Er wordt voor ons gekookt en Shamshad belt haar zus die goed Engels spreekt. Die avond zitten we met de grootste glimlach in tijden op ons gezicht tussen de gelukkigste vrouwen in Pakistan. Een paar dagen later nodigen we de familie uit in ons hotel om met Daniel te skypen. Wonder boven wonder valt de stroom een keer niet uit en is internet snel genoeg voor een videogesprek.

Martin heeft zijn visum voor India aangevraagd. Het duurt iets langer dan een week voor hij zijn paspoort kan ophalen. We besluiten een uitstapje te maken naar het noorden de bergen in. Tot nu toe hebben we enkel drukke hoofdwegen gezien in Pakistan. Om te voorkomen dat we weer in escort modus het stressende verkeer doorstaan, zetten we op de kaart een route uit over kleine wegen langs een groot meer.
De kleine wegen blijken niet minder stressvol als een auto ons inhaalt en vol op de rem trapt. Met piepende banden staan we stil. Een man springt uit de auto met een dolblij gezicht, “I saw you guys on TV!”. Direct gooit hij zijn arm over mijn schouder, pakt zijn smartphone en poseert voor een selfie. Hij wil verhalen van ons horen, maar geïrriteerd rijden we van hem weg.
Opeens is er een politie checkpoint. We moeten afstappen en meekomen. In een kantoor moeten we plaatsnemen terwijl een hoge pief ons streng ondervraagt: “What are you doing here? Why do you have no escorts? Where are your NOC’s?”. Blijkbaar zijn we op de grens met de Kashmir provincie, een gebied waar we geen goedkeuring voor blijken te hebben om in te rijden. Nadat hij onze gegevens heeft opgeschreven en foto’s van ons heeft gemaakt zegt ‘ie dat we moeten wachten op een escort. Martin wordt boos en zegt alleen nog maar “No escort, no escort!” op alles dat de agenten tegen ons zeggen. Het helpt, want we mogen uiteindelijk vrij terug rijden over dezelfde weg naar Islamabad om via de hoofdweg naar het noorden te gaan.
Uiteindelijk rijden we die dag door ontzettend druk verkeer dikke zwarte wolken van uitlaatgassen in te ademen. Na de middag worden we weer gestopt door onze grote vrienden en moeten we, zelfs in het veilige gebied, toch weer met escortes rijden. We zijn te moe om te protesteren en in dit drukke verkeer is het eigenlijk wel fijn dat een pick-up met sirenes ons leidt. Soms wuift zo’n escort wagen na een paar kilometer dat we verder mogen rijden om even later door de volgende escort opgepikt te worden. Tijdens zo’n wissel zien we een mooie verborgen plek om te kamperen. Het is al laat, we zijn kapot en verlangen enorm naar een nacht in onze tent. De fantastische dag eindigt met Martin die meerdere keren moet overgeven, terwijl hij al flink aan de diarree is en mijn motor die omvalt, waardoor een bus WD40 in een tas die aan mijn valbeugels hangt een flinke scheur in mijn kap veroorzaakt.

Toch geven we niet op in onze poging te genieten van Pakistan. In het noorden is namelijk een berggebied die elke  avontuurlijke motorreiziger aanprijst. Het moet de mooiste weg zijn die ik ooit zal berijden. Ondertussen is het verkeer minder druk aan het worden en rijden we langs bergketens en wilde rivieren over onverharde wegen. De hele dag staan we op onze voetsteunen om stuiterend naar het beloofde motorparadijs te gaan.

Maar al snel is daar weer politie en na twee dagen lekker scheuren mogen we niet verder. Er is een Sjiitisch feest in Gilgit in het Soennitische Pakistan. Dus is de kans groot op aanslagen. Het telefoonnetwerk wordt platgelegd en wegen worden afgesloten. Willen we ons beloofde paradijs zien dan moeten we een paar dagen wachten in een hotel voor we verder mogen. Daar hebben we geen zin in en we besluiten weer terug te rijden naar Islamabad.

We zijn op 200 kilometer van Islamabad en Martin is jarig. Het regent de hele dag, het is koud én we hebben weer escortes! We zijn vroeg opgestaan om veel kilometers te maken, maar na een half uur rijden worden we bij een wegrestaurant gedumpt met bewaking en moeten we twee uur op de volgende escort wachten. Om Martin zijn dag nog een beetje feestelijk te maken regel ik alle aanwezige Pakistani in het restaurant ‘Happy Birthday’ te zingen.

Net terug in het rustige Islamabad staan we bij het stoplicht als het opeens lijkt alsof er iets met mijn koppeling aan de hand is. Ik voel de motor bewegen, maar ik heb mijn hendel ingeknepen. Ik kijk naar mijn ketting maar die hangt gewoon slap. Ik kijk op naar Martin die net zo verbaasd naar zijn motor tuurt. Achter hem zwiepen lantaarnpalen alle kanten op. Aardbeving! Gelukkig zijn we niet in het hoge noorden, dichter bij het episch centrum, waar flinke aardverschuivingen bleken te zijn.

Met een heuse natuurramp komt dan toch een einde aan een reeks idiote ervaringen en gaan we op weg naar India. Pakistan was intens, oncomfortabel en vaak frustrerend. Maar uiteindelijk houd ik er een paar mooie verhalen aan over!