We Want Adventure – Op naar Turkmenistan

Op vrijdag 7 maart 2014 kregen we onze paspoorten terug met daarin alle benodigde visa (7 stuks) voor onze motorreis naar Mongolië. We waren klaar om te vertrekken. Het plan om naar Mongolië te reizen was ontstaan in de zomer van 2013. Hoewel we in de zomer op een Duits terras dit gekke plan verzonnen hadden, was het niet eerder dan december 2013 dat we tegen elkaar zeiden: we gaan het doen! Zoiets moet even broeden. Voor Kerst hakten we de knoop door en we besloten in maart 2014 te vertrekken. We begrepen na wat speurwerk op internet dat dit wel kort dag zou zijn. De meeste die een dergelijke wereldreis gaan maken doen over de voorbereiding 1 á 2 jaar. Daar hadden we geen trek in. We wilden, nu we de knoop hadden doorgehakt, snel vertrekken. Maart 2014 moest het worden, dan werd het weer beter en dat was volgens ons de ideale periode.

We stonden voor een paar grote uitdagingen. De reis betekende voor ons niet alleen dat we op een motor naar Mongolië zouden gaan rijden, het betekende ook het begin van een nieuw leven. Al jaren wilden we voor langere tijd naar het buitenland en dit was de ideale avontuurlijke start. De baan van Pieter werd opgezegd, net als de huur van ons huis. De reis en onze nieuw verworven vrijheid wilden we vastleggen in een fotoproject. Mandy is al jaren professioneel fotograaf en zo ontstond het project: We Want Adventure. Naast de mogelijkheden en uitdagingen die een fotoproject professioneel biedt helpt het ons om de reis te financieren.

Hoewel we natuurlijk van te voren niet wisten wat er voor een dergelijke reis van 3 maanden nodig is hadden we na wat rekenwerk wel in de gaten dat we nog een helft tekort kwamen. Voor de reis hebben we beide al onze spaarcenten en zoals hierboven beschreven, onze verkochte bezittingen, in de reis gestopt. Hiermee kwamen we al een aardig eindje, maar we misten nog de helft van het budget. De helft is een substantieel gat maar kost minder dan een droom. Op de ene of andere manier gaat het lukken als we dit echt graag willen was het motto. Wij zijn bijvoorbeeld een crowdfunding gestart. Dit heeft ons echt weer een eind verder geholpen. Toen we de reis begonnen kwamen we volgens onze berekening nog steeds een aardig bedrag tekort, maar we denken dat ons project de kracht heeft dat we tijdens of na de reis alsnog genoeg bij elkaar kunnen sprokkelen om Mongolië te halen.

Daarnaast kwamen alle noodzakelijke voorbereidingen voor de reis, zoals de aanschaf van motoren met alles erop en eraan, verzekeringen, visa en andere noodzakelijke documenten. Ook hebben we een off-road cursus gedaan en is Pieter nog wat bijgespijkerd in de techniek van de motoren. De voorbereiding kost veel tijd en energie, maar hoeft naar ons inziens ook niet langer te duren dan 3 maanden. Natuurlijk moet dit nog maar blijken aangezien we pas het eerste en waarschijnlijk het makkelijkste deel achter de rug hebben.

Zondag 9 maart was het zover en vertrokken we vanaf de Munt in Utrecht aan onze reis. Het was een prachtige warme dag. Een van de warmste zondagen begin Maart ooit gemeten. Als luxe escort werden we het eerste stuk begeleid door onze motorrijdende vaders en ooms. Met 6 motoren reden we Utrecht uit, het eerste stuk richting Duitse grens. Dit eerste stuk beseften we ons dat we het hadden gehaald, maar ook dat de reis definitief was en dus werkelijkheid was geworden. Alles wat we nog bezitten hebben we bij ons, op twee motoren in een paar koffers. Dit zou ons leven worden de komende drie maanden. Een bijzonder gevoel.

Het eerste deel, zeg maar Europa tot en met Turkije verliep gladjes. Het weer was alle dagen goed. Het enige wat het weer aangaat is dat wanneer je denkt dat regen of sneeuw, het was immers maart, je grootste vijand zou kunnen worden, is het de wind. In Roemenië hebben we een dag lang zoveel zijwind gehad dat we op een moment op de snelweg echt niet harder dan zestig km/u durfden. Schuin rijden kreeg een nieuwe dimensie. Aan het eind van de dag begonnen we zelfs te twijfelen of we straks nog wel recht konden rijden. Al met al hebben we geluk gehad met tot op heden zoveel goed weer. Helemaal omdat we eigenlijk ook niet weten of we eigenlijk wel goed waterdicht zijn, mocht het onheil zich over ons uitstorten gezamenlijk met een aantal hoosbuien. Uiteraard wordt dit duidelijk zodra wij de eerste dagen regen op ons kop krijgen en zullen wij jullie natuurlijk van onze blunders op de hoogte stellen.

Als echte wereldreizigers hebben we Navigatie voor de reis. Pieters eerste navigatie ooit werd aangeschaft. De Zumo (navigatie) heeft de doos voor de reis niet verlaten en ging dus met verpakking en al in de koffer. De eerste week navigeren ging dus zo: met de Zumo achter het plastic van de tanktas tot de batterij leeg ging; kaarten lezen in pompstations; printscreens maken van Google Maps op je telefoon als we in een hotel Wifi hadden; of bij een Bulgaars tankstation de gratis Wifi opslurpen omdat de kaarten daar onleesbaar zijn. Waarom koop je dan geen kaart? We hadden ongeveer om de dag een ander land en om nu een kaart te kopen voor een dag vonden we te ver gaan. Daarnaast zijn kaarten ook maar beperkt en ging deze manier van werken prima. Althans totdat we een hotel hadden geboekt in het centrum van Istanboel. Het verkeer is daar kort gezegd CHAOTISCH!! Alles rijdt kriskras door elkaar en tuutert de oren van je kop. De navigatie hadden we nog steeds niet op de motor gebouwd, maar zat achter het plastic op de tanktas. Niet de meest handige plek, aangezien deze steeds naar beneden zakte en het plastic het zicht bemoeilijkte.

Goed aangekomen bij ons hotel in het centrum was het toch echt tijd de Zumo erop te bouwen. De houder ging op het stuur. Voor de stroomvoorziening heeft Pieter op Youtube een filmpje opgezocht van een Amerikaan die het stap voor stap uitlegde. Zo ging de zwarte kabel op de min van de accu en de plus bij de zekering van mijn koplamp. Dat werkte perfect….voor 1 dag. De ochtend nadat we uit Istanbul vertrokken waren, was mijn accu leeg en moest ik op gang geholpen worden door wat aardige Turken. Aan behulpzame Turken trouwens geen gebrek. Daar zou ik zo drie alinea’s over vol kunnen typen, maar dat terzijde.

Ook terzijde, maar een gedachte die wel vaak door het hoofd ging: als redelijke motor technische nitwit zou ik altijd in Turkije willen rijden. Je weet zeker dat ze je overal uit de brand zullen helpen. Terug naar de Zumo. De eerste stop nadat Pieter was aangeduwd gaf de accu weer geen kick en waren we weer afhankelijk van de vriendelijke Turkse medemens. Dat was toch niet echt een fijne gang van zaken en voorspoedig zouden we Turkije ook alweer verlaten. Hoewel Pieter dacht dat het echt niet aan de Zumo zou kunnen liggen, was dit het enige wat aan de motor was veranderd. Bij de volgende stop ging de Zumo er dus met volle vaart vanaf. En ja hoor, je raadt het al, alles was weer perfect. De accu werd weer opgeladen en de motor startte weer als vanouds. Nog steeds hangen we de Zumo dus elke avond aan de laptop om deze op te laden en lees ik de aanwijzingen van mijn trouwe Zumo door het plastic van mijn tanktas.

Voordat we Turkije uitreden en de grens naar Georgië zouden oversteken kregen we een voorproefje van wat er ons in de Kaukasus nog veel meer te wachten zou komen te staan: psychodogs. Het was letterlijk in de laatste honderd meter Turkije, op het stuk breder wordend asfalt naar de grensovergang, waar drie zwerfhonden lagen. Op de ene of andere manier worden honden helemaal gek als ze motorrijders zien en vallen ze je aan. Gelukkig niet alle, maar deze in ieder geval wel. Pieter reed voorop en de eerste van drie honden kwam op hem afgestormd. Deze hond werd ontweken, maar helaas had het de aandacht van de andere twee gewekt. De eerste van die twee, een met vier poten en dus sneller, was er als eerste bij. Deze kon Pieter ook ontwijken. De derde, met toevalligerwijs ook maar drie poten had kwam met dezelfde dwaze blik in zijn ogen “aangerend” en gooide zich voor de motor. Deze mankepoot kon niet meer ontweken worden. De motor knalde met het voorwiel tegen de hond. Gelukkig kon de motor nog net overeind gehouden worden. De aangereden driepoot duikelde alle kanten op. Wonderwel kwam de hond overeind en sukkelde weer richting de berm. Mandy lieten ze verder met rust.