Van Maasland naar Nepal – Turkije

Dag 8 – 09-03-2013

Vanochtend zijn we gestart met een ontbijt in het hotel, nu weten we dat ze hier veel sterke thee drinken en deze hadden we ook al op. Toen we een kopje wouden nemen kwam er uit de linker kraan heet water; zal wel voor thee zijn dacht ik bij mij zelf. Uit de rechter kwam koffie; nou dat is even lekker zo in de ochtend. Beide aan het ontbijt met een bak koffie, althans dat dachten we. Het duurde een paar slokken voor het besef doordrong dat we heen koffie maar roet zwarte thee aan het drinken waren. Menig bak koffie in Nederland is slapper dan deze thee! Na het ontbijt hebben we de spullen ingepakt en ons klaar gemaakt om weer op de motor te stappen. Na even zoeken kwamen we weer op de snelweg terecht die in Oostelijke richting zou leiden. Het weer zat helaas nog steeds niet mee, regen buien die afgewisseld werden met korte droge periodes en stukken die vanwege de bergen volledig in dichte mist verhuld waren. Dit maakte het rijden er niet gemakkelijker en warmer op, maar des ondanks ging de ochtend ons goed af.

Tussen de ritten tijdens de tankbeurten leggen we de handschoenen op het warme motorblok wat het ergste vocht verdrijft en wat de eerste paar km’s een heerlijk warm gevoel aan de handen geeft. Hoe verder we de snelweg oostwaarts volgen, hoe rustiger de wegen worden. Kilometers strak geasfalteerd asfalt rollen we over met de Honda’s. Rond het middaguur krijgen de motoren weer dorst en wij honger, dus stoppen we voor een tankbeurtje en stappen we een cafetaria / market binnen die zich hier bij de meeste tankstations bevinden. Wanneer het personeel ons ziet komen ze direct aangespoed en worden er handen geschud. Voor we het weten zitten we aan een tafel en worden we bediend alsof we zojuist een sterren restaurant zijn binnen gestapt. Wat tot nu toe opvalt is het heerlijke eten dat we overal in Turkije voor geschoteld krijgen, zo zelfs bij een doorsnee tankstation restaurant. Na een heerlijke kop thee zijn we weer opgewarmd en vol energie om wat kilometers weg te rijden.

Vlak voor Ankara gaan we de snelweg af en betreden we de secundaire wegen. Het landschap verandert nu hard in hetgeen dat we in gedachten hadden van Turkije. Het uitzicht is prachtig en de weg kronkelt sierlijk over en langs alle bergen. Nu we het westen uit zijn kunnen we alle grote wegen vermijden en kunnen we gaan genieten van de mooie paden! Na de middag heerlijk (ondanks het zeer wisselvallige weer) gereden te hebben is het al later dan verwacht. De zon begint snel te zakken en de regenval neemt toe. We besluiten gezien de omstandigheden toch maar weer een hotelletje op te zoeken, met de hoop eerstdaags toch wat beter weer te krijgen om wat meer te kunnen gaan kamperen. We vinden redelijk snel een hotel in het plaatsje Tosya en betreden een zeer warme verwarmde kamer. Normaliter belachelijk warm gestookt maar nu perfect om onze spullen te drogen!

Dag 9 – 10-03-2014

Na een lekker ontbijt zijn we weer op de motoren gestapt. Eerst zijn we even naar een mini supermarkt om de  hoek gereden om de watervoorraad bij te vullen en wat eten in te slaan. Het idee was namelijk om weer lekker te gaan kamperen. Na de kettingen even gespannen te hebben zijn we op pad gegaan. We zijn een kleine weg ingeslagen die ons langzaam verder van de hoofdwegen deed leiden. Het duurde niet lang of we bevonden ons te midden in een adembenemend landschap. Het vochtige weer dat ons eerder deze week parten speelde zorgde nu voor een mystieke mist tussen de bergen en bossen. Langzaam kronkelden we met de weg mee omhoog de bergen in. De wegconditie was meer dan beroerd, maar dit maakte het rijden er alleen maar mooier op. Op paden als deze zijn de Honda’s motoren bij uitstek. Langzaam slingerende oneffen wegen en een laagtoerige motor die wegens zijn zes korte versnellinkjes heerlijk rustig omhoog pruttelt. Aan het klimmen leek geen eind te komen, mede door het veelal korte zicht die de mist met zich meebracht.

Toen de weg eenmaal zijn hoogste punt bereikt had, zijn we even de weg afgeslagen het grasland in om even te genieten van de omgeving. Voordat we terug de weg op zijn gegaan hebben we een klein, maar heerlijk stukje off road gereden. Eenmaal op de weg beland, hebben we het pad verder gevolgd dat ons langzaam omlaag bracht, dit alles weer gepaard met een prachtig landschap ver van steden en dorpen vandaan. Het rijden hier is zelfs nu, in begin maart, een waar kleuren festijn. Rotsen en bergen die in kleur afwisselen van groen naar diep grijs, rood en geel. Hier en daar nog wat laatste restanten van de wintersneeuw en kolkende riviertjes die de vele regenval afvoeren.

Na zo’n drie uur door de bergen gekronkeld te hebben bereikten we het volgende stadje. Hier zijn we even de weg af gegaan om een broodje te eten en een warme kop thee te drinken. Een klein lokaal tentje tussen de autogarages gevestigd bood hier de perfecte plek voor. Aan Engels heb je hier helemaal niets meer, de meeste mensen praten alleen Turks wat leidt tot veel gebaren en aanwijzen. Dit leidt vaak tot leuke “conversaties” en de meeste lokalen vinden het prachtig om ons zo verder te helpen. Inmiddels was de regen hevig toegenomen en zat het weer alweer niet echt mee. We besloten om snel wat kilometers over een wat grotere weg te maken om naar hoger gelegen gebied te rijden met de hoop dat we droog gebied in de bergtoppen konden vinden om te kamperen. Die ochtend bleek namelijk dat wanneer we hoog in de bergen waren en we de wolken grens passeerden, dat het hier wel vochtig en mistig was, maar niet regende zoals in de dalen. Al sinds we Kroatië inreden zijn we dagelijks doorweekt van de regen, wat het rijden er niet makkelijker op maakt. Maar droge dagen zullen ons toch vast en zeker een keer tegemoet komen!

Na nog geen half uur gereden te hebben bevinden we ons op een lange rechte weg die licht glooit over een heuvelachtig landschap. Wanneer ik in de achteruitkijkspiegel kijk zie ik Jelle glijden over de weg met de motor. Snel draai ik om en speer ik naar Jelle toe. Zwaar geschrokken klautert Jelle overeind en zet ik samen met een omstaander de motor overeind. Een glijder over een kaarsrechte weg zonder kraters of geulen. Zeer waarschijnlijk een soort van aquaplaning terwijl er geen echte werkelijke plassen aanwezig waren. Buiten de schrik om maakt Jelle het goed, een schaafwondje op zijn voet en wat slijtage op zijn broek en schoen zijn hetgeen wat de glijder met zich meebracht.

Na een korte pauze besluiten we toch maar een hotelletje te pakken na dit alles en het non-stop natte weer. Zo’n 50 km verder bereiken we de volgende stad waar we een hotel vinden. We besluiten om de volgende dagen direct oostwaarts te gaan om zo snel mogelijk Turkije te verlaten met de hoop op beter (droog) weer richting Armenië / Georgië, zodat we ook weer kunnen gaan kamperen waar we onderhand hard naar verlangen. Rond het avonduur hebben we wat gegeten in de stad. Het eten is verbluffend lekker overal hier. Na het eten zijn we een rondje gaan wandelen door de straten van Amasya tot we een tentje tegenkwamen waar ze baklava verkochten. Nou een stukje baklava zou best lekker zijn, dus wij naar binnen en geprobeerd duidelijk te maken dat we een stukje baklava wilden eten. Er werd ons een tafeltje toegewezen en de beste meneer pakte twee schoteltjes voor wat baklava. Toen we de schoteltjes op tafel kregen had deze beste man ze volledig afgetopt met vijf grote stukken! Onder het genot van een kopje thee hebben we ze net aweten op te eten, maar er had geen stukje meer moeten liggen.

Na de lange dag en beide redelijk vermoeid, hadden we zinderend trek in een lekker biertje. In het westen van Turkije en met name rond Istanbul was het geen probleem om een kroeg of café te vinden waar een lekker koud pilsje geserveerd wordt. Maar nu we verder oostelijk zijn gereden wordt het toch een grotere uitdaging. Na wat straatjes gehad te hebben hadden we de moed opgegeven en liepen we richting hotel toe, toen we plots een klein tentje zagen waar ze biertjes schonken en waar zowaar live muziek werd gespeeld in een rokerig gezellig sfeertje. Wij naar binnen en plaats genomen aan een klein tafeltje. Of de muziek je smaak was of niet, iedereen kon horen dat het niet veel soeps was, maar we hadden live muziek. Toen we twee biertjes besteld hadden kregen we deze opgediend met schaaltje goed gezouten pinda’s. We proosten en namen een heerlijke teug van het koude pilsje. Maar dit mooie moment kreeg gauw een andere wending. De eigenaar van de tent kwam met een dame op leeftijd aanzetten en zonder pardon werd er een stoel bij ons kleine tafeltje gezet waar de vol opgemaakte dame moest gaan zitten. Voordat we ook maar iets konden doen was ze “gezellig” bij Jelle aangeschoven en kreeg ze een biertje van de barman voor geserveerd. Al nee gebaren, zeggend en knikkend proberen we snel duidelijk te maken dat dit niet onze bedoeling was, maar zonder gewenst resultaat. De dame ging alleen maar meer glimlachen en probeerde enige vorm van aanraking. We wisten niet hoe snel we de veel te hoge rekening moesten vragen, bier achter over te slaan en de tent te verlaten. Eenmaal buiten kon er een grote lach op ons gezicht komen en was het helemaal duidelijk: nergens een kroeg met bier te verkennen en als er dan eentje zit, dan zit er een luchtje aan.

Dag 10 – 11-03-2014

Na het ontbijt ’s ochtends zijn we eerst het stadje ingegaan waar Jelle nieuwe schoenen en droge sokken had gekocht. Schoenen overigens zijn lekker goedkoop hier in Turkije. Na alle spullen gepakt te hebben en het regenpak aangetrokken te hebben ging de tijd al naar het middaguur en zijn we op de motoren gestapt. Enige kilometers rijden, even tanken, weer een stukje rijden, tanken, … Zo verliep de dag spoedig. Om een of andere reden begint het achtertandwiel bij mijn motor vreemde slijtage in het achterwiel  te maken. Misschien ten gevolge van versleten stoot rubbers in achterwiel. Met wat stukken oude binnenband hebben we de speling op weten te vangen en nu terwijl ik dit stukje schrijf, zo’n 500 km verder werkt het nog steeds uitstekend!

Eind van de middag kwam er iets meer opklaring in het weer en zagen we de mogelijkheid om een mooi plekje op te zoeken om te kamperen. Nog een laatste stukje over de weg om een mooi onverhard paadje te zoeken om in te slaan voor een kampeerplek. De regen was opgehouden maar het wegdek nog niet opgedroogd. Ik reed zo’n 40 meter achter Jelle toen we een zeer ruime bocht namen over een vlak geasfalteerde weg. Dit alles op relatief lage snelheid, schat zo’n 70 km/uur. Ineens begon de motor te wobbelen en wist ik genoeg. Dit gaat een glijder worden, exact hetzelfde als Jelle gisteren heeft gehad. De motor gleed zonder pardon weg op zijn rechter kant. Samen met de motor gleed ik ongeveer een goede 25 meter over het wegdek eer we tot stilstand kwamen. Verwonderlijk genoeg ging het allemaal zeer soepel. Ik stond op en een voorbijganger hielp mij de motor overeind te tillen. De schade aan de motor was niet meer dan een schaafplek op de rechter zij koffer en een kapotte rechter spiegel. De schade aan mij was niet meer dan drie kleine scheurtjes in de regen overal! De motorkleding eronder had geen enkel teken van een valpartij. Dit bewees hoe enorm glad het wegdek was. Wat blijkt nu het hele probleem te zijn waardoor we beide een valpartijtje gehad hebben: Het merendeel van het wegdek op de hoofdwegen is nieuw asfalt, met uitzondering van sommige stukken. Hier waar het asfalt nog oud is zijn de steentjes op hele stukken uit het teer gereden. Wat je overhoudt is een zwarte plakkaat dat vergelijkbaar is met het spul waar ze in Nederland scheuren mee dichtsmeren. In combinatie met water is dit voor de motor net een ijsbaan. Nadeel: je gaat onherroepelijk onderuit wanneer de motor begint te zwabberen. Voordeel: zolang je op dit zwarte spul glijdt is het net alsof je over ijs glijdt en is de schade zeer minimalistisch.

Jelle was ook weer ter plaatse en we zijn rustig verder gereden en na enkele kilometers een onverhard pad ingeslagen. Een stuk heerlijk crossen tot het wat zanderiger werd. Toen duurde het niet veel meters of de voorwielen stonden volledig geblokkeerd van het vollopen met modder. De grond hier in combinatie met water wordt de grootste plak- en kleefklei die ik ken. Het werkt als een soort sneeuwbaleffect om je banden heen en eer je er erg in heb sta je heerlijk vast. We waren genoodzaakt om terplekke te tent op te zetten en morgen weer verder te zien. Na een stukje vlees en een soepje zijn we de tent vroeg ingegaan voor een lange nachtrust.

Dag 11 – 12-03-2014

Rond een uurtje of 07:00 gingen we de tent uit. Het was mistig en vreselijk koud. Al bibberend en handen wrijvend alles ingepakt en de wielen redelijk vrij gemaakt van de modder. Het duurde niet lang of de kou en mist maakte plaats voor een dun wolkendek met zo hier en daar open stukken. De temperatuur steeg snel en voor het eerst hadden we gewoon lekker weer in Turkije!!! We besloten om de motoren een voor een uit te modder te halen. De een in het zadel en de ander duwend. Na nog geen tien meter stond het voorwiel weer volgelopen en vast en konden we weer modder gaan peuteren. Al met al na ongeveer een goed uur werk waren de motoren 100 meter verder en uit de ergste modder. De kilometers hierna gingen snel en waren een verademing voor ons wegens het droge weer na een goede week regen. Bij ieder tankstation staat hier een hogedrukspuit waar we de motoren hebben laten afspuiten. Ze waren namelijk echt niet meer toonbaar onderhand en ze waren hard toe aan een schoonmaak beurtje.

Verder in de middag hebben we hier en daar nog wel wat regen gehad, maar dit afgewisseld met droge stukken. De weg ging langzaam omhoog en we reden een besneeuwd landschap in. Het was hier koud maar overweldigend mooi. Totaal andere besneeuwde bergen als die die we uit bijvoorbeeld Oostenrijk kennen. We passeerden bergformaties en valleien tot de wind opstak en we een flinke onheilspellende grijze massa van links zagen naderen. De bliksem sloeg niet ver van ons in het veld in. Snel zijn we gestopt bij een tankstation waar een paar mannen ons wenkten naar binnen te komen. We betraden een klein kamertje met een rokerige lucht. De kamer was gevuld met een paar oude stoffen bankstellen en een stokoude houtkachel en uiteraard een grote thee machine in de hoek. We kregen een kop thee en ook al konden we echt geen woord wisselen met de Turkse mannen, was het een gezellig onderkomen tijdens de storm en hagelbui. Na nog een kop thee gedronken te hebben en de mannen gedag gezegd te hebben zijn we weer op pad gegaan.

Hoe verder we reden, hoe kouder het werd. De slingerende weg leidde ons de hoogte in tot we verrast werden met een uizicht waarvan het kippenvel direct omhoog kwam. Moeilijk te beschrijven, maar een mega vlakte op zo’n 1700 meter hoogte omringd door besneeuwde bergen waarvan sommige in de zon en sommige in de wolken. Her en der regen en hagelbuien die over de vlakte trekken en zo ook zonnige plekken door stukken opengebroken wolkendek. Wegens het later wordende uur en de aanzettende kou zijn we naar de eerste grote stad gereden: Erzurum. Hier vonden we vrij snel een niet te duur hotel waar we voor het eerst sinds dagen een Turkse man die goed Engels kon spraken. Na het vragen waar we de motoren konden parkeren antwoordde hij dat ze een speciale motor parkeerplek hadden en hij wees de hoek om. We begrepen het niet helemaal, maar wat bleek nou: we mochten de motoren door schuifdeuren en de aankomstgang over de marmeren vloer rijden en ze parkeren bij de trap in de receptieruimte naast de balie! De beste motorstalling die je maar kan wensen. In de avond zijn we de stad in gegaan, hebben we wat gegeten, thee gedronken en in een ‘dit keer wel normale kroeg’ wat biertjes gedronken om deze prachtige dag af te sluiten.

Dag 12 – 13-03-2014

Toen we wakker werden en naar buiten keken, bleek dat het goed gesneeuwd had vannacht. Een mooi aanblik, maar nu maar is zien of er nog een beetje te rijden valt met de motoren over de wegen. Na een ontbijt en de motoren van de receptieruimte naar buiten gereden te hebben bleek dat de wegen er ondanks de sneeuwval goed aan toe waren. Overal waar je keek waren gemeentewerkers bezig met sneeuwschuiven en reden er schuifwagens rond. We verlieten de stad en reden langzamerhand verder de bergen in. Hier en daar sneeuwde het nog licht, maar met een aangepaste snelheid wisten we er goed doorheen te rijden. Nog geen uur later verlieten we de sneeuw en reden we door een kaal uitgestrekt en koud landschap.

Eind van de middag stopten we weer om even te tanken zoals vele andere keren. Hier in Turkije en ook menig andere omringende landen wordt je tank volgetankt door het personeel. Het personeel vond de motoren prachtig en er moest een foto met een van de heren gemaakt worden. Uiteraard konden we niet weg voor een kop thee gedronken te hebben, dus eerst maar even naar binnen. Eer we er erg in hadden waren we omringd door meerdere kinderen en mannen. Op het moment waren we een heuse attractie geworden. Niemand waar we ook maar een woord mee konden wisselen, maar ze vonden het prachtig. Even verder zijn we een supermarkt ingegaan, waar we ook met grote ogen aangekeken werden en waar ze hun best deden om ons te helpen met het vinden van wat lekkers in de schappen. Hier in het verre noordoosten van Turkije zien ze volgens mij niet vaak toeristen. Het is hier dan ook vele male armer dan het welvarende westelijke deel van het land. De omgeving hier wordt gevormd door een uitgestrekt heuvel / bergachtig landschap waar weinig begroeiing is. Her en der dorpjes waar de woningen veelal meer krot zijn dan huis en men leeft van akkerbouw en wat vee dat vermagerd rondscharrelt. Maar naar onze mening is het oosten wel vele malen mooier en kan je je ook redelijk in een stuk niemandsland wanen.

Na een kwartiertje verder gereden te hebben kwamen we op een iets hoger gelegen punt waar we een mooi uitzicht hadden. We besloten om de weg af te gaan en een stukje door de velden te rijden voor een mooie kampeerplek voor de nacht. Na een tijdje heerlijk gespeeld te hebben met de motoren over de grasvlaktes bezaaid met stenen en keien vonden we een mooie plek voor de tent. Het was een prachtplek waar je werkelijk het idee kreeg ver weg van alles te zijn. Het enige nadeel: het was koud, goed koud. We bevonden ons op zo’n 1800 meter hoogte met de temperatuur goed onder het vriespunt toen de zon achter de bergen verdween. Het avondeten was een beker soep met een homp brood, waarna we direct de tent in zijn gegaan.

Dag 13 – 14-03-2014

Bijtijds waren we wakker en gingen we de tent uit. IJzig koud en dus niet weten hoe snel je je kleren aan moet hebben. Maar het was wel voor het eerst de hele nacht droog geweest en de wind had mooi de tent volledig opgedroogd, dus kon hij droog de zak in. Toen we een kop koffie wilden zetten bleek het water te zijn veranderd in een water / ijs geheel. Voor we vertrokken hebben we eerst nog even lekker rondjes gereden. Vele flinke keien en stenen lagen er hier op het gras, maar door juist een flinke zwengel aan de gashendel te geven ging de motor er heerlijk al stuiterend overheen. Toen we de weg opdraaiden, zetten we koers richting de grens van Georgië.

Na een paar uur rijden klommen we tot een grote hoogte door een vol besneeuwd landschap. Toen de weg weer begon te dalen aan de andere kant van het gebergte (zo’n 10 km voor de grens) veranderde het klimaat direct in een veel milder temperatuurtje. Toen we de grenspost bereikten ging er een groot stalen hek open waar we door konden naar de controleposten. Eerst de Turkse checkpoint en dan de Georgische. Al met al ging het redelijk vlot en waren we in een half uurtje door de checkpoints. We waren Turkije uit en reden Georgië in!

Direct was alles totaal veranderd. We hadden nog geen tien minuten nodig om te zien dat het land arm, maar dan ook goed arm is. Alsof je een heuse stap terug in de tijd maakt. Oude gammele vrachtwagentjes en auto’s en dorpen met meer leegstand dan bewoonde huizen. Het enige kleur dat er te zien was waren de gekleurde T-shirts die te drogen hingen aan de waslijn. De waterleiding liep bovengronds als een railing langs de weg en vermagerd vee loopt door tuinen en over de weg. Maar ondanks dit leek het wel of iedereen lachte. Ouderen en kinderen zwaaiden massaal naar ons als we langs reden. Op een of andere manier heerste er een zeer gemoedelijke stemming.

In het eerste beetje dorp zijn we gestopt om wat geld te pinnen. Toen we de bank binnen wouden lopen kwam er eerst politie met enkele flinke machinegeweren naar buiten. Welkom in Georgië. We zetten direct aan naar de hoofdstad Tbilisi. Het idee is om hier even rust te nemen eer we verder trekken. De weg hierheen gaat door een prachtig landschap. Al zijn de bomen nog kaal, het is werkelijk een prachtig land. Toen we de ‘grote’ weg opreden viel al snel het weggebruik op. De grote weg is hier niet veel meer dan op de meeste stukken een slecht geasfalteerde weg met voor iedere richting één rijbaan, uiteraard zonder middenberm of vangrail, wat om de minuut leidt tot bloedstollende inhaalacties. Ik dacht nog bij mezelf, ongelukken moeten meer regelmaat dan uitzondering zijn en ja hoor, nog niet een paar kilometer verder zagen we de eerste auto’s die op elkaar zaten. Maar ondanks de rijstijl van de Georgiër is er een goed doorkomen aan met de motor.

Toen de zon begon weg te zakken bereikten we Tbilisi. Na even zoeken hebben we een hostel gevonden waar we voor nog geen zes euro per persoon konden overnachten. De benzine wordt overigens ook al een stuk goedkoper, nu zo’n 85 euro cent voor een liter, daar houden wij van als schrale Hollander! Onderhand was het al 20:30 en zijn we snel de stad in gegaan om wat te eten en een biertje te drinken, dat hier in overvloed aanwezig is. Het eten was overigens weer verbluffend lekker! Niet al te laat zijn we gaan slapen op ons mini luchtbed dat nog beter ligt dan de matrassen waar je direct op stalen spiralen ligt, om de volgende dagen het tot zo ver geweldige Georgië te gaan verkennen!

Dag 14 – 15-03-2014

Toen we wakker werden en naar buiten keken, bleek dat het weer ons eindelijk goed gezind was. Een strak blauwe lucht hier in Georgië! Na rustig opgestart te zijn, zijn we de stad ingegaan. De gehele middag hebben we een beetje door de stad rond gedwaald en uiteindelijk een biertjes op het terras gedronken. Na een heerlijk avondmaal zijn we teruggegaan naar het hostel om ons even op te frissen en ons klaar te maken voor het nachtleven in Tbilisi. Je kan je zaterdagavond heel goed spenderen hier in de stad. Het Captain Booze gehalte ligt pittig hoog hier. Na menig club en kroeg bezocht te hebben zijn we na nog even lekker verdwaald te zijn in de stad rond het ochtenduur weer naar bed gegaan. Het was een heerlijke dag en nacht zo!