Reisverslag: Op weg naar het noorden… [deel 8]

De zee ligt vertrouwd aan mijn linkerzijde als ik plots langs boothuisjes rij met bijzondere overstekken. In Scandinavie weten ze wel hoe ze met hout kunnen bouwen en steeds meer beginnen mij de details op te vallen. Ik stop, draai weer om, parkeer mijn transalp in de berm en pak mijn camera uit mijn tanktas.

Ik zie een man in een oranje overal op mij aflopen. Ik doe mijn helm af en trek mijn handschoenen uit. “Where you from?”, vraagt die. Ik vertel hem dat ik uit Nederland kom, bouwkunde studeer en zijn boothuisjes mooi vind. Hij legt uit dat de boothuisjes van zijn familie zijn. Het is een grote Zweedse familie, die in de zomer bijeenkomt in Noorwegen om te vissen. Zelf rijdt hij ook motor, een yamaha FJR 1300. Hij wijst naar een paar bungalows aan de andere kant van de weg op een heuvel. Één van die bungalows is van hem en zijn zus. “You want some coffee?”. “Sure! I’m Peter by the way”. Ik geef hem een hand. “I’m Oddbjörn”.

Ik parkeer alvast mijn motor op de parkeerplaats, terwijl Oddbjörn zijn verfkleding uittrekt. De parkeerplaats staat vol met dure auto’s. De huizen zijn van typisch rood geverfd hout. We gaan naar binnen en komen in een rommelig achterhuis. Er staat een houtkacheltje en de vloer ligt bezaait met schoenen. We gaan een deur door en komen uit in de woonkamer. Terwijl Oddbjörn’s vrouw koffie zet, ga ik op de bank zitten en kijk ik opgewekt om mij heen. Ik vertel dat ik na mijn reis een tijdje in Stockholm ga studeren. Oddbjörn vertelt over de inwoners van Stockholm. Ze zijn arrogant. Tussen Göteborg en Stockholm hangt een beetje hetzelfde sfeertje als tussen Amsterdam en Rotterdam. Joran, Oddbjörn’s zwager, en zijn zoon Johan komen de woonkamer ingelopen. Ze hebben een grot bezocht. Ze kijken even op als ze mij op de bank zien zitten, maar zijn net zo geïnteresseerd in mijn verhalen als Oddbjörn. Oddbjörn vindt dat ik op zijn minst één keer moet zijn gaan vissen in mijn reis door Noorwegen en stelt voor op zijn zelf gemaakte bootje de zee op te gaan. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

Hij geeft mij een hengel en laat met zijn eigen hengel zien hoe ik moet werpen en het lokvisje weer binnenhaal. Na een paar keer werpen heb ik meteen beet en haal de grootste vis binnen, die ik ooit in mijn leven heb gevangen. Met zijn wijsvinger in de kieuwen en zijn duim in het oog pakt hij de vis beet en haalt de haak los. Meteen pakt hij een mes en snijdt de vis de strot door. Ik kijk geschokt toe hoe de vis in de bak spastisch begint te spartelen, terwijl ik de bloedspetters op mijn gezicht voel landen. Oddbjörn ziet dat ik schrik en legt uit dat de vis beter zal smaken als meteen het bloed eruit gaat.

We vangen in korte tijd enorm veel vis. Ik verbaas mij erover hoe makkelijk het gaat. Oddbjörn legt mij uit hoe dit fjord zo vol zit. Het fjord heeft zijn eigen schoonmaaksysteem van plankton. Hier komen kleine vissen op af, waar de grotere vissen op gaan jagen. De kleine vissen vluchten omhoog naar de wateroppervlakte, maar worden daar opgewacht door de meeuwen. Zo achtervolgen we de zwerm meeuwen in het fjord en gooien continu onze hengels uit tussen de scholen vis.

De zon gaat niet meer onder en zo zijn we tot diep in de nacht aan het vissen. Nadat ik alle vismethodes heb geprobeerd en heb aangehoord hoe slecht de vis in de supermarkt is, gaan we weer aan wal. De vis wordt schoongemaakt en de resten worden aan de meeuwen gegeven, als dank voor hun wegwijs.

We gaan weer naar binnen, waar de rest van de familie wijn aan het drinken is. Zelfs de kinderen zitten nog in hun pyjama op de bank. Joran’s vrouw staat op en gaat meteen mijn zelf gevangen makreel klaarmaken. Ze haalt de vis door de bloem en bakt hem in boter (geen margarine!), snijdt een uitje en doet er nog een flinke slok witte wijn bij. Het is werkelijk de lekkerste vis die ik ooit in mijn leven op heb!

Joran vertelt met een dubbele tong over zijn duikavonturen. Hij heeft ooit een enigma typemachine gevonden en hem aan het museum in Oslo geschonken. Het is belangrijk dat dit soort spullen naar een museum gaan, omdat ze anders weggegooid kunnen worden door mensen die niet weten wat het is. Op een keer dook hij in een U-boot en zag een glinstering, maar zijn zuurstof was bijna op en hij besloot weer naar de oppervlakte te gaan. Later leest hij in de krant dat het de gouden pen was die in de borstzak zat van een Duitse officier. Hij baalt er nog steeds van dat hij die niet gepakt heeft. Joran wil mij buiten iets laten zien en hij pakt zijn verrekijker. Hij tuurt naar de hemel en wijst dan naar een ster. “Take a look, it’s the planet Venus”. Hij vertelt dat als er maar één ster helder is aan de hemel, dat het bijna altijd een planeet is. Ik drink nog een biertje met Oddbjörn als de rest al naar bed is en ga daarna slapen op de bank. Ik lig nog even wakker van opwinding over het verloop van de dag. Wat een geweldige ervaring was dit.

De volgende morgen kijk ik nog even vanaf de bank naar de boothuisjes. Oddbjörn laat zien waar de douche is en vraagt of ik nog kleren heb die gewassen moeten worden, maar ik had pas al een handwas gedaan. We ontbijten buiten, bekijken gezamenlijk de kaart en nemen afscheid. Vandaag wil ik het laatste stuk van de atlantic coast route rijden. Ik ben moe van de ontmoeting met Oddbjörn en wil weinig stoppen en een flink aantal kilometers halen. Maar het lange wachten bij de ferries gooit roet in het eten.

Als ik verveeld op mijn transalp hangend een potje backgammon op mijn telefoon speel, stopt er plotseling een oude blauwe Mercedes naast mij. Het is Oddbjörn en zijn vrouw Lara die in de buurt waren en even kwamen kijken of ik toevallig stond te wachten. Hij vertelt dat die op weg is naar een man die hem gevraagd heeft om voor een camping boottochtjes te maken met toeristen. We praten nog een tijdje en nemen nu écht afscheid. Ik rij de zoveelste ferry op die mij weer naar een volgende etappe van de RV17 brengt. Na een tijdje zie ik de Svartisen gletsjer opdoemen. Ik besef niet meteen hoe groot en spectaculair hij is, tot ik foto’s aan het maken ben en een boot zie varen. Dit is met 400 vierkante kilometer de grootste gletsjer in het noorden van Noorwegen.

Twee kilometer verder stop ik weer bij het eerstvolgende uitzichtpunt op de gletsjer. Ik ben niet de enige motorreiziger. Op de parkeerplaats staat een volbeladen KTM met een jong stel ernaast. “Eindelijk eens geen 50’er op een BMW met alle Touratech opties”, denk ik en stap op ze af. Ze heten Petr en Hanka en komen uit Tsjechië. Petr heeft geleerd voor landmeter, maar heeft lange tijd in het leger gewerkt. Hanka gaat als PhD student Microbiologie studeren in Gent, waar ze samen na hun reis gaan wonen. Ze zijn vanuit Tsjechië door de Baltische staten en Finland Noorwegen binnengekomen en trekken nu door naar het zuiden.

Hanka geeft haar camera en ik bekijk de foto’s van Finland waar ze erg over te spreken zijn. Ze kampeerden aan meren waar ze in de verste omtrek geen andere mensen tegenkwamen. Ze plukten paddenstoelen in het bos en maakten er soep van. Het klinkt allemaal erg romantisch, tot ze over de muggen beginnen. Inmiddels hebben we alle drie honger gekregen en ik stel voor met z’n drieën te gaan koken en verder te praten.

Hanka moet erg lachen als ze mijn kookspullen ziet. Ik heb een snijplank, een spatel en een wok bij mij, terwijl zij met Petr een vork moet delen. Met z’n tweeën op de motor is het toch wel lastiger met bepakken. Hanka had de avond voor vertrek van de reis haar spullen gepakt en met heel veel zorg alleen het broodnodige verzameld. Maar als Petr haar ophaalt moet die hard lachen als die de enorme berg bagage ziet. Petr vertelt over zijn tijd in het leger waar hij veel geld verdiende. Hij had twee foto’s bij zijn bed. Één van een BMW r1200gs en één van de KTM 990 adventure. Zo kon die in bed rustig prakkiseren welke hij zichzelf cadeau zou gaan geven als die weer terug was in Tsjechië. Het werd uiteindelijk mijn droommotor, de KTM.

We praten nog een tijdje door, doen de afwas en maken ons klaar om onze eigen weg verder te gaan. Het was een erg leuke ontmoeting, vooral ook omdat we plotseling een geïmproviseerd gerecht op tafel brachten. Als je alleen op reis bent is het avondeten soms toch wel een eenzaam moment. Ik heb soms via de mail nog contact met Petr en Hanka en we hebben elkaar een jaar na de reis nog een keer in Kinderdijk ontmoet.

Ik begin steeds vermoeiender te worden van het reizen en alle ontmoetingen kosten stiekem ook veel energie. Rustig begin ik uit te kijken naar een plekje om te wildkamperen. Maar langs de RV17 is dat nog best lastig, aangezien je aan de ene kant de oceaan hebt en aan de andere kant hoge bergen.

Als de weg een stukje inlands slaat, zie ik plots een opening in het bos. Het is een trekkerpad. Vanaf de weg tuur ik door het groen heen en zie een open plek iets lager gelegen van de weg. Ik draai het trekkerpad op en rij een groene tunnel van bomen in. Al snel loopt het pad omlaag en wordt het smaller. Na wat manoeuvreren langs takken bereik ik de open plek. Maar wat ik dacht een mooie groene open plek te zijn, blijkt toch een erg wild veldje. Er groeien planten met enorme bladeren en dikke stengels tot borsthoogte en tijdens het lopen hoor ik het gekras van doornstruiken langs mijn motorbroek. Geen geschikte plek dus om mijn tentje op te zetten.

Ik rust even uit en kijk naar mijn motor die op het smalle pad staat tussen een oerwoud van bomen en struiken. Ik kijk links van het pad en zie een helling die stijl omlaag loopt. Rechts van het pad loopt de helling omhoog naar de weg. Ik voel een regendruppel op mijn gezicht vallen en plots komt het besef dat ik het nog lastig kan worden om hier uit te komen. Ik stap op de motor en kijk om mij heen hoe ik de motor kan draaien. Na een tijdje ploeteren met insteken heb ik door dat als ik de helling die omhoog loopt een stukje oprijdt, de koppeling intrek en meteen het stuur de andere kant opdraai en zo insteek terwijl ik achteruit rij, ik zonder zelf veel moeite hoef te doen kan keren op het smalle pad. Toch kost het nog veel inspanning om de motor te draaien en ben dan ook erg blij als ik eindelijk terug kan rijden. Het is alleen steeds harder gaan regenen en als ik gas geef schiet de transalp op het glibberige mos onder mij vandaan.

Ik haal de bagage van de motor en probeer mijzelf tussen wat takken te plaatsen, zodat ik met mijn kont op het zadel de motor op beenkracht omhoog kan duwen. Maar dat lukt niet, want er zit precies een meerstammig boompje in de weg. Ik ga aan de andere kant van de motor staan en probeer hem overeind te trekken. Ik kom aardig ver, maar moet toch opgeven omdat ik met mijn voeten dreig weg te glijden. Na een aantal pogingen staat die eindelijk weer overeind. Ik stap op en rij verder over het pad, maar als het steiler begint te worden verlies ik alle grip op het natte mos. Ik probeer verschillende routes, loop naast mijn motor met slippende koppeling of neem een aanloop. Wat ik ook probeer, ik kom de helling niet omhoog. Ik verlies mijn geduld en als ik onbesuisd gas geef schiet mijn achterwiel een stuk opzij en moet ik de alp op zijn zij leggen.

Ik stap achteruit en bekijk doorweekt van het zweet de situatie aan. “Ok, komop, rustig blijven. Denk na… denk na… Ik kan bij de weg gaan kijken voor hulp. Al heb ik in tijden geen auto gehoord.” De zon mag dan nog steeds aan de hemel staan, toch is het al erg laat. “Misschien moet ik mijn tent opzetten en hopen dat het morgen droog is en wel genoeg grip heb om de helling op te rijden.” Gedachteloos staar ik naar een slipspoor en kom even bij. Als ik diep nadenk ben ik altijd wel met iets aan het spelen. Onbewust graaf ik het slipspoor uit met mijn voet, maar stuit onder de dikke mat van mos rotsen aan! Snel pak ik een dode tak en begin te schrapen en te schrapen. Tot grote blijdschap is de gehele helling een rotsvlak. “Yes, dit gaat lukken!” Ik stap op de transalp, geef twee rukken aan het gas en laat de koppeling opkomen. De eerste meter glibber ik nog heen en weer in de blubber, maar als mijn achterband de rotsvlakte heeft gevonden grijpt die hem vast en laat hem niet meer los. Ik vlieg de helling omhoog, terwijl ik het hard uitschreeuw van ontlading.

Ik loop trots de helling af om mijn bagage te halen. Het maakt mij niet meer uit dat ik volledig doorweekt ben, onder de modder zit en volledig gesloopt ben na 4 uur ploeteren in deze godvergeten jungle. Ik ben eruit gekomen. Het zag er somber uit, maar ik heb het zelf en alleen opgelost. Ik zet mijn tent op, maar krijg de haringen niet in de grond. De scheerlijnen maak ik vast aan takken en stenen, maar het kost erg veel moeite om de buitentent van de binnentent gescheiden te houden. Elke keer als ik mijn tent inkijk is er ergens wel weer een lijn losgeschoten, waardoor de tenten tegen elkaar komen en voor lekken zorgt. Als de tent eindelijk staat, is de binnenkant veranderd in een klein zwembad. Ik pak een badhanddoek, gooi die in de plas en knijp hem buiten uit.

Inmiddels knort mijn maag en pak ik het enige eten dat ik nog bij mij heb, een blik bruine bonen voor noodgevallen. Ik zet mijn brander op in mijn voortent en ga op mijn luchtbed liggen. Een mug prikt op mijn wang en geïrriteerd zoek ik mijn hoofdlamp om hem op te sporen. Als ik het lampje aanzet schrik ik van wat ik zie. Mijn tent heeft tijdens het opzetten de hele tijd opengestaan en biedt inmiddels een schuilplaats voor meer dan 50 muggen! Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt mijn luchtbed langzaam leeg te lopen door een kapot ventiel en terwijl ik mij schuldig maak aan een muggenmassamoord, branden de bruine bonen ook nog eens aan…