Reisverslag: Op weg naar het noorden… [deel 7]

Ik word wakker van geritsel in de buurt van mijn tent. Meteen zit ik rechtop met een kloppend hart geconcentreerd te luisteren naar het geluid. Is het de boer die polshoogte komt nemen? Er kijkt namelijk in de verte een landhuis op dit veld uit, maar ik was te lui en te moe om toestemming te vragen. Stilletjes open ik mijn slaapzak en trek een broek aan. Nog steeds hoor ik bewegingen door het lange gras. Ik schraap alle moed bij elkaar en rits de tent snel open. Ik spring uit de tent, klaar voor de confrontatie en draai mij om. Er is geen boer te bekennen, alleen maar een klein hertje dat verschrikt wegspringt terwijl die een schor blaffend geluid maakt. In een paar tellen is die aan de andere kant van het veld en zie ik hem in de bossen verdwijnen.

Het is mooi weer en de omgeving begint weer wat spannender te worden. Al snel rijd ik langs fjorden en meren. Het tempo is rustig, ik heb mijn systeemhelm opengeklapt en zing hardop mee met mijn muziek. Er is niemand die er last van heeft en al zou iemand het kunnen horen, dan kan het mij toch niet schelen. Terwijl ik over een meer uitkijk, zie ik een motor half verscholen achter een paar bomen langs het water. Als ik er langs rij, zie ik een motorrijder verschrikt naar mij opkijken. Hij staat in zijn blote kont tot z’n knieën in het water. Ik schiet in de lach en steek mijn duim naar hem op. Ik heb zelf ook wel zin in een duik gekregen en het kan sowieso geen kwaad om mezelf weer eens te wassen. Ik zoek een strandje op en loop het ijskoude water in.

De Atlantische route gaat nu echt beginnen. Deze weg, Kystrikvegen, begint in Steinkjer en eindigt 650 km verder in Bødo. Onderweg zal je zes keer de pond moeten nemen, wat het tempo er flink uithaalt. Ik kom in Hom aan en wil de boot naar Andalsvågen nemen. Als ik naar de aanlegsteiger rij zie ik dat de pond er is en hij bijna wegvaart. Ik weet dat er ook een boot naar een eiland, een stuk verder gelegen in zee gaat en vraag snel aan een man of dit de juiste ferry is. Ik wijs naar mijn navigatiescherm en roep Andalsvågen. De man kijkt half naar het schermpje en knikt. Ik rijd de boot op, maar vertrouw het toch niet helemaal en volg in spanning op mijn Garmin waar de boot werkelijk heen gaat. Na tien minuten zie ik mijn huidige situatie richting het westen gaan. Shiiit, ik ga naar Vega!

De boottocht is een stuk langer, maar het is heerlijk om op het dek aan de reling te staan. Je komt echt tot rust met de wind in je haren en het geluid van het bruisende water. Dat ik op de verkeerde boot zit maakt mij al niet meer uit. Op motorreis kan je sowieso moeilijk verkeerd rijden en ik ben eigenlijk wel benieuwd naar waar ik terecht kom. De zon schijnt fantastisch als ik op verkenningstocht ga op Vega. Ik rij naar het andere eind van het eiland naar de zee en kom bijna geen mensen tegen. Ik zie een strand en parkeer de alp in het water.

Ik zet mijn tent op en heb een ontzettend mooi uitzicht. Ik ga zitten op een rots en geniet, maar mis toch wel iemand om het moment mee te delen. Elke avond sms ik mijn ouders en mijn opa waar ik uithang, maar besluit mijn ouders nu eens te bellen. Ik vertel hoe fantastisch mooi het hier is en dat ze echt naar Noorwegen moeten gaan als ze een camper hebben. Ze pakken de atlas erbij en zoeken op waar ik ben. Mijn moeder vraagt naar Diederik en hoe ik het nu alleen volhoud. Ik vertel haar dat ik wel weer iemand zou willen tegenkomen. “Heb je je weer eens niet geschoren?”, vraagt ze giebelend.

Ik heb mij inderdaad al even niet geschoren. Misschien is het nog niet een echt volmaakte baard, maar op zo’n reis vind ik dat er toch een beetje bijhoren. Niets heerlijker dan van een schitterend uitzicht te genieten en peinzend na te denken, terwijl je aan je kin zit te plukken. Ik besluit mijn moeders advies op te volgen. Wie weet werkt het wel. Ik loop het strand op en klauter nog wat over de rotsen, maak foto’s en duik mijn slaapzak in.

Na weer een lange nacht slapen en veel dromen kruip ik mijn tent uit. Ik word begroet door de Transalp en zie een wolk langzaam over de berg naar beneden kruipen. Wat een fantastisch gezicht. Hier kan een hotel toch niet tegenop?

De vorige avond zag ik een vuurtoren langs de kust en ik besluit die op te zoeken. Hij leek dichtbij, maar om er te komen moet ik het hele eiland rond. Ik gooi mijn tank vol in een klein dorpje en rijd richting de kust over een smal weggetjes dat verandert in een trekkerpad. Het pad eindigt in een ware oase. Ik loop het witte strand op en kijk mijn ogen uit. Soms heb ik hier in Noorwegen echt het idee op een tropisch eiland te zijn. Alleen de temperatuur doet je hier realiseren dat je in het hoge noorden bent.

Ik keer weer terug en film nonchalant het slingerpaadje met mijn camera in mijn hand. Ik heb weinig ervaring met dit soort wegen, maar de Transalp lijkt zich thuis te voelen. Ik berg mijn camera op en kom weer op het trekkerpad uit. Ik rijd op de linker uitgesleten baan en wil op het gras in het midden rijden. Ik stuur naar rechts en voel mijn achterwiel glijden. Voor ik iets kan doen schiet de motor onder mij vandaan en word ik gelanceerd. Ik sta meteen op en voel gelukkig niks. Ik zet mijn motor uit, haal de bepakking eraf en zet mij schrap voor het optillen van de motor. Dit heb ik nog nooit alleen gedaan. Ik denk aan een filmpje dat ik ooit op youtube heb gezien, waarbij je gebruik maakt van de kracht uit je benen. Met weinig moeite lukt het mij de transalp weer overeind te zetten. Ik kom even bij van de schrik en bedenk mij dat ik geluk heb gehad in dit afgelegen gebied.

De motor staat weer overeind en ik ga weer verder met de verkenningstocht over het eiland Vega. Vega heeft eigenlijk wel wat weg van onze Waddeneilanden, maar dan in een Noors jasje gestoken. Met de vele mountainbikes, wandelaars en campers die ik tegen kom, lijkt het een vakantieoord voor de Noren te zijn. Echt een plek om tot rust te komen.

Na een uurtje rondrijden besluit ik naar de veerpont te rijden. Als ik sta te wachten op de boot naar het eiland Tjøtta zie ik een stel Noorse motorrijders voor mij geparkeerd. De man rijdt op een Honda Varadero en de vrouw op een Yamaha Fazer. Ik heb nog niet echt contact gehad met de Noren zelf en heb wel zin in een praatje. Als ijsbreker pak ik mijn kaart van Noorwegen, loop naar ze toe en vraag ze of ze nog mooie wegen in de buurt kennen. De man, die Anders heet, beweegt zoekend zijn vinger over de kaart, terwijl zijn vrouw Helena hem wat vraagt. Anders reageert met een geluid, dat klinkt alsof zijn long in één klapt en hij naar lucht snakt. Ik schrik er van en vraag mij af of het wel helemaal goed met hem gaat. Helena kijkt er niet van op. Hun gesprek gaat gewoon door en ook Helena maakt nu het rare geluid. Dit keer denk ik er iets in te verstaan. Ze zeggen ja, terwijl ze via hun mond lucht naar binnen zuigen. Ik heb dit later tijdens het rijden nog veelvuldig geoefend, tot ik moest stoppen en bijna hyperventilerend naast mijn motor zat en sterretjes zag.

Op de boot kopen we koffie en gaan op het dek zitten. Anders en Helena zitten allebei in de oliebusiness en zijn op reis naar een familiehuisje. De kinderen zijn per vliegtuig al onderweg en door opa en oma opgehaald. We kijken naar een eiland in zee, waar Helena altijd een krokodil inziet. Maar ik zie het niet en vraag of alle Noren denken dat het een krokodil is. Anders moet lachen en maakt drinkbewegingen en roept: “too much wine”. Opeens wijst Helena naar een paar bergen en zegt dat het de Syv Søstre (zeven zusters) zijn. Ze vertelt de legende over bergen in Noorwegen, waarin de zeven zusters een grote rol spelen.

Het verhaal begint met Hestmannen, die op de Lofoten eilanden woonde. Op een avond ontsnapten zeven hele knappe vrijgezelle zussen van hun vader, de koning van Sulitjelma. De zeven knappe zussen dansten naakt in een fjord. Toen Hestmannen dit zag, was hij niet meer te houden en is hij op zijn paard gesprongen en naar het zuiden vertrokken. Dit werd opgemerkt door de vrouw Lekamøya, die de zussen ging waarschuwen en samen naar het zuiden vluchtten. Maar vluchten had geen zin meer en de zeven zussen vonden Hestmannen eigenlijk wel een knappe man en stelden zich zo aantrekkelijk mogelijk op in rij. Maar Hestmannen was niet achter de zeven zussen aan. Het was Lekamøya die hij wilde. Zij vluchtte verder naar het zuiden, langs Tjøtta waar zij haar bakplaat, deegrol en spatel achterliet, zodat zij nog sneller kon vluchten. Haar spullen zijn nog steeds te zien in de vorm van rotsen op Tjøtta. Hestmannen beseft dat hij Lekamøya niet kan bijhouden en wordt kwaad. Hij pakt zijn pijl en boog en schiet een pijl af op Lekamøya. Ondertussen volgt de koning van Sømnabergen de gebeurtenissen met grote spanning. Met ontzag ziet hij de pijl op Lekamøya vliegen en om haar te redden gooit hij zijn hoed voor de pijl. De pijl doorboort de hoed, die bij Torgar in zee valt. Door alle commotie is iedereen echter vergeten dat de zon opkwam. En volgens de Noorse volksverhalen, veranderen trollen in steen als zij zich niet verbergen van de zon.

Al deze personages zijn dus bestaande bergen in Noorwegen. De doorboorde hoed die bij Torgar in zee valt is het eiland Torghatten. In de berg op het eiland is ook echt een gat te zien.

Als de boot in Tjøtta aankomt rijden we met zijn drieën verder en als onze wegen scheiden halen ze mij in met veel getoeter en gezwaai. Ik vervolg mijn weg en al snel kom ik bij de beroemde Helgelandsbrug. Ik had aan Anders gevraagd waar de mooie brug die in een bocht liep en aan het begin van de Atlantische kustroute moest zijn, maar kreeg tot grote teleurstelling te horen dat ik daar al voorbij was. Maar de Helgelandsbrug maakte alles weer goed, want het is werkelijk een fantastisch bouwwerk. Dit is geen weg, dit is een kunstwerk.

[Deel 1] Nederland > Puttgarden (DU) | [Deel 2] Puttgarden (DU) > Vestby (N)  |  [Deel 3] Vesty (N) > Ål (N)  |  [Deel 4] Ål (N) > Voss (N)  |  [Deel 5] Voss (N) > Lom (N)  |  [Deel 6] Lom (N) > Elda (N)  |  [Deel 7] Elda > Tjøtta