Ik rij weer alleen. Maar ik voel me totaal anders dan de eerste eenzame dagen van mijn reis. Het grote voordeel is dat ik kan doen wat ik wil. En nu na bijna twee weken onderweg weet ik ook veel beter wat ik wil. De reis moet zich ook ontwikkelen. Ik merk dat na het afscheid van Diederik de reis in een nieuwe fase is beland. Ik groei. Ik voel me zeker en ben ontzettend trots als ik de Gamle Strynefjellsvegen heb bereikt.
Na 2400 kilometer rijden heb ik mijzelf naar dit paradijs gebracht. Ik sms een vriend en vertel hem dat als er een hemel op aarde is, je die in Noorwegen kan vinden. Ik ben niet gelovig, maar de schoonheid van dit land is soms zo indrukwekkend dat ik het niet meer weet te verklaren.
Misschien is het typisch Nederlands om de natuur te willen verklaren. Wij zijn de natuur de baas en hebben het naar eigen hand gevormd. Het is een cultuurlandschap dat het verhaal vertelt van strijd, economische vooruitgang en een grote vindingrijkheid. De wilde natuur die wij hebben is helemaal niet wild, want wij houden zelf de dierenpopulatie in de hand. Daarom is het als nuchtere Nederlander zo indrukwekkend om hier in Noorwegen te rijden. Hier is de natuur de baas. Het enige dat de mens hier heeft toegevoegd is een grindweggetje met een paar grote stenen erlangs. De natuur is in zijn waarde gehouden. Evengoed geniet ik enorm als ik op een dijk rijd en over het slagenlandschap uitkijk. Als Hollander ben ik hier best trots op. Maar in Noorwegen voel ik geen trots, eerder nederigheid.
De magie van de ochtend krijgt een hoogtepunt als ik verder rijd en het mistig begint te worden. Ik rijd tussen twee bergen in en een plafond van wolken daalt op mij neer. Ik ben helemaal alleen in dit gebied en voel mij als een held in een Griekse epos die een boodschap krijgt van de goden.
Ik bereik het beroemde Geirangerfjord, waar je voor 100 euro met rijke oude lui op een boot kan stappen voor een rondvaart. De toverij houdt werkelijk niet op deze dag. Ik neem een pauze en beloon mijzelf op een zalmwrap en een kopje koffie.
Als ik verder rijd zie ik plots een drukke parkeerplaats en vaag een paar roestbruine bruggen. Het blijkt een indrukwekkend stukje landschapsarchitectuur te zijn, waarvan ik het materiaalgebruik nog wel het meest geniaal vind.
Ik vervolg mijn weg richting Trollstigen en stop om een foto te nemen van het mooie landschap. Achter mij stopt een Frans busje met een familie. De man stapt uit en begint gek te dansen en te zingen. Ik moet lachen. Hij is vast ook betoverd. Hij loopt naar mij toe en vraagt of die een foto van mij moet nemen. Ik geef hem mijn camera en hij maakt een fantastische foto.
Trollstigen valt mij toch een beetje tegen. Ik heb teveel mooie dingen gezien vandaag om nog onder de indruk te zijn. Ik denk dat je er meer van geniet als je de motor parkeert, want qua weg heb ik leukere dingen gezien. Toch heb ik er een filmpje van gemaakt.
Ik eindig de dag in Hjellset met de Atlantische weg in handbereik.
Het is dag 11 en wil veel kilometers maken. Om 10.00 uur heb ik alles ingepakt en stap ik op de motor. Het gras is nat zodat mijn zwaar beladen motor alle kanten op glibbert terwijl ik richting de weg rijd, maar ik schrik er niet eens meer van. Ik en mijn transalp zijn na vele kilometers één geworden. Motorrijden voelt bijna natuurlijker dan lopen.
Mijn kont is het daar echter niet mee eens. Het anders best wel zachte zadel voelde vanmorgen meteen al als een houten plank. Ik probeer van alles om de zeurende pijn te verzachten. Ik leun op de zijde van een bil, zodat de andere bil een minuutje rust krijgt. Dit wissel ik zo een tijdje af en houd het best nog even vol, want de zijkanten van mijn billen zijn sowieso een stuk minder beurs dan de onderkant. Ik heb alleen niet van die dikke billen, waardoor al snel ook de zijkanten van mijn kont aan het tintelen zijn. Uiteindelijk geef ik het op en probeer ik mijn prikkelende reet gewoon te vergeten.
Het is 12.00 uur en ik heb er al meer dan honderd kilometer opzitten. Ik stop bij een tankstation en neem een pauze. Ik haal koffie voor mezelf en een litertje 10W40 voor de alp. “Smaakt die goed?” vraag ik haar terwijl we samen even bijkomen. “Nog twee kilometer en je hebt de 90000 op de teller dame.” Ze antwoordt met wat uithijgend getik van het afkoelende motorblok. Ik sta op en doe een paar strekoefeningen en vervolg mijn weg.
De route is vandaag opvallend saai. Ik zie alleen nog maar dennenbomen. Kilometers lang rij ik over een rechte weg met af en toe een glooiende bocht tussen twee groene wanden in. Ik kijk op mijn Garmin en zie dat ik pas om 18.07 in Steinkjer aankom. Waarom zegt die verdomde Garmin niet gewoon hoeveel kilometers het nog is? Welke idioot heeft dat bedacht dat je dat niet kan instellen? Het interesseert mij totaal niet hoe laat ik daar aankom. Ik weet geeneens welke dag het is vandaag! Ja.. welke dag is het eigenlijk vandaag?
Ik zie een bordje met ‘Krigsminne’ langs de weg. Ik kijk opzij maar zie geen enkele mijn. Ik wil nu toch weleens weten wat het is en zet mijn motor langs de kant.
Interessant, een vagi..uhh wandelroute naar een monument waar de twee partizanen Milos en Bogoljub een hutje hadden in 1943. Ik ben wel toe aan iets anders en trek mijn motorpak uit en mijn bergschoenen aan.
Het is fijn om even de benen te strekken. Ik heb mijn mp3 speler voor de verandering eens uit gezet en geniet van alle rust. Op een paar schapen na, kom ik niemand tegen.
Het is vermoeiender dan ik dacht en ga snel door mijn water heen. Ik kom bij een beek en vul mijn fles.
Ik begin steeds meer dingen te zien tussen de groene bomen en planten. De snelheid van de motor is gewoon te hoog om van de bosrijke omgeving te genieten.
Ik kom bij een gek hutje, waar allemaal spullen in liggen. Ik zie zagen, spijkers en een hamer, een slaapmatje, een ketel die je aan een ketting boven het vuur kan houden, jampotjes met thee en een brievenbus. Ik open de brievenbus en vind een plastic zak met schriften en lucifers. Het word mij snel duidelijk wat de bedoeling is. Mensen overnachten hier echt en laten een berichtje achter in de schriften.
Het lijkt mij ook erg leuk om hier te slapen, maar het is hier ’s nachts echt goed koud en mijn supersonische slaapzak zit nog in de roltas op mijn motor. Nog een keer de berg omhoog zie ik niet zitten, dus besluit ik maar verder te zoeken naar het monument.
Ik plof neer op de grond naast mijn motor en lig zo twintig minuten hijgend naar de wolken te kijken. Twee uur ben ik aan het klimmen en klauteren geweest en ik ben kapot. Ik trek mijn pak weer aan en ga opzoek naar een plekje voor mijn tent.
Ik eindig in een veldje bij het plaatsje Elda. Ik voel een muggensteek op mijn hand en zie een paar vliegjes van nog geen millimeter groot op mijn hand zitten. Ik kijk om mij heen opzoek naar de mug, maar ik hoor geen gezoem. Weer word ik gestoken op mijn hand. Met verbazing zie ik dat het de minivliegjes zijn die mij bijten. Om mij heen zwermt het ervan en ze bestoken mij verschrikkelijk. Je hoort ze niet,ziet ze bijna niet en ze zijn meedogenloos.
[Deel 1] Nederland > Puttgarden (DU) | [Deel 2] Puttgarden (DU) > Vestby (N) | [Deel 3] Vesty (N) > Ål (N) | [Deel 4] Ål (N) > Voss (N) | [Deel 5] Voss (N) > Lom (N) | [Deel 6] Lom (N) > Elda (N) | [Deel 7] Elda > Tjøtta
die kleine muggen wordt je inderdaad horendol van, ik heb ze in schotland ook om me heen gehad, niets helpt, veel roken niet, slaan niet, alleen als de wind opkomt zijn ze weg !
Zou maar dicht bij de zee blijven, daar waait het meer.
Goed vervolg van je reis ! Geniet ervan.
Mooi verslag peter..!! Je hebt een leuke manier van schrijven, ik kijk uit naar de rest van je verslag van deze reis.