De achtste dag van de reis begint lekker rustig. Het is gestopt met regenen en omdat we in een hytte zitten hoeven we niet al onze spullen in te pakken. Dat scheelt een hoop energie, wat we best kunnen gebruiken na de vermoeiende verregende dag ervoor. We volgen de E16 naar het noorden, tot we vlak voor een tunnel bij een kleine afslag komen die naar een klein kronkelweggetje de berg op leidt. Dit verstopte weggetje genaamd Stallheimsvegen was door het ontbreken van een tunnel jarenlang de gewoonlijke route voor al het verkeer (locatie google maps). Boven aangekomen parkeren we de motor en genieten we van het uitzicht. Het eerste stuk de berg op was niet echt bijzonder, maar de afdaling ontpopt zich als een leuke verassing.
De weg vervolgt door lange tunnels en een rustige provinciale weg langs een wild riviertje. We komen aan in Aurland. Vanaf hier zijn er twee mogelijke wegen naar Lærdal. Of de Lærdaltunnel, die met z’n 24,5 km een tijd de langste tunnel ter wereld is geweest. Of de weg over de berg heen. Die keuze is niet zo moeilijk. Niet veel later worden we getrakteerd op een mooi uitzichtpunt. Ik ben erg onder de indruk van de houten brug die in de lucht lijkt te zweven.
Naast de brug staat een openbaar toilet gebouwtje. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo’n mooi toiletblok gezien. Van de compositie en het materiaal tot het uitzichtpunt tijdens het poepen.
Bovenop de berg is het landschap erg ruig. Het is koud, maar de weg is fantastisch. Er is bijna geen enkel verkeer hier. Al snel rijden we rijden we langs de eeuwige sneeuw. Ik kan het bijna niet geloven. Het is de laatste dag in juli en ik glij op mijn rug van een besneeuwd heuveltje af.
In Noorwegen zijn erg strenge verkeersregels. Iedereen houdt zich ook keurig aan de maximum snelheid. Rijd je hier 20 km/uur harder dan toegestaan dan krijg je een boete van rond de 800,- euro. Tot nu toe heb ik mij prima gedragen. Al dagen toekel ik 80 in z’n 5, maar op deze weg kan ik het niet meer inhouden. Gezien die enkele andere weggebruiker die we zijn tegengekomen, lijkt het mij erg sterk dat hier politie zal zijn. Ik kijk in mijn spiegel en het gas gaat eindelijk weer eens vol open.
Het eerste stuk, dat ik gefilmd heb, begint nog vrij rustig door het ruige landschap. Wanneer de afdaling begint, begint pas het echte werk. Veel te enthousiast vlieg ik de berg af. Ik duw de motor door een haarspeldbocht, trek het gas flink open, rem, schakel terug en vlieg door de volgende haarspeldbocht. Dit gaat ‘goed’ tot ik met piepende banden naar beneden glij, ik schrik en laat mijn remmen los om de wielen niet te blokkeren en houd daardoor niet genoeg ruimte over voor de volgende bocht. Met samengeknepen billen kom ik terecht in de berm. Mijn hart gaat tekeer, terwijl ik uitkijk over de berghelling waar ik net niet ben afgevlogen. Maar gek genoeg weet ik mijn blunder snel van mij af te zetten en niet veel later scheur ik weer door de meest fantastische bochten. Ik heb geen tijd om na te denken. Mijn ogen scannen in een razend tempo het vervolg van de weg en mijn lichaam reageert automatisch. Ik ben volledig in trans. Ik rij geen motor meer. Ik ben één met mijn motor en ik dans in trans de berg af op mijn Transalp.
We bereiken de Sognefjellvegen, maar zijn te moe om nog te genieten van de omgeving, dus besluiten we een plekje in het wild te zoeken voor onze tenten. Maar het duurt even voor we wat vinden. We rijden langs een achteraf weggetje langs het water en vinden uiteindelijk een aardige plek net na een klein bruggetje. Het begint te regenen. Snel zetten we onze tenten op en eindigen de dag schuilend onder de brug.
Ik word vroeg wakker van de kou. De regen tikt op het tentdoek, wat mij altijd een sterk nostalgisch gevoel geeft. Het doet mij herinneren aan kamperen met mijn ouders, broer en zus. In een vlaag waan ik mij weer als klein kind. Net wakker geworden en liggend op mijn luchtbed speel ik met de druppels op het tentdoek. Tot mijn moeder mij vertelt dat daardoor de tent kan gaan lekken. Nu al die jaren later doe ik nog precies hetzelfde. Ik pak mijn telefoon speel een potje backgammon en lees nog wat in mijn boek. Rond een uur of 9.00 is het droog en Diederik en ik kruipen onze tenten uit. Als we naar het bruggetje lopen zien we dat het water is gestegen en de betonnenvloer onder de brug een meter onder water staat. Voor de laatste keer pakken we samen onze spullen in en vervolgen onze weg over de Sognefjellvegen met als eindbestemming Lom. We doen rustig aan en stoppen veel. Elke keer word je weer verrast hoe mooi het is. Denk je net het mooiste uitzicht gezien te hebben en ben je gestopt voor een foto, dan heb je na de volgende bocht alweer spijt dat je daar niet gestopt was.
Langzaam maar zeker stijgen we naar hogere bergvlaktes. Mijn handkappen en handvatverwarming zijn niet genoeg om de kou uit mijn vingers te houden. Maar het maakt allemaal niks uit. De natuur hier is zo overdonderend mooi, dat je niets meer weet te zeggen. Er valt ook niks te zeggen. Als mens ben je zo verschrikkelijk klein tussen dit natuurgeweld. Het is verklaart denk ik ook wel hoe de Scandinaviërs aan hun respect voor de natuur komen. De ingrepen die zijn in het landschap doen zijn altijd erg subtiel en ogen erg natuurlijk. Neem alleen al de parkeerplaats in de onderstaande foto. 
Als we even later weer zijn gedaald, zien we dat we wel erg snel in Lom zullen aankomen. We besluiten nog een uitstapje te maken naar de Juvasshytta. Een klein weggetje die ons al snel naar de wolken leidt.
We rijden Lom binnen en lunchen bij een restaurantje. Het is nog vroeg, maar we moeten allebei nodig onze kleren wassen. We regelen een hytte en komen even bij van alle indrukken. ’s Avonds maken we een wandeling door het dorp, dat beroemd is door zijn bijna 900 jaar oude staafkerk.
Als ik dichterbij de kerk kom ruik ik een sterke teerlucht. Een heerlijke lucht die je vaak kon ruiken langs onze Hollandse dijken, als de hekken van een schapenwei weer eens geteerd waren. Tegenwoordig is teer verboden in Nederland, maar die geur zal ik altijd blijven herkennen.
We lopen terug naar onze hytte. Onze reis samen zit erop. Na bijna een week samen gereden te hebben, zullen onze wegen de volgende dag scheiden. Diederik gaat weer terug naar het zuiden en ik vervolg mijn reis naar het noorden. Het was fijn om alle mooie indrukken met iemand te kunnen delen. Het reizen met een compaan gaf ook de zekerheid om uit die bel van comfort te stappen en het avontuur weer verder alleen aan te gaan.
[Deel 1] Nederland > Puttgarden (DU) | [Deel 2] Puttgarden (DU) > Vestby (N) | [Deel 3] Vesty (N) > Ål (N) | [Deel 4] Ål (N) > Voss (N) | [Deel 5] Voss (N) > Lom (N) | [Deel 6] Lom (N) > Elda (N) | [Deel 7] Elda > Tjøtta
Leuk verhaal.
Prachtig land, enge foto op die afgrond met die hoogte onder je (ik heb nogal hoogtevrees)
Handige motor, die transalp voor dit doel, was een NTV650 niet gewoon handiger geweest ?
Heb je Rudolf als gezien (rendier met de rode neus) ?
Mij praat je niet zomaar van een Transalp af, al helemaal niet met een NTV. All-roads zitten gewoon te lekker, zeker op lange reis.
Rudolf komt later in het verhaal nog aan de orde andrew, maak je geen zorgen!
Dat verhaal van poepen met een uitzicht doet mij denken aan een trip in Thailand. We reden met scootertjes een stuk door Thailand, terwijl één van m’n reisgenoten flink last van z’n maag had. We stopten dus regelmatig voor hem. Op een zekere moment zat hij op de WC met een prachtig uitzicht over een groen dal.
beetje een scheitverhaal dus
Ik was al bang dat je dat filmpje er op zou zetten 🙂
Top dat ik met je mee kon zo ver als het ging Peet, leuk om terug te lezen!