Reisverslag: East Infection [deel 4]

Deze aflevering is geschreven door Pim Boerjan

We reden op de M-18 richting Tuzla. Op deze hoofdweg gingen wij in een vlot tempo door verschillende dorpjes en steden. Het gebergte hadden wij voor zover achter ons gelaten. De weg was in goede conditie en wij waren op weg naar Srebrenica om daar de begraafplaats te bezoeken. Zoals de meesten zullen weten heeft daar het drama van Srebrenica zich afgespeeld, de genocide van 1995. Omdat Dutchbat 3 daar destijds gelegerd was en heel de oorlog interessant is, waren  Peter en ik als Nederlanders heel benieuwd.

Door een lees fout in de kaart reden wij in de verkeerde richting naar Sibrenik, dat juist veel noordelijker ligt. Het begon inmiddels te schemeren en nogal nerveus reden Peter en ik richting de grote stad Tuzla op zoek naar een slaapplek. Na meer dan een uur in het donker te hebben rondgereden, passeerden wij een angstvallig uitziende, gigantische energiecentrale. Na de bocht door te zijn gekomen zagen wij eindelijk een bordje “ motel”.  We reden over een lang grindpad richting een splinternieuw, onafgebouwd motel, met daarnaast een groot rangeerterrein. Het licht brandde en we stapten binnen. Een man met een blauwe trui, grijs haar en een noeste uitdrukking op zijn bol deed open. Wij groetten hem en hij groette ons. Wij vroegen hem of er een kamer vrij was en hij zei ja. Zeer vriendelijk van hem, mochten wij onze motoren in de marmeren foyer neerzetten. Er was verder niemand in het motel en hij vertelde dat hij hier de opzichter was tot de oplevering. Voor 15 euro kregen we een kamer toegewezen. De kamer had een marmeren vloer, een douche met allemaal onnodige massagestralen die niet werkten en twee uitnodigende bedden met uitzicht op de locomotieven.

Ik haalde mijn oude tas met vuile kleren. Door een gat in mijn motorlaars walmden mijn sokken naar een dood kadaver. Na mijn wasje stak ik nog een peuk op en ging op bed liggen. Een locomotief gaf nog een flinke stoot op zijn fluit en we vielen onder de rook van Tuzla in slaap. Na de volgende ochtend onze spullen te hebben gepakt, troffen we de opzichter beneden aan. We gingen zitten op de bank en hij begon over koetjes, kalfjes en onze reis te praten.

Zijn stem en articulatie deden mij denken aan Don Corleone van de Godfather. “You look like young, fierce men,” zei de man uit het niets, “you should invest. Francesco Molla, Rubens, Rembrandt.” De man vond het een prima plan dat wij investeerden in verschillende gestolen schilderijen. Voor 10.000 euro konden wij rijk worden. Hij begon verhalen te vertellen over zijn vrienden die de schilderijen beheerden en wou een video pakken die zijn verhaal bevestigde. Ook sprak hij over geliquideerde vrienden. Peter en ik voelden dat het tijd was om te gaan. Enigszins verbouwereerd  nam de man afscheid van ons en met  zijn noeste bol keek hij ons nog lang na.

Van grotere wegen, naar kleine wegen, naar grindpaden. Dat was de weg naar Srebrenica. Na een volle ochtend te hebben gereden, een puppy gezien die tot appelmoes werd getoverd en een zwartgeblakerd gezicht van roetkotsende vrachtwagens, kwamen wij aan bij de ceremoniële begraafplaats in Potocari (Nabij Srebrenica).

We liepen langs honderden grafstenen en mede door de aanwezige huilende vrouwen, besefte ik hoe vers deze graven waren en dat ik in de zandbak zat toen al deze mensen waar ik naast stond, afgeslacht werden. Met een beetje een vreemd gevoel stapte ik op de motor en we reden weg.

We reden het land uit door de prachtige bergen van Bosnië, een land waar het contrast zo hoog ligt. We zijn nu aangekomen op een punt waar ik mij al heel de reis op heb verheugd, Servië!  Na twee ongekend stoere grenswachten te hebben gepasseerd reden we door een fantastisch landschap richting het eerste dorpje. Wat mij het eerst opviel waren de overlijdensberichten aan de telefoonpalen en dan vooral het kruis, het kruis van de orthodoxe kerk.

We stapten de supermarkt binnen en kochten eten, drinken en sigaretten. Snel vroeg ik aan de knappe caissière of er nog mijnen lagen in de buurt, want we wilden wel weer eens gaan wildkamperen na Bosnië.

Met een volle buik en een dag vol nieuwe impressies doezelden we in onze tentjes in slaap. Plotseling hoorden we een luide BENG en nog een paar van zulke. Nadat we het de volgende dag hadden nagevraagd bleek dit zoals we al dachten, Kosovo te zijn. Zelfs tot op de dag van vandaag gebeurt er nog wel eens wat in oud Joegoslavië.

De volgende dag reden we door Servië. We bezochten een Orthodoxe kerk en ik keek mijn ogen uit naar alle voertuigen waarin de Serven reden. We stopten in een klein dorpje naast een parkje en een roestig bushokje, het was ongeveer rond de middag. Een aantal mannen stapten uit een café en bekeken ons wat belet maar nieuwsgierig aan. Een man die enorm op Jezus leek trok flink aan zijn sjekkie en stapte op ons af, hij stelde zich voor onder de toepasselijke naam Jozef.

[Deel 1] Nederland > Slovenië  | [Deel 2] Slovenië > Kroatië | [Deel 3] Kroatië > Bosnië | [Deel 4] Bosnië > Servië | [Deel 5] Servië > Roemenië | [Deel 6] Roemenië | [Deel 7] Roemenië > Oekraïne | [Deel 8] Oekraïne > Nederland