We rijden richting het westen naar de Julische Alpen. Dit gebergte op de grens met Italië is vernoemd naar Julius Caesar, die aan de voet van de Alpen Cividale del Friuli stichtte. De wegen liggen er strak bij en nog iets onwennig duwen we onze bepakte Transalps de eerste haarspeldbochten in.
Bovenop de col kopen we een sticker. Ik koop wel vaker stickers bovenop bergen, maar plak ze eigenlijk zelden op mijn motor. Alleen als ze echt mooi zijn, durf ik het aan mijn motor in een poëzie album om te toveren. Enkel en alleen om tegenover andere motorrijders uit te sloven dat ik meer kilometers maak dan hun zomerse rondjes om de kerk. Die in reactie mij uitlachen voor het versieren van mijn stoere avonturenmotor met plakplaatjes. En terecht. Maar de sticker die we kopen is erg mooi en als die op de motor zit zien we pas dat het een waterval moet voorstelen in 8bit stijl. Maar het is niet zomaar een waterval, het is de Izvir Soče (bron van de Soča-rivier). En zo is plots bovenaan de Julische Alpen onze nieuwe queeste begonnen. Niet veel later klauteren we via een avontuurlijke route naar de bron, een koude plas water tussen twee rotsen.
We stappen weer op de motor en willen eigenlijk wel weer wildkamperen. Maar het is moeilijk een plekje te vinden zonder vol in het zicht onze tent op te zetten. We proberen het via een andere weg en rijden een erf op van een boerderij en vragen of we op zijn boomgaard mogen slapen. Het is moeilijk communiceren met de man, want hij spreekt enkel Italiaans en een heel klein beetje Duits. Maar als hij begrijpt wat wij willen is het snel duidelijk dat hij het geen goed idee vindt. Als de twee volgende boeren ook onze plannen afwijzen gaan we opzoek naar een camping. We moeten opschieten, want de lucht begint te betrekken.
De volgende dag is het heet en ons ritme zakt in. We kronkelen de hele ochtend al langs de Soča en besluiten verkoeling op te zoeken. De kleur van het water is schitterend, maar de temperatuur is verbazingwekkend koud. We drogen op langs de kant en ketsen wat stenen op het water uit verveling. “Als je met dié steen de overkant van de rivier haalt, lunchen we in Italië”, roep ik tegen Pim. Achtentwintig stenen later is het eindelijk gelukt en we duiken terug de Julische Alpen in op weg naar pizza.
De reis vervolgt richting Kroatië, waar we langs de kust afzakken naar het zuiden. Het is een afwisseling van romantische dorpjes en geweldige bochten om doorheen te scheuren. Ik ben voor het eerst in Kroatië en moet toch toegeven dat ik in mijn hoofd een beeld had van de luxe van Zuid-Frankrijk, maar het oogt toch allemaal een stuk rommeliger. Campings liggen gepropt tussen de kustweg en de zee en niet alles is even netjes onderhouden.
Het drukt de sfeer niet als we in de felle zon amper onder de 80 km/uur komen en we met zicht op de Adriatische Zee in trans door een eindeloze bochtenserie vliegen. Het is zo’n moment dat er spontane vreugdekreten in je helm klinken en je glimlach niet van je gezicht te bikken valt.
We stoppen in Zadar, een schitterende stad met niet alleen historische bouwwerken, maar ook een heus zeeorgel. Het is ontworpen door de landschapsarchitect Nikola Basic en in 2005 gerealiseerd. Het orgel bestaat uit een aantal trappen die de zee inleiden. Onder de trappen bevinden zich 35 buizen waar de golven de lucht door verschillende fluiten heen duwen. Zo krijgt de zee een stem die een continue mantra uitspreekt en zo de bezoekers hun gedachten laat varen. Maar ook de zon heeft invloed op de ervaring van deze openbare ruimte. Naast de trappen bevindt zich in de bestrating een grote glazen cirkel, bestaande uit zonnecellen. ’s Avonds licht de cirkel op tot een groot gekleurd lichtspel en creëert zo de visualisatie bij de orgelmuziek. Het is een mooie plek met een unieke ervaring, die druk bezocht wordt door alle soorten mensen.
In Split moet Domien ons helaas verlaten, want hij kon niet langer dan twee weken verlof krijgen. Hij rijdt terug via Bosnië en Pim en ik nemen de boot van Split naar het eiland Vis. Daar worden we opgewacht door Miro, waarmee ik een half jaar in Stockholm landschapsarchitectuur heb gestudeerd. Miro is half Kroaat, half Zwitser en zijn familie heeft een zomerhuisje op dit paradijselijke eiland. Het is toch even gek om samen in korte broek in een cabrio over het eiland te scheuren en te snorkelen in een mooie baai, terwijl we gewoonlijk bij -20° het café indoken om de depressie van een tekort aan zonneschijn weg te drinken.
Ik en Pim liggen toch niet echt rustig op de stranden, want het echt avontuurlijke deel van de reis staat op het punt te beginnen. Het was fijn Miro weer te zien, maar we moeten weer verder en rijden onze motoren op de boot terug naar Split. Nog één nacht slapen in Kroatië en dan rijden we Bosnië in.
[Deel 1] Nederland > Slovenië | [Deel 2] Slovenië > Kroatië | [Deel 3] Kroatië > Bosnië | [Deel 4] Bosnië > Servië | [Deel 5] Servië > Roemenië | [Deel 6] Roemenië | [Deel 7] Roemenië > Oekraïne | [Deel 8] Oekraïne > Nederland
Wanneer komt er meer??? Schitterende foto’s en leuk gelardeerd met filmpjes. Tip: Volgend filmpje van een kustlijn zou mooi zijn zonder het zwarte scherm op de voorgrond.
‘K zie overigens nu pas die naturiste op de eerste foto, rechtsonder in de hoek. Da’s echt wat je noemt een candid camera, die moet je erin houden, trekt kijkers!