Het is het najaar van 2014, als ik op mijn Can-am Bombardier, een venijnig 2-takt legerapparaat uit 1980, van de universiteit in Delft naar mijn huis in Den Haag rijd. Op de snelweg neem ik afslag Wateringse Veld en volg een snelle flauwe bocht naar rechts. Uit het niets vliegt er een powerranger met spijkerbroek en sneakers op zijn sportfiets rechts langs mij heen op mijn eigen rijstrook. Ik reed niet eens langzaam…
De Can-am is een giftige 250cc die in zijn tijd alle prijzen in de cross wist te bemachtigen. Ik denk zelfs dat de Can-am sneller van zijn plek komt dan mijn Transalp. Ik heb eens de 130 gehaald, nu is dat ielige hok compleet van metaal, toch voelt het alsof je op een grote vis zit die in zigzaggende bewegingen vooruit zwemt. Dat maakt het zo’n fantastisch apparaat, het is niet alleen suf een rondje brommen om de kerk, maar ook gewoon trillend afstappen van de adrenaline kick. Hij wil niet zacht, hij wil niet tuffen, dit apparaat wil gillen en scheuren.
Terwijl meneer de powerranger op zijn penisverlenger mij asociaal inhaalt en de Can-am over haar staart rijdt blijkt d’r trots te groot te zijn. Het gas gaat max en het kauwgomframe zwabbert de achtervolging in. Met een laatste krijs, een toer teveel, blokkeert het achterwiel. Na wat capriolen staan we veilig in de berm en vliegen de trucks vol bloemen uit Naaldwijk om de oren. Rollend eindigen we op de parkeerplaats bij de KFC, waar die vastgeknoopt aan een lantaarnpaal een jaar lang mocht bekomen van de schrik. Eerst even afstuderen en visa regelen voor mijn wereldreis, die motor komt wel…
Een sticker van de MotorAvonturist op het voorspatbord levert een berichtje op onze Facebookpagina met de vraag of wij iets weten van dit hoopje ellende. Ik schrik mij rot als ik lees hoe Hagenezen de buit al bijna verdeeld hebben en regel snel de kar van de buurman van mijn ouders om hem op te halen. Het zal een pijnlijk weerzien worden. In de rook van de vettige kip valt de roest nog best mee, de grootste toetakeling is door vandalisme. De carburateur is van de inlaat geschopt, de gaskabel doorgeknipt en het plastic voorspatbord deels afgebroken. Blijkbaar had er iemand interesse in de benzine, want de tank is volledig aftetapt. Alleen jammer dat je dan niet gewoon de slang lostrekt, maar wellicht dat die vandaal het net als ik rot dingen vindt om los te krijgen.. tot bebloede knokkels aan toe.
En zo verhuist de Can-Am Bombardier naar de tuin van mijn ouders in Lekkerkerk om voor anderhalf jaar één te worden met de natuur terwijl ik op mijn Transalp door verweggistan tuf. Maar aan dat avontuur komt ook een eind en bij thuiskomst val ik direct in de verhuizing van mijn pa en ma en moet dat oude legerwrak verplaatst worden. Het doet zeer als ik hem weer zie en lostrek uit klimop en brandnetels en wil niks liever dan hem opknappen. Het probleem is dat het erg lastig is om aan onderdelen te komen. Er zijn wel wat handelaren in Engeland te vinden, maar dat zijn voornamelijk digibeten op leeftijd die niet meer dan 1 vraag per email beantwoorden. In Nederland kom je deze legerfietsen bijna nooit tegen. Toch kijk ik een paar weken iedere dag hoopvol op alle marktplaatsen.
Ik besef dat het het lezen van deze intro als een stomp in de maag is voor een ieder die liefde kent voor motormechaniek. Sommigen van jullie zullen misschien enige argwaan voelen na het KFC incident. Maar blijkbaar is het mij vergeven, want na dagen zoeken op 2dehands websites kwam ik op een bizarre advertentie. Alsof het voorbestemd was, vond ik in België een Can-Am met een kapotte versnellingsbak. Ik kon onderhandelen wat ik wilde aan de telefoon, maar de man wist blijkbaar dat ik hem echt wilde hebben. Voor €350 was daar de Vlaamse donor voor de KFC Bombardier.
Het plan is simpel: van twee één maken. De komende tijd zal ik jullie daarom meenemen in mijn schuurtje en de wedergeboorte tonen van mijn 250cc 2takt.
Tijdje terug hebben wij (Dutchbikers) een hoop moeite gedaan om de eigenaar van deze motor te vinden. Omdat we het altijd klote vinden als we een onbeheerde motor zien staan. Via onze facebook hebben we gezicht en via een website en via een blog. Geen reactie. Tot we dit blog tegenkwamen. Waarin de motor waarvan we de eigenaar hadden gezocht. Die onder meer (Ik citeer) schreef…
– “Een sticker van de MotorAvonturist op het voorspatbord levert een berichtje op onze Facebookpagina met de vraag of wij iets weten van dit hoopje ellende. Ik schrik mij rot als ik lees hoe Hagenezen de buit al bijna verdeeld hebben en regel snel de kar van de buurman van mijn ouders om hem op te halen. ” – .
Motor eigenaar Peter van der Graaf is een ondankbaar mens, zo blijkt nu. Doen we spontaan moeite om hem te vinden, worden we uitgemaakt voor dieven en slopers!! Fijn hoor. Hij heeft de motor gauw weggehaald want de Hagenezen hadden de buit al bijna verdeeld. Kijk Peter, we deden juist moeite omdat we zagen hoe je bijzondere motor aan het aftakelen was. We wilden helpen, zoals bikers dat doen. En als dank worden we uitgemaakt voor dieven. Bedankt! Je bent kennelijk de uitzondering die de regel (Bikers helpen elkaar altijd) bevestigd. Beetje jammer dit.
Met het tonen van die discussie wilde ik juist eer doen aan jullie mooie actie. Dat ik hier met een ludieke reactie in ging op een aantal opmerkingen over ‘ketting losknippen’ was naar mijn idee duidelijk niet serieus en in navolging van de jolige berichten op Facebook. Even voor het beeld: ik lees die discussie met een glimlach van oor tot oor. Het spijt mij ten zeerste dat ik je beledigd heb. Neem alsjeblieft mijn gebral met een korrel zout in het vervolg ;).
@Peter: jij viezige motor mishandelaar! Zo zie je maar weer, het zijn altijd de personen waar je het niet achter zoekt!!!111one
@Robert: je maakt een serieuze inschattingsfout qua respect. Peter is absoluut geen ondankbaar mens, allesbehalve. Peter is een verteller, een schrijver, een avonturist … en nu blijkt, zelfs een motor mishandelaar 😉
Lees even wat verder dan je neus lang is, bijvoorbeeld over zijn wereldreis, of zijn solo reis naar de Noordkaap. Peter is precies de biker die je tegen wil komen om te helpen als dat nodig is. Ik denk als je na zijn avonturenblogs dit bericht terugleest, je ook begrijpt dat hij dit inderdaad met een glimlach heeft geschreven.
Mooi verhaal , maar hoe is het nu met de canam?
Al vooruitgang geboekt?
Ik vond jullie site tijdens m’n zoektocht naar een canam voorvork. Mocht je er één weten , hoor ik het graag.
Hoi Peter,
Via een google zoektocht naar een Canam voorvork kwam ik op jullie site terecht.
Ik vroeg me af hoe het inmiddels is met de canam?
Is er al vooruitgang geboekt?
Ik vind het erg leuke motorfietsjes, duidelijk als een functioneel stuk gereedschap ontworpen. Met als verrassing de verstelbare balhoofdlagers.
In de burgeruitvoering waren het ook mooie crossers.
Ik ben benieuwd naar een update.
Mocht je een voorvork weten te liggen , hoor ik het ook graag. Die van mij is niet geweldig meer, en dat is zacht uitgedrukt.
Vr gr, Christiaan