Peter’s grote motorreis – Georgië & Armenië

Na een vlotte grensovergang rij ik Georgië in. Het is even wennen, een nieuw land. Turkije had ik inmiddels wel door. Het eerste dat opvalt is het verkeer dat een stuk hectischer is. Op een weg met twee rijstroken kunnen makkelijk drie rijen auto’s rijden. De auto’s zijn een stuk ouder en hebben veel schade. Ook wordt er weer duidelijk alcohol gedronken. Ik zie veel bierbuiken die met de hitte ontbloot zijn door het shirt omhoog te trekken tot op de borst. Het lijkt net of ze beha’s aanhebben. De vrouwen, niet de knapsten en op gewicht, dragen korte rokjes en strakke ‘sexy’ kleding. Het is best een shockerend gezicht allemaal. Al snel rij ik de stad Bitumi in. Auto’s schieten uit alle hoeken de weg op. Na een lange dag zijn alle nieuwe indrukken erg vermoeiend. Op de verkeersborden zie ik een uitweg, rechtsaf de stad uit.

Het begint te schemeren. Ik zie een hotel aan de linker kant van de weg, maar in mijn spiegel zie ik mijn achterligger nog nét niet in mijn koffer zitten. Ik stop straks wel. Veel auto’s rijden zonder licht, ik moet nu alle focus op de weg houden. Inmiddels is het  pikkedonker. De weg is een stuk rustiger, maar ik zie geen hotels meer. Na 20 km over een kronkelende weg te rijden door dorpjes zonder hotel moet ik toch echt in actie komen wil ik een slaapplek vinden. Ik stop bij een tankstation. Ik vraag een man waar ik ben en of er een hotel is. Een ambulance met sirene stopt bij het tankstation, de ambulancebroeders stappen uit en gaan tanken. Ze horen mijn gesprek aan, zeggen dat ze een hotel weten en gebaren dat ik moet volgen. Nu reed ik op deze onverlichte weg bestaande uit bochten langs een afgrond met wilde rivier zo rond de 50 km/uur. Nu namen de ambulance broeders rustig de tijd mij te helpen en misschien dat ze daardoor vergeten waren dat er nog iemand achterin de ambulance lag. De alarmlichten gaan weer aan en ik moet de alp direct naar de 100 doortrekken om de wegscheurende ambulance bij te houden. Een vrachtwagen wordt ingehaald. Ik schiet er ook snel langs om direct bij een scherpe bocht naar rechts uit te komen. Oh shit!! Met samengeknepen billen smijt ik de motor in de bocht wat met de nieuwe achterband verbazingwekkend soepel gaat. Dit tempo wordt zo een paar kilometer vastgehouden. Een ambulance is wel de veiligste volgauto die ik maar kan hebben stel ik mezelf gerust. We stoppen in een dorp. De ambulance broeders stappen uit en bellen aan bij een huis. Een knappe jongedame doet open. Ze werkt bij de toeristeninfo, spreekt Engels en helpt mij nu op haar vrije zondagavond aan een slaapplek. Even later volg ik een oude man naar zijn gasthuis waar ik voor €5 in de oude knalroze meidenkamer van zijn dochter mag slapen.

De lange hoofdweg die ik volg verandert langzaam in een smalle onverharde weg met kleine armoedige dorpen waar ik vaak moet stoppen voor herders en hun kudde koeien. Ik sta de hele dag uit het zadel op mijn voetsteunen en loods mijn Transalp met steeds meer gemak over gaten, grind en grote keien. Ik durf steeds harder te gaan en probeer voorzichtig door bochten te driften. Het gaat zelfs zo vlot dat ik enkele keren met twee wielen van de grond kom en door de lucht vlieg. Ik heb de grootste lol in tijden. Uitgeput stop ik bij een klein houten restaurant. Er is geen menu en de eigenaresse spreekt alleen Russisch en Georgisch. Ik besluit maar gewoon af te wachten wat ze mij voorschotelt. Er verschijnt een grote pan met gesmolten kaas en oud droog brood. Sinds een week rommelt het in mijn buik, dit is wel het laatste gerecht waar ik zin in had.

In de stad Akhaltsitkhe wil ik kijken of ik toevallig ergens wifi kan oppakken van een restaurant om mijn broer te bellen voor zijn verjaardag, maar nergens kan ik mijn telefoon vinden. Ik kijk drie keer al mijn zakken en tanktas na. Dan herinner ik mij opeens dat ik mijn mobiel had gebruikt om een Instagram foto te maken van twee Russische motorreizigers bij een waterval om hem vervolgens in mijn linker broekzak te stoppen. Shit, ik heb de rits van mijn broekzak niet dicht gedaan! Tijdens het stuiteren over de onverharde weg is mijn telefoon natuurlijk uit mijn broekzak geschoten. Nu was ik die morgen naar het toeristeninfo terug gegaan in de hoop de knappe jonge dame weer tegen te komen die mij aan mijn gasthuis had geholpen. Helaas deed een andere dame de deur voor mij open. Wel praat zij mij een gratis Georgische simkaart aan, waardoor mijn Nederlandse simkaart nog in mijn portemonnee zit. Het was niet druk op de weg naar Akhaltsikhe en waag het erop mijn mobiel te vinden ergens langs de 70 kilometer lange weg terug naar de waterval.

Het kost veel concentratie om tegen de laagstaande zon in de weg te scannen naar een zwarte telefoon. Terug bij de waterval heb ik niks gezien, ik keer om en rij een paar honderd meter terug naar picknick tafels waar ik wat mensen zag eten. Als ik op ze afloop wordt er direct gewenkt dat ik moet aanschuiven. Ik pak mijn notitieboek en met ‘picture it’ leg ik alles uit en vraag of ze mijn Georgische nummer willen bellen. De telefoon gaat niet over, direct klinkt er een Georgisch verhaal. Mijn telefoon stond natuurlijk op vliegtuigmodus om de batterij te sparen. Gelukkig is het aardig gezellig aan tafel met de Georgische familie. Naast heerlijke worst krijg ik votka om het verdriet van mijn verloren telefoon weg te drinken. Althans, dat denk ik verstaan te hebben tijdens de zovele lange plechtige toosten die de vader van het gezin houdt. Elke keer als mijn plastic beker leeg is wordt die direct weer volgeschonken. Ik protesteer, ik moet nog rijden! Maar er valt weinig zinnigs tegenin te brengen. Zelfs de moeder van het gezin kijkt mij iedere keer aan met een blik die zegt dat de plastic beker leeg moet.

Veel te vrolijk neem ik afscheid van mijn Georgische familie en stap weer op de motor om als een dakar held over het onverharde pad weg te scheuren. Na nog geen kilometer stop ik als ik een aardig beschutte plek zie om mijn tent op te zetten. Ik maak een kampvuurtje, eet brood en worst die ik van de familie heb meegekregen en duik vroeg mijn slaapzak in. Na een paar uur slaap word ik wakker van geborrel in mijn darmen en een kaasfondue die kloppend bij de poort staat. Een paniekerig geworstel met de rits van mijn slaapzak volgt. Ik spring mijn tent uit de ijzige buitenlucht in, hurk en hoef verder geen enkele moeite te doen. Zo zit ik bibberend naast mijn tent een kwartier van de sterren te genieten.

De volgende morgen heb ik amper de puf om op mijn voetsteunen te staan om mijn achtervering te ontzien. Ik tuf weer terug naar Akhaltsitkhe en stop bij de eerste electronica winkel die ik zie. Ik ben de enige klant, maar word niet geholpen. De medewerkers, een man en twee dames, hebben het te druk met youtube filmpjes kijken achter hun balie. Ik vraag om hulp. “No English!”, is het antwoord van de man. Een van de dames kruipt toch aarzelend achter de balie vandaan en loopt met mij mee. Ik wil weten of de telefoons simlock vrij zijn, zodat mijn Nederlandse simkaart er direct in kan. Ze begrijpt mijn vraag, stelt hem aan de youtube kijkende man achter de balie die iets in het Georgisch terug schreeuwt. Ik kijk de dame aan, die haar schouders ophaalt. Ik besluit direct de winkel uit te lopen. Na wat rondvragen op straat vind ik een andere zaak. De service is niet veel beter, maar ik besluit er deze keer mee te leven. Alle Georgiërs worden eerst geholpen. “Just one moment please”, klinkt er keer op keer. Ik had allang willen lunchen en ben goed sacherijnig als ik eindelijk de winkel uitstap met een nieuwe telefoon.

Het lukt niet meer te genieten van deze dag. Ik ben alleen, in een land waar ik met niemand goed kan communiceren. Er is geen gezelschap waarvoor ik mij moet aanpassen, mijn negatieve gedachtegang wordt geïsoleerd door mijn helm. Ik volg de weg naar een schijnbaar mooi gebouw. Eigenlijk interesseert het mij niks meer, maar je moet iets van een doel hebben. De weg is slecht vol met gaten. Elke klap in een gat geeft een scherpe steek in mijn buik. Toch rij ik door, ik wil niet stoppen. Pas in een armoedig dorp in een leeg landschap gaat de knop weer om als een enorme kudde koeien over de volledige breedte van de weg op mij af stormt. Ik stap af en maak wat foto’s. Drie kinderen komen vanuit het dorp naar mij toe. In tegenstelling tot de meeste brutale apen blijven ze op tien meter afstand verlegen staan. Ik trakteer ze op het indrukken van alle knoppen op mijn stuur en het passen van mijn helm en handschoenen.

Plots gaat de weg via haarspeldbochten omlaag een dal in. Beneden zie ik een zwembad met een groot gebouw dat op een hotel lijkt. Ik parkeer mijn motor ietwat luidruchtig in de grindbak ernaast en word verwelkomd door een geschrokken non in het hotel wat oorspronkelijk een klooster was. Ik zit er goed doorheen en vraag of er ook te eten is. Blijkbaar ziet de non dat ik geen meter verder wil rijden, want hoewel er eigenlijk geen avondeten wordt geserveerd voor gasten biedt ze mij aan bij haar ’s avonds aan tafel aan te schuiven. Even later zit ik aan een picknicktafel op een balkon uitkijkend op Vardzia, een ondergrondse stad die na een aardbeving zichtbaar is geworden. Een jong katje komt nieuwsgierig bij mij kijken. Na drie aaien kruipt die op mijn schoot en valt in slaap. De non komt met de liefste glimlach aangelopen en serveert groentesoep, brood en fruit. Ik voel zoveel liefde en rust op deze plek dat ik meteen besluit er twee nachten te blijven en de volgende dag Vardzia te bezoeken.

Tijdens de wandeltocht over smalle paden naar Vardzia zit ik opgesloten tussen twee grote groepen bejaarde Duitsers en Amerikanen. Ik kan niet in mijn eigen tempo lopen en wil het liefst zo snel mogelijk terug naar het hotel. Alle geweldige toeristische attracties boeien mij eigenlijk steeds minder, maar gek genoeg voel ik ergens een verplichting ze af te vinken. Ik vind de weg naar plekken toe gewoon veel interessanter dan de uiteindelijke bestemming zelf.

Ik kan gezond eten wat ik wil, maar mijn darmen blijven van slag. In de stad Mtshkete heb ik niets meer te willen en zit ik geregeld op de wc pot. Ik probeer er nog een productieve dag van te maken door wat te schrijven, maar ook dat wil niet lukken. Ik lig in bed, kijk een film en lees op motorreis forum wat ik kan verwachten van Azerbeidzjan. Ik kom vooral verhalen tegen over corrupte politie die motorreizigers aanhouden en boetes uitschrijven van $500 voor de kleinste vergrijpen. De politie heeft blijkbaar door dat er veel geld valt te plukken bij overlanders. Aangezien je in Iran geen geld kan pinnen, zitten er aardig wat dollars weggestopt in de koffers. Volgens sommigen is het allemaal onderdeel van de reis en vallen de boetes na stevig onderhandelen mee, maar ik heb totaal geen trek in dit spel. Ik kijk naar de kaart en zie een uitweg: Azerbeidzjan laten voor wat het is en via Armenië richting Iran. Over deze route lees ik veel positievere verhalen. Zonde van het visum dat zoveel moeite heeft gekost om te regelen, maar het voelt als een goede beslissing.

Ik bezoek een oud klooster in Mtshkete. Ik ben totaal niet gelovig, maar vind het altijd erg fascinerend hoe dit soort bouwwerken zo’n eerbiedig gevoel geven. Direct bij binnenkomst zie ik een moeder met een baby op haar arm. Een oude man met lange baard in zwart gewaad leest driftig en monotoon voor uit de bijbel. De baby krijst. Iemand raakt een speen aan, maar de oude man wuift het nors weg. Ik word onpasselijk van het harde gegil dat door de hele kerk galmt. Er is weinig eerbied te vinden hier en vertrek maar weer snel.

Hoewel Georgië een schitterend land is, heb ik moeite het te waarderen en laat ik veel hoogtepunten liggen. Het werkt gewoon niet voor mij. Diarree en eenzaamheid hebben de overhand op mijn humeur. Een plek kan nog zo mooi zijn, als je niet lekker in je vel zit is het moeilijk zijn waarde te herkennen. Ik stap op de motor en rij langs kramen vol waspoeder naar de grens.

ARMENIË

Georgië en Armenië hebben een bijzonder schrift waar niks uit op te maken is. Dat maakt de grensovergang niet makkelijker. Ik observeer de stroom mensen en loop een druk bezocht gebouwtje in. Het is een grote stoffige ruimte waar vijf mannen in uniform achter een lange tafel zitten met in de hoek een kleine balie om geld te wisselen. Ik kijk verloren om mij heen. Er komt een man naar mij toe die een paar woorden engels spreekt en mij helpt. Ik moet eerst geld wisselen om te betalen voor de formaliteiten. Ik sta in de rij bij het wisselkantoortje als er opeens een jonge blonde gast, in net zo’n vies motorpak als ik, aan mij vraagt of die motor buiten van mij is. Zo ontmoet ik Armin, een dertig jarige Duitse motorreiziger, die net als ik op een bepakte Transalp rondzwerft. Enthousiast praten we de lange wachttijd vol.

Als we aan de beurt zijn bij het wisselkantoor betaal ik voor papierwerk waar ik een paar handtekeningen onder moet zetten. De Engels sprekende Armeen helpt ons verder en neemt ons mee naar één van de mannen aan de lange tafel. Het is een dikke man die onderuit gezakt slaperig een sigaret rookt. Hij beweegt niet, kijkt mij met zijn priemende ogen drie tellen aan, zucht diep en komt langzaam overeind. Hij bladert wat door de formulieren, maar leest ze niet. Uit het niets slaat hij met een enorme klap zijn stempel op een inktkussen en met een nog hardere dreun op het formulier. Het lijkt alsof hij het formulier door de tafel wil slaan. Het is zo’n absurde komische scene, het zou zo Jiskefet kunnen zijn. Ik moet lachen, probeer het in te houden, maar ben te laat. Er vliegt een korte proest uit mijn mond, enkele spetters spuug vliegen op mijn formulier. Direct kijken de kleine priemende ogen mij weer aan, alsof hij precies weet wat ik denk. Met een vuurrood hoofd knik ik wat ongemakkelijk naar de man en neem de papieren van tafel.

Dan blijkt waarom de Engels sprekende Armeen ons zo graag wilde helpen. We moeten een verzekering afsluiten en lopen naar zijn verzekeringskantoortje. Hij slaat een bedrag aan op zijn rekenmachine. Armin rekent de vraagprijs uit: $30 per persoon voor een week verzekerd zijn in Armenië. We protesteren, maar hij houdt stug vast aan dit bedrag. Er zijn meerdere verzekeringskantoortjes. Armin en ik lopen naar buiten richting een kantoor aan de overkant van de weg. Direct worden we gevolgd door onze hulpman en een vadsige grote jongen. We vragen aan een man in het kantoor naar zijn prijs, maar die zegt niks en kijkt alleen schuchter naar onze volgelingen. De dikke vadsige jongen duwt de man opzij en toont zijn rekenmachine met nog steeds het hoge bedrag. Armin en ik kijken elkaar aan, lopen weer naar buiten naar onze motoren en bespreken wat we doen. Ondertussen staan de hulpman en de vadsige jongen opdringerig om ons heen. De jongen laat nog eens de rekenmachine aan mij zien en zegt “Pay or back Georgia”. Hij wijst in de richting van Georgië terwijl hij mij met een domme blik aankijkt. Ik ben alles behalve onder de indruk en kijk hem lang en strak terug in de ogen. Dan klinkt uit het niks veel getoeter en geschreeuw bij de grens. De verzekeringsmannen zijn afgeleid. Armin en ik kijken elkaar aan: “Ok, let’s go!”. We springen snel op onze motor en scheuren weg. Een kilometer verder zien we een verzekeringskantoor waar we $12 per persoon betalen. Waarschijnlijk nog steeds te veel, maar we zijn te moe om te onderhandelen en willen vooral zo snel mogelijk weg.

Uitgeput verstoppen we onze motoren en tenten tussen fruitbomen op een heuvel. Het is fijn weer wat gezelschap te hebben. Tot laat drinken we wijn en vertellen elkaar verhalen over onze reis. Armin reist anders dan ik. Hij is anderhalve maand eerder vertrokken uit Duitsland, blijft veel langer op plekken hangen en maakt veel gebruik van couchsurfing. Zijn manier van reizen heeft veel meer weg van backpacken. In Iran keert hij weer om richting Duitsland. In totaal neemt hij hier vijf maanden de tijd voor. Ik ben jaloers, ik zou graag langzamer willen reizen, maar door de visa van Pakistan en India moet ik door blijven rijden.

Armenië voelt weer heel anders. Die paar dagen dat we samen in dit land zijn genieten we enorm van het lege uitgestrekte landschap en de hoge bergen. We zien weinig mensen, het bestaan in de dorpen is simpel en het is rustig op de weg. De wegen zijn soms zo slecht dat er parallel aan de weg op het onverharde gereden wordt. Het geeft een enorme kick om hard over de hobbelige paden te scheuren. Nu ik een reismaatje heb durf ik ook veel meer de grens op te zoeken, ik heb nu toch hulp om de zwaar beladen motor overeind te tillen als ik val.

We besluiten een dag te filmen. Ik mis het samenwerken aan een project van mijn studie bouwkunde enorm. Het is eigenlijk precies wat ik nodig had. Even niet de toerist uithangen, maar gewoon motorrijden, wildkamperen in epische landschappen en samen enthousiast en creatief in de weer zijn.