Peter’s grote motorreis – Europa uit

Pim ligt ziek in zijn tent op een camping in Hongarije. Hij moet een paar keer overgeven en heeft geen trek. Waarschijnlijk was de mixed grill met de lunch niet helemaal fris. We houden een rustdag, al zijn de nachten niet echt lang dankzij een grote groep 14 jarigen die ’s avonds een disco krijgen voorgeschoteld met volume op maximaal. Ik voel de bass in mijn luchtbed doordrammen. Het is nog steeds verschrikkelijk warm, dus ik heb mijn tent half open geritst. Ik zie een vader met zijn jonge kinderen in pyjama voor de tent wachten tot het eindelijk stil is en ze kunnen gaan slapen. Tegen 1:00 uur is er eindelijk rust. De volgende dag eindigt niet anders, terwijl onze wekker om 5:30 uur gaat om de hitte voor te zijn.

We zetten door naar Roemenië, een land waar je werkelijk je ogen uitkijkt naar alles om je heen. De dorpjes bestaan uit fel gekleurde huizen en netjes onderhouden tuinen vol bloemen en fruitbomen. Aan de rand van steden zie je grote villa’s met daken die er oosters uitzien. Oude mensen staan langs de kant van de weg met de duim omhoog wachtend op een lift. Zigeunerkinderen zwaaien lachend naar je. De natuur is adembenemend mooi. Soms lijkt het alsof we een col in de Alpen aan het rijden zijn, waar je in plaats van sportauto’s boeren met paard en wagen tegenkomt.

We bezoeken de begraafplaats van Săpânţa waar de grafstenen een houtsnijwerk zijn waarop het beroep of sterfwijze van de persoon is afgebeeld. Jammergenoeg voor ons is het enkel plaatjes kijken, want de teksten onder de afbeelding zijn in het Roemeens. Het is nog steeds erg heet en keren snel terug naar onze motoren. Naast ons geparkeerd staat een grote Honda Shadow met Duits kenteken. Een dikke kale man loopt naar ons toe. Hij heet Eddy en is vier weken op rondreis door Roemenië. Eddy is een extravagant figuur. In vijf minuten laat hij met uitbundige mimiek alle hoogtepunten van Roemenië op zijn kaart zien. Er is moeilijk tussen te komen, maar komisch is het wel.

Op aanraden van Eddy rijden we richting Şurdeşti, een klein dorpje waar een mooi goedkoop hotel is. Onderweg komen we langs een restaurant met grote vijver met fontein en zitplekken tussen bomen. De vijver blijkt vol vis te zitten, die vers gevangen de keuken ingaat. Pim heeft nog steeds weinig honger en neemt alleen brood, terwijl ik op aanraden van de bediening voor gefrituurde vis ga. Het is een fijne rustige plek onder een dak van bladeren en het gekletter van de fontein op de achtergrond. We blijven dan ook lang zitten en vergeten dat het snel donker wordt. Het is nog een flink stuk rijden en voor we het weten rijden we in het donker over bochtige wegen die soms geasfalteerd zijn en plots onverhard. Er is geen straatverlichting en de Roemenen rijden dicht achter mij terwijl ik voorzichtig door de bochten ga die vol losse stenen liggen. Na wat rondvragen komen we aan bij het hotel, dat zich op een boerderij bevindt.

We drinken een biertje, maar het smaakt mij totaal niet. Als Pim gaat douchen ga ik misselijk op bed liggen. Ik begin te zweten en vecht hard om niet over te geven. Maar lang houd ik het niet vol. Aangezien Pim nog in de badkamer is ren ik naar de gezamenlijke keuken van het hotel en spuug de gefrituurde vis in de wasbak. Als ik net op adem ben gekomen voel ik gerommel in mijn darmen. Geen tijd om de wasbak schoon te maken. Ik ren terug naar onze kamer en roep tegen Pim dat ik direct naar de wc moet. Net op tijd stapt Pim de badkamer uit en is het tijd voor ronde twee van de andere kant…

De volgende dag haalt Pim boodschappen, terwijl ik de hele dag op bed blijf liggen. Ik drink thee en eet wat noten, maar meer gaat er niet in. ’s Avonds ga ik pas naar buiten en zie dan pas wat voor een mooie plek dit is. Ik zie een zeil over mijn schapenvacht liggen, die de boerin er blijkbaar ’s middags had opgelegd toen het ging regenen. De boer is gras aan het maaien met een zeis en Pim wil dat ook wel eens proberen. De boer doet het voor en Pim gaat meteen los. Ik hark het gras bij elkaar en de boer brengt het gras naar zijn koeien.

Na een nacht goed slapen stappen we weer op de motor. We rijden over glooiende heuvels op het platteland. De weg, die uit veel kort op elkaar volgende hoogteverschillen bestaat, geeft dat gevoel in mijn buik dat je soms in een lift ervaart vlak voordat die tot stilstand komt. Met nog maar net bekomen van de voedselvergiftiging ben ik de hele dag kotsmisselijk.

’s Middags zien we grote meren op de kaart waar we willen wildkamperen. De rotsige randen zijn echter stijl en het is lastig een plekje vinden. Uiteindelijk zien we een bordje met Mer naar een onverhard pad wijzen. Het pad begint makkelijk maar al snel loopt het stijl naar beneden met grote losse keien. Pim rijdt door en verdwijnt uit mijn zicht, terwijl ik bang ben te vallen en veel te voorzichtig ga rijden. Ik kan mijn voorrem niet gebruiken, want dan glijdt mijn voorwiel weg. Afremmend op de motor en met de achterrem erbij gaat het mij te snel. Dit pad is veel te lastig op mijn zwaar beladen motor en mijn offroad kunsten. Er is geen plek om te draaien, dus ik moet wel naar beneden. Het zweet gutst alle kanten op, terwijl ik stap voor stap het pad af rij. Pim heeft inmiddels zijn motor geparkeerd aan het meer en komt mij aanwijzingen geven. Zo eindig ook ik bij het meer, waar een vakantiehuis staat en vanaf de veranda Roemenen raar opkijken naar mijn angstige gestoei op de motor. Hier kunnen we dus ook geeneens onze tent opzetten. We komen even bij voor we deze hel weer omhoog trotseren. Op die losse keien moet je het gas er flink ophouden, zodat die motor zich vanzelf een weg omhoog stuitert, maar de knop wil niet om bij mij. Ik blijf angstig voorzichtig rijden en laat Pim, een noeste zeeman zonder angsten, op mijn Transalp het lastigste stuk afleggen. Dit alles is gefilmd met de GoPro en hoewel het een deuk in mijn ego is, zal ik mijn gestoei voor jullie vermaak tonen.

Uiteindelijk kamperen we op een heuvel tussen de koeien en paarden. ’s Ochtends word ik wakker van een herder die met zijn kudde voorbij komt, maar hij vindt het blijkbaar prima dat we op zijn land zijn en zegt niks.

Pim wil graag Sighișoara zien, een middeleeuwse stad die op de werelderfgoedlijst staat. Al pleit de burgemeester er voor de oude binnenstad te vervangen voor flats en snelwegen. Er is een festival bezig. Op een podium dansen en zingen Roemenen in traditionele kleding. Zigeuner kinderen dansen mee op de muziek tot een Roemeen ze nog net niet wegschopt omdat hun zwierende armen in beeld komen van zijn filmcamera. Een paar zigeuner mannen kijken verbitterd naar de filmende man, maar doen verder niks.

Richting het zuiden hebben we de keus uit mooie bergroutes. De Transfăgărășan, door Top Gear uitgeroepen tot de mooiste weg in de wereld, ligt om de hoek, maar die hebben we drie jaar terug al gereden. Op internet lezen we dat het er tegenwoordig zo druk is dat je er nog maar weinig rijplezier beleeft. We besluiten de Transalpina te pakken, minder spectaculair qua natuur, maar qua bochtenwerk een ware racebaan.

Onze laatste bestemming in Roemenië is Vama Veche, een hippy dorp aan de Zwarte Zee. Het is een klein stadje met een boulevard en een hoofdstraat vol gammele hutjes waar drank en sigaretten verkocht worden afgewisseld met kebab tenten. De straat is toegankelijk voor auto’s, terwijl het zwart ziet van de mensen. Alles is vol geparkeerd en zo nu en dan komt er een Audi of BMW voorbij om naar de hippies op straat te kijken. De hippies zijn eerder bedelaars met een kledingstijl, we krijgen regelmatig de vraag of we sigaretten voor ze hebben. De hoofdstraat eindigt in een greppel waar de lege plastic flessen en sigarettenpakjes in een blubberige plas drijven. Toch zijn er een paar parels te vinden in dit dorpje, vaak afgesloten met een muur om een eigen wereld te creëren. Onze camping is een waar paradijs met een terras vol relaxte zithoeken. Er klinkt de hele dag goede muziek en het eten is heerlijk en gezond. Wel is het moeilijk communiceren met de mensen. De bediening heeft geen idee waar we het over hebben als we om bread of Brot vragen. We vallen wat buiten de boot tussen de alternatieve lui en hebben de twee dagen dat we er zijn geen enkele aanspraak.

Wil Pim nog wat van Turkije zien, dan moeten we snel Bulgarije door. In een dag scheuren we over de kustweg naar het zuiden. We komen bij de eerste grensovergang waar we visa en stempels moeten regelen. Het valt uiteindelijk reuze mee met de hulp van beambten. We kruipen onze tenten in met een lichtshow van onweer, net over de grens naast een kerkhof. Als we in de eerste stad geld pinnen worden we direct van straat geplukt om bij een financieel adviseur thee en koffie te drinken op zijn kantoor. Het is het begin van ongekende gastvrijheid die ik nog nooit op motorreis heb meegemaakt. De Turken zijn niet verlegen, ze maken graag een praatje en je krijgt continu thee aangeboden.

Er volgt een bijzonder moment. Voor het eerst rij ik met mijn motor buiten Europa. Nadat we de Bosporus zijn overgevaren zijn we nu in Azië. Het voelt al een stuk avontuurlijker aan. Het verkeer in de steden is chaotisch, ‘Allaaaaah Akbar’ klinkt soms uit het niets hard uit de minaretten en je kont afvegen doe je met een waterstraal. Als je geluk hebt trouwens, bij de tankstation is het gewoon hurken in een gat in de grond en is er alleen een maatkan met water. Geen idee hoe dat met die maatkan in zijn werking gaat trouwens. Ondertussen volgen we nog iets van herkenning, de borden naar Troje leiden ons langs een mooie kustweg naar het zuiden.

Martin, een Oostenrijker die ik via Horizons Unlimited heb leren kennen, blijkt in de buurt te zijn. We hebben ongeveer hetzelfde reisplan, maar willen allebei ook graag alleen rijden. Zijn vriendin is tot Ankara mee achterop, maar vanaf daar gaat Martin alleen verder. Wel rijden we samen door Pakistan heen, als het wat spannender wordt. We spreken af in Bergama en hebben een fantastische avond met veel herkenning. Van de voorbereidingsstress, tot de motorbroek die ‘s avonds buiten de tent blijft en het tijdens wildkamperen afwassen met het water waar de pasta in gekookt heeft.

Pim heeft ondertussen naar de kaart van Europa gestaard en wil in plaats van een week snelweg naar huis nog een mooie terugreis maken. Georgië splitsen bleek gewoon veel te ver voor de tijd die hij had. Dus scheiden onze wegen na drie fijne weken samen rijden. Daarmee begint voor mij ook een spannende nieuwe etappe: alleen verder.