Peter’s grote motorreis – De eerste etappe

Nu tien dagen onderweg lijkt de stress van voorbereiden ver achter mij. De laatste weken waren erg hectisch. Ik hield een afscheidsfeest, moest nog een paar klusjes aan de motor doen en had nog mijn huis in Den Haag leeg te ruimen. Twee dagen voor vertrek zat ik nog de hele middag op de ambassade van Iran te hopen dat mijn visum aanvraag was goedgekeurd. Ook wilde ik op de valreep een nieuw motorpak. Mijn Goretex Held Sento pak bleek na een reis naar Griekenland één groot nadeel te hebben: het is allesbehalve geschikt in de hitte. Veel beter  leek mij het Rev’it Sand pak, gemaakt voor warme gebieden. Met een beperkt budget kon ik dat eigenlijk niet betalen, dus moesten alle charmes in de strijd gegooid worden om korting te regelen. Via internet zag ik dat het pak bij Martijns Motorkleding het goedkoopst was. Met mijn Balkan reisverslag uitgeprint onder mijn arm ging ik bij Patrick langs en legde ik mijn plan uit. Bovenop de Rotterdamse gezelligheid kreeg ik uiteindelijk een flinke korting.

Met de vertrekdatum steeds dichterbij komend zag ik de reis als een bevrijding van al die voorbereidingsstress. Ik wilde gewoon gaan rijden, muziek luisteren en even bijkomen. Niet teveel kilometers maken, maar gewoon rustig de reis opbouwen. Vrienden en familie zwaaien ons uit, terwijl we de dijk oprijden en Lekkerkerk verlaten. De motorclub rijdt nog een stukje dijk mee en al genietend van de Lek nemen we afscheid van Nederland. Het wil nog niet echt dagen dat ik voor zo’n  lange tijd weg ga van huis en ik zit gewoon kalm op motor met muziek op te genieten.

Halverwege de middag rijden we de Autobahn af op zoek naar een camping. Op de kaart zien we een groen gebied met wat rivieren, dus dat zou wel goed zitten. Maar nergens  zien we bordjes voor campings. We vragen wat mensen op straat en bij een tankstation, maar ook zij weten geen plek voor ons tent. Uiteindelijk pakken we ons mobiel om een camping te googl’en, adres ingevoerd in de navigatie en rijden maar weer. We moeten omrijden door wegwerkzaamheden en pas tegen etenstijd bellen we uitgeblust aan bij de receptie. Er is gek genoeg geen plek voor tenten. In Attendorf is nog wel een camping. Teleurgesteld stappen we op de motor en zien dat we weer flink moeten omrijden. We zijn erg moe en beginnen een wild kampeerplek te zoeken. Niet veel later zien we tussen al het dichte groen langs de weg een gemaaid stuk gras onderaan een brug. Met een blik confit de canard, overgehouden van een ritje naar Frankrijk en een fles rode wijn, eindigen we zo de eerste dag onder een trein viaduct.

De eerste nacht slapen we 11 uur lang en dromen veel. We zetten koffie in de ochtendzon, wassen ons zelf bij de rivier en bepakken de motor. Wildkamperen doen we niet alleen om kosten te besparen, we vinden het ook gewoon heerlijk om in de natuur te slapen en het rijk voor ons zelf te hebben. In Tsjechië pakken we pas de eerste camping en voelen ons compleet misplaatst op de Hollandse enclave dat deze plek is. De 2 Duitsers en 80 Nederlanders geven je dat werkelijke vinex camping gevoel. We wilden juist verder van huis zijn, niet dichterbij! De goedbedoelde praatjes en vragen naar mijn reis resulteren in een ego streling waar ik zelf misselijk van wordt. Ik zeg nu liever dat ik naar Turkije rij. Scheelt ook in veel gevallen een Wilders-achtige redevoering over de situatie van de vrouw in Iran. Heeft dan niemand hier ’Onze man in Teheran’ gezien? In die serie leken de Iraanse vrouwen eerder op leeuwinnen die de broek in huis aanhebben. Ik knik maar gewoon mee en ga er niet tegenin.

Langzaamaan begint het te dagen waar ik aan begonnen ben. Het is moeilijk voor te stellen zo lang op de motor te leven. Ik luister maar gewoon muziek om niet te blijven dwalen in die gedachtes. Ik denk nog wel veel aan vrienden die ik achterlaat. Na mijn afstuderen in december ging ik veel werken bij IKEA, mijn bijbaan uit studietijd. Ik had meer tijd om leuke dingen te ondernemen en met vrienden van werk af te spreken. Eigenlijk zat ik net in dat nieuwe leven waar de reis nu abrupt tussenkomt.

De eerste week zijn de paar honderd kilometers die we willen afleggen al genoeg hooi op onze vork. De camera blijft nagenoeg in de tanktas en sightseeing doen we al rijdende. De snelweg wordt vermeden en we scheuren over bochtige wegen door groen gebied langs de grens van Tsjechië en Polen. Hoeren langs de weg verwelkomen ons in grauwe industriële steden. Het doet weinig lijken op de herinneringen die ik heb aan Tsjechië. Op mijn 18e heb ik dit land rondgereisd met mijn eerste grote liefde. Pas als we de motor in Liberec parkeren herken ik weer de fel gekleurde gevels en romantische kerkpleinen met fonteinen. We pakken een hotel, trekken het bezwete motorpak uit en lopen opgefrist de stad in.

Het mooie authentieke gedeelte van Liberec eindigt helaas al snel bij de moderne shoppingmalls met H&M en KFC. Er is een pleintje met gratis WIFI hotspots. Wij maar leren in Delft hoe je levendige plekken ontwerpt, zet een WIFI spot neer en de mensen stromen binnen. Gelukkig zie ik even later mensen gezellig samen harken op een dak. Urban farming, een geitenwollensokken concept dat elke stedenbouw student wel een keer toepast in een project, is hier in levende lijven te aanschouwen.

Pim heeft twee weken voor vertrek van de reis zijn motor gekocht. De Africa Twin die volgens de verkoper door hem in perfecte staat was gebracht, begint toch wat gebreken te vertonen. Thuis bleken de wiellagers verrot en zijn in alle haast vervangen. Nu op reis voelt Pim een tik in z’n balhoofdlager die steeds erger wordt. We besluiten een garage te zoeken in Polen. Mijn achterlicht is kapot en mijn voorband is erg raar aan het slijten, dus dan kan dat ook meteen vervangen worden. In Katowice vinden we een Honda dealer. Terwijl System of a Down uit de speakers knalt van de keurige motorzaak, proberen we het probleem uit te leggen aan een ruige metal head die de toko leidt. Hij heeft geen lagers, lampje of band op voorraad. We moeten twee dagen wachten. We hebben de tijd op reis, dus besluiten er maar een rustdag van te maken. Bovendien zien we op de kaart dat we vlakbij Auschwitz zijn, dat we toch wel graag willen bezoeken.

Het bezoek aan Auschwitz is heftig en hakt er flink in. Nu een paar dagen na het bezoek denk ik er nog steeds aan. Het is zo onwerkelijk om tussen de ruïnes van een gaskamer te staan en voor te stellen dat het een moordfabriek is geweest. Zo onwerkelijk zelfs dat pas bij het zien van de foto’s van angstige kinderen op weg naar de gaskamer of een gigantische ruimte vol afgeschoren vrouwenhaar het besef er komt dat dit echt was. Maar het is eigenlijk teveel om te bevatten.

Als de volgende dag de motoren klaar zijn willen we onze laatste zloty uitgeven aan olie, maar die krijgen we gratis mee. We rijden snel door richting Roemenië. Pim moet 15 september weer thuis zijn om de zee op te gaan. We komen er achter dat ons plan om in 4 weken samen tot Georgië te komen om meer kilometers per dag vraagt dan we eigenlijk willen afleggen. We willen meer tijd om dingen te bezoeken en foto’s te maken en dus besluiten we het maar los te laten tot waar onze wegen scheiden.

Toch kijken we allebei enorm uit naar Roemenië. Vooral vanwege de mooie bergen waar het hopelijk wat koeler is. Sinds we halverwege Duitsland zijn rijden we in een hittegolf. De temperatuur is nog niet onder de 35 graden geweest en dat begint ons aardig te nekken. Tijdens het rijden op hoge snelheid is het nog aardig uit te houden, maar als we stoppen komen we niet verder dan in de schaduw schaapachtig voor ons uit te kijken en een halve liter water weg te drinken. Nu heb ik een wit motorpak met enorme ventilatiegaten, een speciaal koelvest en een camelbak op mijn rug om continu te blijven drinken, maar Pim heeft dit niet. En zo zitten we nu in Hongarije een rustdag te houden, nadat de hitte Pim teveel werd en hij gister niet lekker werd. De komende week blijft het overal 35-37 graden om ons heen en dus gaan we ons maar opmaken voor vroege motorritjes met zonsopgang.