Tobias heeft al eerder op onze site gestaan. Zijn zes maanden durende reis door Zuid-Amerika met zijn vriendin Suzanne filmde hij met een gopro en monteerde de uren aan materiaal tot een erg mooi filmpje. Achter die beelden gaat flink wat ervaring schuil in hoe zij hun reis aanpakten en dus volgde er een interview.
Hoe kwam je er eigenlijk op om daar rond te reizen met de motor?
Ik heb me in mijn studie (politicologie) gefocused op Zuid-Amerika. Daarnaast waren we allebei gefascineerd geraakt door Ernesto ‘Che’ Guevara. We hebben natuurlijk zijn motorcycle diaries gelezen en de verfilming gezien. Suzanne was eigenlijk meer motorgek dan ik en wilde altijd graag al een motorreis maken. Nadat we bij een biertje hoorden van iemand anders dat hij daar ook daadwerkelijk een motorreis had gemaakt, hebben we tegen elkaar gezegd: dit kan, dit gaan we doen! Sindsdien hebben we ons goed ingelezen, waarbij het Horizons Unlimited forum een grote hulp was. Zo groeide het enthousiasme langzaam om de droom werkelijkheid te maken. Eigenlijk waren we erg naïef en hebben we ons op sommige punten erg verkeken… maar daardoor hebben we het wel waar kunnen maken. Hoeveel moeite het bijvoorbeeld al niet kostte om daar ter plekke een motor te kopen!
Je hebt niet je motor verscheept, maar daar gekocht?
Ja, omdat we studenten zijn. Het was simpelweg te duur voor ons om de motoren te verschepen. En een motor kopen, er mee reizen en vervolgens weer verkopen hadden we veel verhalen over gelezen. Dat is in Zuid-Amerika best te doen, je hebt bijvoorbeeld nergens meer een carnet de passage nodig in de Andes regio.
Waar heb je de motor gekocht? Transalps zie je daar toch weinig rondrijden?
Het was de eerste versie transalp uit 1987, niet uitgebracht in EU maar wel in Canada. De oude eigenaren, waarvan we hem kochten, waren een Engels stel. Die hebben hem voor weinig als opknapper in Canada gekocht en in 2009 naar Engeland verscheept met maar 4000 km op de teller. Vervolgens hebben ze de motor helemaal uit elkaar gehaald en opgeknapt om deze vervolgens weer terug te verschepen en dus naar Patagonië te rijden. Wij zijn het stel op Horizons Unlimited tegengekomen en hebben afgesproken de motor in Buenos Aires over te kopen. Ze waren erg behulpzaam met alle uitleg over de technische staat van de motor en hebben ruim de tijd genomen om een motorservice te geven. We hadden het niet beter kunnen treffen.
Hoe ging het kopen precies?
Het lastige is de voorbereiding om daar een motor te kopen. Zeker als de verkoper en koper uit verschillende landen komen. Maar met veel lezen en uitzoeken, zijn we er uiteindelijk toch uitgekomen. Er is aardig wat mogelijk als je er maar achteraan gaat. Bovendien zijn er veel mensen die net zo’n passie hebben voor motorreizen en je bij dit soort dingen graag van advies voorzien.
Hoe werkt dat precies als de koop overzees plaatsvindt?
Er is een truc die veel wordt gebruikt in Zuid-Amerika: je gaat samen met de verkoper over een grens, geeft bij de grenspost van het ene land de papieren van de verkoper en bij de grenspost van het andere land die van de koper. Wij hebben dat gedaan toen we van Uruguay naar Argentinië overstaken. Zo houdt de ‘oude’ motor op met bestaan en staat hij geregistreerd op de nieuwe papieren met de nieuwe naam. Ik zou om eerlijk te zijn ook niet weten hoe het anders zou kunnen!
Was het verkopen makkelijk?
Het was vooral moeilijk om in ons tijdframe en onze verplaatsing van te voren iemand te vinden die de deal wilde maken. Veel mensen wantrouwden het oude bouwjaar van ’87. We probeerde hem eerst op Horizons Unlimited te verkopen, maar dat werd lastig. Er zijn weinig mensen die een deal willen maken voordat je fysiek hebt afgesproken, terwijl dit juist wel nodig was. Dat risico konden we eigenlijk niet nemen. Dus toen hebben we maar geprobeerd hem in Peru aan een local te verkopen. We hadden een bordje met Se Vende voor en aan de zijkant van de motor gezet. Ook hebben we zelfs nog op een motorbeurs gestaan! Uiteindelijk hadden we een Peruaan gevonden via de Peruaanse marktplaats. Echter bleek bij het immigratiekantoor in een shabby havengebied dat het te lastig was om de motor te importeren. Eigenlijk is dit zo in heel Zuid-Amerika. Dit leverde om eerlijk te zijn zoveel stress op – we hadden een vlucht te halen in Colombia – dat we juist besloten er even tussenuit te gaan in een bergdorpje. Bij toeval ontmoetten we daar een oude Amerikaanse hippie die software ontwikkelde voor oliebedrijven en veel heen en weer reisde tussen Chili, Peru en Ecuador en de Transalp wilde kopen. Wat een toeval! We hebben uiteindelijk zelfs geen verlies gemaakt.
Wat heeft de totale reis eigenlijk gekost?
Zonder de kosten van de motor heeft de reis 7000 euro per persoon gekost, waarbij de IB-groep deels ‘gesponsord’ heeft. Dat is inclusief een retourticket vliegen van 1100 per persoon. We hadden het goedkoper kunnen doen, maar uiteindelijk leef je op dat spaarpotje op je rekening en kozen we snel voor een lekker bed na een lange vermoeiende reisdag. En omdat we met zijn tweeën op de motor zaten, hadden we weinig plek voor kampeerspullen. Zo kwamen we vaak al snel uit op hotels, Couchsurfen of werden we bij mensen thuis uitgenodigd. We probeerden hostels eigenlijk te vermijden. Het is leuk om mensen te ontmoeten, maar het deed voor ons gevoel toch ook af aan het motoravontuur. Je gaat als motorreiziger toch buiten de betreden paden. Hostels zijn al wat meer toeristisch, vaak met bijbehorende feesten. Al moet ik toegeven dat na een paar zware dagen, dat soms ook wel eens lekker was. Zo hebben we Koninginnedag bijvoorbeeld nog in stijl kunnen vieren ook.
Maar dat was het geld dubbel en dik waard?
Zeker! Alleen al het moment dat we van Buenos Aires door de pampas reden – de uitgestrekte en platte vlaktes die stiekem nog aan Nederland deden denken –, op weg naar het Andes gebergte. En toen we die bergen voor het eerst zagen! Dat maakte het gevoel van avontuur werkelijk. Ook het moment dat onze motor voor het eerst pech had en we hem zelf gerepareerd hadden, voelde als een grote overwinning. Ik had zelf, op wat sleutelervaring van mijn Puch MV50 uit mijn middelbare school tijd na, geen kennis van sleutelen. We hadden een oude Transalp handleiding op ons minilaptopje gezet. Dat heeft ons op de kritieke momenten vaak geholpen. Wat ook gaaf was is dat we soms mensen tegen kwamen die ons zomaar een plek gaven om te slapen; ongekend hoe groot de gastvrijheid daar eigenlijk is in vergelijking met die in Nederland. De natuur was daarnaast ook echt prachtig. Telkens dacht je het mooiste te hebben gezien, en dan wist de natuur dat de volgende dag alweer te overtreffen. Dat was veruit het leukst als het onverwacht was. De zoutvlaktes bij Uyuni waren bijvoorbeeld mooi, maar je was verre van alleen en wist eigenlijk wel al een beetje wat je kon verwachten door alle foto’s. Terwijl door de sneeuw rijden ten noorden van La Paz in een berglandschap… dat was pas echt avontuur! Of omrijden naar Machu Picchu door een pas op 4.000 meter hoogte om de dure trein niet te hoeven nemen en dat je dan opeens midden door de wolken rijdt! Al had onze Transalp wel wat moeite met ademhalen daar.
Staan er tegenover die hoogtepunten, nog dieptepunten?
We zijn wel een aantal keren gevallen, maar zacht. Behalve één keer, toen ik toevallig alleen op de motor reed. In Potosi, Bolivia, kwam er opeens een varken om de hoek lopen. Ik reed 50 en wilde hem ontwijken, maar dat lukte niet en ik reed recht op hem af! Ik knalde bovenop hem en vervolgens werden motor en ik de lucht in gelanceerd. Mijn schouder is uit- en weer in de kom geschoten tijdens de val. En het varken was spoorloos. Daar heb ik wel lang mee in mijn maag gezeten, want wat als het een kind was geweest? Ook besefte ik me des te meer wat het risico was aan een motoravontuur, waardoor ik daarna beter ging opletten. Misschien dat je zoiets ook wel moet meemaken?
Heb je veel van de reis geleerd?
Andere culturen indepth leren kennen. Je gaat op zo’n reis natuurlijk veel reflecteren op jezelf. Een boek dat daarbij veel hielp was Zen en de kunst van het motoronderhoud.
Heb je nog tips?
Laat navigatie apparatuur thuis en pak de kaart. Het betekende voor ons veel meer avontuur. Je kan zelf je route bepalen en daarvan – expres of niet – afwijken. Een keer was de kaart bijvoorbeeld verouderd en kwamen we op een oude weg die niet meer gebruikt werd, maar die enkele Argentijnen ons wel ter plekke aanraadden. Met de auto was het onmogelijk, maar met de motor kon het wel. Aldus de Argentijnen. Het werd al laat, de zon ging al onder en we bleven onophoudend en met de nodige moeite door enorme kuilen en langs afgronden rijden. Uiteindelijk was het te gevaarlijk om in het donker door te rijden, dus besloten we om te keren. Maar als ik er op terug kijk; wat een fantastische dag!
Een andere tip is couchsurfen. Mensen waarbij je slaapt, willen jou altijd in huis hebben, anders zouden ze je nooit uitnodigen. Elke keer dat we hebben gecouchsurft, ontmoetten we zulke aardige mensen die de plek in een heel ander perspectief voor ons zetten. Daarnaast, ga gewoon op avontuur! Iedereen kan op de bonnefooi zo rondreizen met de motor. Je hebt bijvoorbeeld geen bijzonder technische vaardigheden nodig, dat leer je allemaal gaandeweg wel als er een keer iets mis gaat. En soms was het tot ‘s avonds laat zoeken naar een hotel, maar die vind je uiteindelijk toch wel. Wij hadden ook een zetje nodig om het avontuur aan te gaan, maar je doet het uiteindelijk allemaal zelf en lost zo gaandeweg de problemen op die je tegenkomt.
Ze hebben het toch maar even geflikt, durf wordt beloond!
Te gek avontuur, ook echt een droom van mij. Nu de vriendin nog enthousiast maken, hoewel ik het idee heb dat dat moeilijker word dan een halfjaar op een motor rondtouren..