Panama – Deel 1

Na een vliegreis van tien uur landen we op Tocumen International Airport. Hier word ik bij de bagegeband aangesproken door Mareijn, die mij herkent van mijn vele bezoeken aan Hyperpro. Zijn broer Nander heeft ook het R65GS virus te pakken, die is er ook af en toe te vinden. Nander en Mareijn zijn in het verleden naar de Motoravonturist meetings geweest, en zijn zijn als de Transalp Nomads ook ver Afrika in gereden. We praten kort bij over onze reisplannen, hij gaat samen met zijn vriendin Lotte backpacken richting Guatemala. Mogelijk zien we elkaar nog ergens deze reis. Zo zie je dat de wereld toch weer klein kan zijn.

Van ten voren hebben we geregeld dat er een taxi klaar zou staan om ons bij het geboekte appartement te droppen. We hebben gekozen om makkelijk te wennen door een appartementje met keuken te boeken. Deze ligt vlakbij de oude stad van Panama-City, waar veel te zien en te doen is. Helaas blijkt de chauffeur de weg niet helemaal te kennen, want nadat we met veel kunst en vliegwerk in het gebouw waar hij ons in stuurt proberen duidelijk te maken dat we echt geboekt hadden, blijkt dit helemaal niet het juiste hotel te zijn. Met een nieuwe taxi zijn we 1 dollar lichter en wel op de juiste plek. Het is ondertussen zo laat dat we besluiten een meegenomen notenreep als avondeten te nemen, en te gaan slapen. De eerste reisdag is vaak een chaos, deze is daarop geen uitzondering.

Omdat de motoren vertraging hebben zitten we minstens een week in Panama Stad. We hebben gekozen voor een klein appartementje, zodat we zelf kunnen koken als we dat willen. Dit is een fijne optie voor als het lokale eten tegen valt, of om kosten te besparen. Al gauw blijkt dat de oude stad van Panama waar we in de buurt zitten heel veel verschillende goede opties heeft aan eten. We hebben dan ook geen enkel probleem om een lekker eten te vinden. De tweede avond blijkt dat ook Mareijn en Lotte hetzelfde restaurant hebben gekozen.

Het appartementje bevalt prima, zodoende boeken we er een aantal dagen bij totdat de motoren geleverd zijn. Het buurtje Santa Ana waar we zijn grenst tegen de oude stad van Panama aan. De andere grens is dan weer El Chorrillo. In de tijd dat we er zijn krijgen we van twee taxichauffeurs te horen dat het een onveilige buurt is, net als een local die aan spreekt dat we hier s’nachts niet moeten zijn. Het blijkt zo ongeveer de slechtste buurt van heel Panama te zijn, aangezien er maar liefst 90 gangs alleen al in Panama Stad actief zijn, waarbij de meesten (inclusief de bekende Sinaloa) deze buurt als thuisplaats hebben. Los van twee schietpartijen die we op twee verschillende nachten horen, een doorzeefde auto en schoenenparen die over de lokale elektriciteitskabels hangen merken we niks van al dit gevaar. Overdag is het een normale arme buurt, waar we in eerdere reizen ook vaak door soortgelijke buurten zijn gereden. Ook de eerste dagen wisten we alle details niet, waardoor we een keer laat in de avond na het eten door deze buurt zijn gelopen. Al met al was het een prima plek om te verblijven.

In de ruim twee weken bezoeken we de sluizen van Miraflores van het Panama Kanaal waar we uitzicht op hadden. Ook zijn we naar het Smithsonian Institute geweest waar we veel lokale dieren zien. Onder andere een aantal luiaarden, waarvan er er een zelfs op nog geen halve meter afstand. Thuis dachten we nog dat dit een zeldzaamheid zou zijn, maar ze blijken echt overal te vinden te zijn.

Overland Embassy

De firma Overland Embassy regelt het invoeren van de motoren. Omdat de container in Hamburg door de douane tegen gehouden is, heeft deze de eerste boot gemist. Een week later kon deze alsnog op een volgende boot, maar dat betekent natuurlijk dat het ook langer duurt voor we onze motoren weer hebben. Het ophalen kun uiteindelijk dinsdag 1 april, want er was ook weer een extra dag vertraging door stakingen in de haven. Gelukkig hebben we van ten voren geen plannen gemaakt. We halen de motoren op in de havenplaats Colon, 70 kilometer verderop. Overland Embassy brengt ons in hun auto daarheen, en regelt al het papierwerk. Tussen aankomst en wegrijden zal er uiteindelijk maar anderhalf uur zitten. We moeten op nogal twijfelachtige wijze onze motoren met een haakse slijper uit een container slijpen, waarna er met behulp van een autoambulance de motoren uit de container gerold worden.

We sluiten de accu’s weer aan. Tegen de verwachtingen in start mijn motor meteen, ondanks dat deze net voor de reis problemen had met vette bougies en een snel leeglopende accu. Dit zal de komende weken nog interessant worden. Marloes haar motor start daarentegen niet meteen. De accu lijkt rot, ondanks dat dit een splinternieuwe lithiumaccu is. Met een startbooster gebeurt er nog steeds niks. Uiteindelijk lijkt de startmotor of het startrelais een probleem te zijn, want starten in zijn eerste versnelling terwijl je duwt blijkt de boel los te duwen. Alle problemen met haar motor zijn spontaan verdwenen, en we beginnen we aan de eerste 70 kilometer terug naar Panama Stad. De tolweg op de terugweg blijkt alleen cash betaald te kunnen worden, en dat hebben we niet bij ons. Gelukkig schiet iemand het voor en kunnen we de rit naar Panama voortzetten.

Na wat laatste controles van de motoren in de garage van het appartementengebouw gaan we daadwerkelijk het motorreis gedeelte beginnen. We willen na ruim twee weken in de klamme hitte van Panama Stad richting een wat kouder gebied. We kiezen om naar Boquete te rijden met tussenstops in de stad Veracruz de Santiago en David. Met 37 graden en hoge luchtvochtigheid is de eerste etage erg warm. Na een koele nacht kijken we een beetje tegen een volgende dag rijden in dezelfde hitte op. Gelukkig is de weg naar de stad David al een stuk koeler. Hier blijven we twee nachten in een leuk hotelletje waar we de motoren naast het zwembad kunnen zetten. Hier proberen we ook voor het eerst de thuisbezorgd versie in Panama. De pizza’s van de bekende Domino’s zijn hier lekkerder dan thuis.

Omdat Boquete maar 70 kilometer van David vandaan ligt gaan we eerst in de buurt rondrijden. De omgeving is erg mooi, maar door regen zie je er niet veel van. Er is in korte afstanden veel hoogteverschil, en er zijn twee mooie watervallen te zien. Al met al valt Boquete ons tegen, en we besluiten na 1 nacht door te rijden naar Bocas del Toro.

Een kleine week op Bocas del Toro

Bocas del Toro is een eilandengroep, of nog mooier gezegd een archipelago. Met een ferry voor 10 dollar per motor en 100 minuten duimen draaien zijn we er. Nog een kwartiertje rijden en we komen aan in ons huisje. Van hier verkennen we het eiland binnen 5 dagen. Net als in Panama Stad bezoeken we het Smithsonian Institute. Deze is minder uitgebreid en we zijn ook de enige bezoekers. We zien hoe ze koralen onderzoeken, hoe ze het onderzoekslaboratorium hebben ingericht en ten slotte weer een luiaard.

Als laatst gaan we nog de eilanden rond om te snorkelen. We zien een grote dolfijn die aan de oppervlakte kwallen aan het eten is, en rond een soort hangende tuin zwemmen we door een school van duizenden sardines. De tientallen vissensoorten die we verder zien zal ik maar niet allemaal opnoemen.

Op naar Costa Rica

De weg van Bocas del Toro naar Costa Rica is erg groen. Eenmaal bij de grens aangekomen regelen we het papierwerk; motorverzekering, de stempel om Panama uit te komen, de TIP waarmee we aangeven dat we de motoren niet zullen verkopen in het land, en uiteindelijk de stempel om Costa Rica in te komen. Al met al zijn we hier ongeveer twee uur voor kwijt. We rijden verder en 25 kilometer later komen we in ons verblijf midden in de jungle aan waar we twee nachten zullen blijven slapen, maar hierover schrijf ik in het volgende verslag.