Deel 3 – El Salvador & Guatamala
Als we de grens benaderen richting El Salvador bereiden we ons voor op een langdurige grensovergang. Dit blijkt erg mee te vallen. Bij de grensovergang om Nicaragua hebben we een Duitser op een 1250GS ontmoet, die Gustl heet. Het tempo wat Gustl aanhoudt is vrij hoog, dus hij heeft de grensovergang een gister al gedaan. Van tevoren had hij geappt dat we ons niet al te veel zorgen moeten maken over de grensovergang.
Zijn stijl om de grens over te gaan is nogal onconventioneel. Met af en toe spontaan wat gekke bekken trekken lijkt hij te doen alsof hij niet helemaal goed is. Dit lijkt goed te werken met fixers (“helpers” die je soepeler de grensovergang loodsen) af te schrikken, en het personeel van de douane in Nicaragua leek daadwerkelijk sneller te werken met een gekke Duitser voor zich. Als wij aankomen blijkt de grensovergang soepel te gaan. Het uitstempelen vanuit Honduras gaat snel omdat zowel de TIP uitstempelen als onze paspoorten vlak bij elkaar zijn. El Salvador werkt heel efficiënt en binnen 55 minuten rijden we El Salvador binnen!
Omdat we van tevoren rekening houden met lange dagen bij grensovergangen boeken we altijd een hotel. Een eerste verblijfplaats wordt vaak ook bij de grensovergang zelf gevraagd. Zodoende hebben we voor 100 dollar een hotel met airco en zwembad gevonden. Eenmaal aangekomen blijkt dit hotel redelijk troosteloos te zijn. Het zwembad is nogal aan de kleine kant en een hoop tegels liggen los. Ondanks dat het ruim 35 graden Celsius is gaan we niet in dit badje liggen. Daarnaast blijkt de airco ongeveer even veel geluid te maken als een opstijgend vliegtuig. De eerste nacht in El Salvador is niet een goed begin.
San Salvador
We rijden de volgende dag door naar San Salvador, de hoofdstad van El Salvador. We komen aan bij het Las Magnolias hotel, wat praktisch in het centrum ligt. Vaak worden bij de huizen maar ook hotelletjes als een soort binnenplaats gemaakt. Voor dit hotel betekent het dat we in een soort oase van rust midden in het centrum zitten. Een paar dagen blijven we hier bijkomen van de hitte van de afgelopen reisdagen. Bijna alles is op loopafstand. Omdat het regenseizoen begonnen is en Marloes geen regenbroek heeft gaan we hiernaar op zoek. Vanwege Pasen zijn de winkels dicht en moeten we nog een dag wachten. Gelukkig hebben we binnen no time een goede regenbroek. De rest bestaat uit lekker rondslenteren, langs de kapper gaan en veel goed eten.
El Salvador is het eerste land in de wereld wat Bitcoin als wettelijk betaalmiddel heeft. Nu ben ik geen fan van crypto, maar het is wel heel interessant. Los van de hoofdstad zijn er weinig gebieden waar Bitcoin überhaupt interessant kan zijn. De president van El Salvador, Nayib Bukele, heeft er in een paar jaar voor gezorgd dat El Salvador van een land met de hoogste moordcijfers ter wereld naar het veiligste land van de Amerika’s is gegaan. Dit is gedaan door iedereen die ook maar wat te doen heeft met gangs in de gevangenis te gooien. Dit gaat dan zonder proces en zonder contact met advocaten of familie. Toch komt naar voren dat er hogere bendeleiders zijn zijn die al meerdere keren vrijgekomen zijn en in andere landen weer gevangen. Samen met de mogelijkheid tot niet-traceerbaar betalen met crypto lijkt de overheid toch niet heel zuiver. Gelukkig hebben we hier zelf geen last van, overal zijn de mensen vriendelijk.
Juayua en de Ruta des Flores
Goed uitgerust vertrekken we na een paar dagen uit San Salvador. Van Mareijn en Lotte kregen we door dat de Ruta des Flores erg mooi is. Eerst wat uitgestrekte snelweg en dan hele mooie bergweggetjes. We komen na een mooi stuk rijden aan in het bergdorpje Juayua. Hier hebben we voor weinig een hostel gevonden, waarbij we alleen de keuken hoeven te delen. Het dorpje is erg kleurrijk en er zijn weer veel eetmogelijkheden. Het hoogtepunt is een Mexicaans restaurant waar je je handen kan wassen uit een soort fles, waarvoor je eerst op je hurken moet. Het is echt authentiek Mexicaanse streetfood. Voor minder dan een 10tje zitten we allebei helemaal vol met heerlijk eten.
Behalve rondwandelen doen we verder niet veel in Juayua, we zijn er ook maar 2 dagen. We gaan voor een canopy zipline tour in Apaneca, een dorpje verderop. Er zijn 13 ziplines in het parcours van het bosrijke gebied, de langste is 420 meter. De uitzichten zijn erg gaaf! Er hebben geen andere mensen geboekt, dus we zijn samen en dat vinden we wel lekker rustig. We hebben extra instructeurs meegekregen, want er wordt ook een groepje nieuwe instructeurs opgeleid. Ze hebben in elk geval alle tijd voor ons en alles wordt dubbel nagekeken, waardoor we met een gerust hart over de bossen kunnen ”vliegen”.
Guatamala
De grensovergang van El Salvador naar Guatemala gaat soepel. Vooral bij El Salvador is alles duidelijk en zijn we snel door het stempelen van de TIP en paspoort heen. Bij Guatemala gaat het iets langzamer, maar hier zijn de mensen erg behulpzaam. Het totaal kost maar anderhalf uur. We rijden door naar een klein dorpje net buiten Guatemala stad. Door de hoogteverschillen zijn de wegen hier soms erg schuin. Het begint te regenen terwijl we zo een stuk moeten afdalen, en omdat de wegen hier van een dicht soort beton zijn wordt het spekglad. Marloes glijdt twee keer weg en verliest even het vertrouwen in de motor. Gelukkig is het nog maar 10 kilometer tot we bij het “resort” zijn en kunnen we bijkomen. Het ziet er erg mooi uit, een soort berghutjes compleet met open haard. Helaas blijkt het beloofde restaurant er niet te zijn en eten we die avond een van onze eigen meegenomen Adventure Meals, een noodmaaltijd met gekookt water.
Antigua
Het is een tijdje geleden dat we langer op dezelfde plek zijn gebleven. Het wordt tijd om onze spullen en onszelf weer helemaal klaar te maken voor verder reizen. Van ten voren hebben we een klein hotelletje “Chez Daniel” voor meerdere dagen geboekt. De foto van de croissant bij het ontbijt overtuigde ons. We kunnen de motoren mooi in de tuin zetten, dus daar hebben we ook geen zorgen over. We hebben vanuit onze kamer mooi uitzicht om onze motoren en de Vulcan de Agua.
De Franse eigenaar Daniel blijkt een actieve man van 72 jaar te zijn, die al 50 jaar in Guatemala woont. Het huis en de kamers hangen vol met foto’s van het leven in Guatemala. Deze heeft Daniel allemaal zelf gemaakt. Casual meld hij dat hij wereldwijd allemaal exposities heeft gehad, waaronder het British Museum en een hoop grote gallerijen in Amerika. Verder blijkt hij een BMW XCountry te hebben, alhoewel hij zegt dat hij meer kilometers te fiets doet dan met de motor.
Via de Panamerican Overlanders groep op facebook zijn we in gegaan op de uitnodiging van Gregory van Brooklyn Pizza. Elke overlander die Antigua aandoet kan gratis bier en pizza bij hem halen. Als echte Nederlander is dit een aanbod om niet af te slaan. De pizza is goed, de bierkeuze is beter. Zodoende doen we dit een aantal dagen later nog een keer.
Antigua heeft veel te bieden. Overal is goed eten, de mensen zijn erg vriendelijk en de temperaturen zijn erg fijn. We lopen de met keien bestraatte straten over en bezoeken wat oude ingestorte kerken. We doen ook een kookcursus waar we enkele Maya gerechten maken. Allemaal erg lekker. Het hoogtepunt voor mij is het simpelste, namelijk een tortilla maken. Dit ga ik thuis zeker nog een aantal keer op de BBQ herhalen.
Marloes heeft een kattencafe gevonden waar ze tientallen katten hebben. Hier hebben we wat uurtjes gezeten. Helaas waren de katten hier niet te adopteren, ze waren allemaal van een organisatie die zwerfkatten in Antigua opvangt en verzorgt.
Marloes heeft nog even pech met dat een spalkje los laat van haar tanden. Ook dat blijkt geen probleem in Antigua. Zondag appt ze en lokale orthodontist wat er allemaal mogelijk is, de maandag er op zit alles weer vast voor iets meer dan 30 euro.
Met regelmaat horen we de Vulcan Fuego die 16 kilometer verder op is uitbarsten. Op onbewolkte dagen zien we dit ook vanuit onze kamer. Antigua is een punt waar uit veel tours de Vulcan de Atacenango op gaan. Dit is de meest actieve vulkaan van Centraal Amerika, dus om een keer een vulkaanuitbarsting van dicht bij te zien besluit ik zo een tour te willen doen. Marloes gebruikt haar verstand en ziet het niet zitten om de 8 kilometer wandeltocht per kant te doen en ze blijft thuis.
De vulkaan op
Van tevoren is aangegeven dat de wandeling naar boven erg zwaar is. Je moet je eigen spullen dragen, waarbij ook minimaal 4 liter water mee moet voor beide dagen. Met een klein busje rijdt de groep van Antigua naar het dorpje La Solidad. Eenmaal aangekomen kies je de extra gehuurde spullen. In mijn geval is dat een dikke jas, wandelstokken, handschoenen en een supermario muts. Later blijkt dat alleen de wandelstokken en muts nodig en sleep ik dus veel te veel zooi mee. Al na nog geen honderd meter blijkt hoe zwaar de wandeling is. De ondergrond is los vulkaangrind en je loopt steil omhoog. Met navraag bij Jorge, een van de gidsen, blijkt dat de komende 8 kilometer zo steil is. Ook vertellen ze dat we in totaal 2200 hoogtemeters gaan maken. Ik vraag me van binnen af of dit nou wel zo een goed idee was, maar besluit door te gaan. Na eerst een hele tijd langs een landbouwgebied te lopen verandert het landschap langzaam aan in een bos. Na nog wat uurtjes wordt het meer een loofbos en loop je door de wolken. In de verte klink onweer wat langzaam dichter bij komt. Ten slotte stijgen we boven het bos uit en begint alle grond zwart te worden. We lopen al boven een groot deel van de wolken. Uiteindelijk bereik ik 6 uur later helemaal stuk de hut waar we de nacht door gaan brengen.
We gaan zitten op een klein uitkijkpunt richting de Fuego. Een aantal mensen van de groep gaan de hutjes in om warmere kleding aan te trekken, maar ik wil eerst nog even buiten kijken en afkoelen. Nog geen kwartier later klinkt een enorme klap en spuwt de vulkaan een enorme rookwolk uit. We zitten op ongeveer anderhalve kilometer van waar alles uitbarst. Het is moeilijk te beschrijven hoe hard de explosies klinken, maar het is me meteen duidelijk waarom er geen glas in de hutten zit. Dit zou er namelijk zo uit springen. 10 minuten later is er weer een uitbarsting, maar daarna komt er niks meer.
Anderhalf uur later is het donker en eten we pasta met kip in de hutjes. Het wordt snel kouder op bijna 4 kilometer hoogte. De onweersbui en wolken omhullen nu de hut, en je kan de railing niet meer zien. Ik probeer te slapen, maar in slaap vallen lukt niet zoals ik wil. Als het eenmaal lukt duurt het ook maar anderhalf uur, waarna een enorme klap de hele hut laat schudden. We staan op en als we naar buiten kijken zien we de lava tientallen meters de lucht in gaan. Dit rolt vervolgens weer honderden meters de vulkaan af. Dit gaat de hele nacht met regelmaat zo door. In totaal slaap ik maar 3 uurtjes.
De wandeling terug gaat een stuk vlotter, met een kleine 3 uur komen we kapot aan bij het busje wat ons terug brengt. De komende dagen zal ik nog flink last hebben van spierpijn, maar dat was het allemaal waard.
Antigua is de eerste stad waar we als motorrijders echt enthousiast over zijn. Het heeft de rust van een dorp, maar de mogelijkheden van een grote stad. We hebben nagedacht over de reis tot nu toe en zijn daar blij mee. We kijken alleen op tegen een groot deel van dezelfde route terug rijden. We hebben alternatieven uitgezocht. Mexico is niet betrouwbaar met verschepen, maar de wegen zijn er wel erg goed. Het eten staat het hoogst aangeschreven door iedereen die we spreken. Het andere alternatief is ondanks alle bericht toch Amerika in te gaan, en dan vanuit daar verschepen. Met wat rekenwerk lijkt het zelfs goedkoper te kunnen zijn dan helemaal terug naar Panama stad. We besparen 17 uur aan grensovergangen ten opzichte van terug rijden, wat ook erg welkom is. Voor de zekerheid doen we vast de elektronische aanvraag tot toegang, welke binnen drie kwartier goedgekeurd is. Meteen boeken we retourtickets naar huis, om bij de grens te kunnen laten zien als we daar aan komen. De nieuwe eindbestemming is Houston in Texas geworden, en we hebben weer wat om naar uit te kijken.
Door naar het noorden van Guatamala in de hitte
Na goed bij gekomen zijn in Antigua willen we door richting Tikal. Hier zijn de ruïnes van een van de grootste Mayasteden te vinden. Guatamala-Stad uit is weer een hele opgave. De Guatamalezen zijn erg vriendelijk, maar zodra ze in een auto stappen veranderen ze in een soort Gremlin die nergens rekening meer mee houd. Het is constant opletten geblazen op mensen die zomaar van rijbaan wisselen, invoegen, afsnijden etc. Het is gewoon niet leuk. Ook dalen we weer flink in hoogte en wordt het erg warm. Er is een hittegolf waardoor de temperaturen van halverwege de 30 graden tot zelfs 40 graden oplopen. Het is dus opletten dat we geen hitteberoerte oplopen. De route via Rio Dulce, Rio Hondo en Flores starten we elke ochtend erg vroeg en pas vanaf Rio Hondo naar Flores begint het weer een beetje leuk rijden te worden.
We verblijven op een plek net buiten Flores wat Villa Maya heet. Het heeft airco en een zwembad, maar omdat het buiten rond de 40 graden is doen we er niet veel. Een paar wasjes en af en toe het zwembad in, maar vooral dicht bij de airco blijven. Omdat de hitte erg vroeg al boven de 30 graden is besluiten we niet naar de ruïnes te gaan. Hier zou je nog een paar uurtjes in de motorkleding rondlopen en dat zien we niet zitten. Na 3 dagen rijden we richting Belize, waar het maar liefst 10 graden koeler zal zijn.
