Van Maasland naar Nepal – Iran

Dag 23 – 24-03-2014

’s Ochtends zijn we meegegaan met Tural om een ochtend mee te lopen met zijn werk. Hij heeft namelijk een bedrijfje in het maken en verkopen van schoonmaakmiddelen. Die ochtend hebben we zijn fabriekje gezien (een schuurtje waar wat chemicaliën gemixt worden) en zijn we langs wat winkels gereden om wat bestellingen af te leveren. Ook hebben we nog even een mega markthal bezocht waar honderden winkeltjes op elkaar gepropt zaten. Je kan hier echt van alles krijgen in deze grote, drukke en onoverzichtelijke markthal. Die middag hebben we een keertje niks, maar dan ook echt helemaal niks gedaan. En hier waren we onderhand ook wel even aan toe. De afgelopen dagen hebben we meer meegemaakt dan we voor mogelijk hielden en het leek alsof er geen moment rust was en alles met mach 10 door ging. ’s Avonds hebben we een heerlijke vis bij Tural thuis gegeten en de avond ook heerlijk rustig op de kamer door gebracht.

Dag 24 – 25-03-2014

Het plan was om in de ochtend te vertrekken, maar al gauw was dit weer uitgesteld. Verder in de ochtend toen Tural even tijd had tussen zijn drukke business door zijn we de Fire Mountain gaan bezoeken. Dit is een plek op een stuk berg waar al iets van 4000-5000 jaar gas uit de grond komt en het vuur non-stop brandt. Onderweg hebben we weer een mooi stukje van het land gezien en reden we door velden waar vele ja-knikkers bezig waren de olie uit de grond te pompen. Een wirwar van olieleidingen en verroeste stalen constructies die het land zijn geld oplevert.

Eenmaal bij de Fire Mountain hebben we de brandende stukken grond bewonderd. het was erg bijzonder om dit verschijnsel te zien. Maar geloof me, het is geen hele berg die in vuur en vlam staat: zie het meer als een stukje waar gas uit de rotsgrond ontsnapt dat brandt. Terug in de auto hadden we het weer over van alles en nog wat. Het gespreksonderwerp was weer gevallen op de vele Lada’s die hier rondrijden. Tural had onderhand al door dat Jelle en ik grote Lada liefhebbers zijn geworden. Het zijn prachtauto’s. Sommige modellen zijn in dertig jaar geen steek veranderd en zelfs de verschillende modellen maken allen voor een groot deel gebruik van dezelfde onderdelen. Het zijn dan misschien kleine auto’s die er soms een beetje gammel uitzien en wat geluid maken, maar toch hebben deze auto’s uit de Russische fabriek wel iets. Als het echt troep was, dan werden ze ook niet als werkbus of vrachtwagen gebruikt. Menig Lada is namelijk voorzien van een Imperial die gebruikt wordt om de meest onmogelijke dingen te vervoeren en koffers worden ver afgeladen met bakstenen.

Maar toen vroeg Tural: “Hebben jullie wel is in een Lada gereden?” “Nee”, zeiden wij. “Nou in welke zouden jullie dan wel is willen rijden?” Nu hoefden we niet lang te twijfelen. Ik ben namelijk een groot fan van de Lada Niva 4×4 en ook Jelle voelt wel wat voor deze wagen. Een echte 4×4 die kleiner is dan een normale personenauto. Maar volgens een man die we spraken in Georgië, beter in het offroad werk dan menig Jeep. Tural deed een belletje onderweg en toen we bij zijn huis aankwamen stond de Lada Niva al klaar!

“Nou stap maar in jongen en rij maar een stukje.” Met een mega glimlach heb ik plaatsgenomen in de stoel en de machine gestart. Het in zijn versnelling zetten heeft een gebruiksaanwijzing nodig, maar dan rij je daarna heerlijk weg. We hebben een stukje gereden over de slechte onverharde wegen aan de rand van de stad. Het was een prachtervaring! Het enige probleem: hier rijden ze met bosjes goedkoop rond, maar in Nederland zijn ze haast niet te vinden.

Toen het avond werd zijn we met Tural en twee vrienden in de auto gestapt. Ze hebben ons nog wat hoogtepunten van Baku en omgeving laten zien. Onderhand hadden we al redelijk wat van de stad gezien maar weer stond ik perplex van de stad. Alles is verlicht, zelfs de tankstations zijn een waar plaatje bij nacht. Na een tijdje rondgecrossed te hebben stopten we bij een restaurantje om hier wat te eten. Zoals we onderhand gewend waren hier in Azerbeidzjan: heerlijk eten en verschillende flessen wodka. We beginnen er zo langzamerhand aan te wennen en hij lijkt wel met de dag lekkerder te worden. Maar deze keer niet zo veel als onze laatste avond in Georgië, want morgenochtend zouden we toch echt vertrekken.

Wederom was het een topavond! Verschillende avonden waren we uit eten gegaan hier in Azerbeidzjan en we vroegen dus of dit normaal was hier. Blijkt dus het volgende: het weekend is voor het gezin, maar door de weeks zien de vrienden elkaar iedere avond indien mogelijk. ’s Ochtends en mogelijk ’s middags eten zij thuis, maar ’s avonds wordt er iedere avond met je maten uit gegeten en vanaf zes uur is het voor hun officieel wodkatijd! Dat is nog een lekker weekje, iedere doordeweekse avond met je maten een beetje lullen, eten en wodka drinken.

Tural, thanks for your hospitality and the good days we have spend with you in Azerbaijan!

Dag 25 – 26-03-2014

’s Ochtends na een ontbijt hebben we ons klaargemaakt voor vertrek. Eerst hebben we nog een poging gedaan om aan Iranese Rials te komen, maar zowel de exchange zaak als de bank had ze niet liggen en dus zijn we met Azerbeidzjaanse Manats op weg gegaan om ze bij de grens in te wisselen. Er speelt namelijk het volgende probleem: het schijnt dat je je pinpas niet in een pinautomaat in Iran moet stoppen omdat je account dan geblokkeerd kan worden (dit heeft met Amerika te maken). Nu kan je wel geld verkrijgen bij de bank, maar het is voorjaarsvakantie in Iran waardoor veel banken nog wat dagen gesloten zijn als wij aankomen.

Dus wij met wat Manats voor de eerste dagen op weg gegaan. We hebben een erg leuke tijd in Baku gehad, maar het is toch ook weer heerlijk om op de motor te zitten en verder te trekken. Als je een tijdje op een plek verblijft, krijg je vanzelf weer zin om te rijden. We passeerden grote lege dorre vlaktes in het land. Een rechte weg waar zowel links als rechts niets meer dan wat hoogspanningsmasten te zien zijn tot aan de horizon.

De temperatuur begon iets op te lopen en het weer was prachtig. De snelheid was er goed uit, veel te bang voor die radars waarvan er hier heel veel zijn. En het is zo onduidelijk als ik weet niet wat, hoe snel je nu mag rijden. Overigens ook de wegbewijzering begon wat steekjes te laten vallen. Meerdere keren kwamen we bij rotondes, kruisingen of splitsingen waar geen borden te vinden waren. Soms even vragen, soms achter de menigte aan rijden of soms op goed geluk. Maar we zijn zowaar goed gereden en later in de middag naderden we de grens met Iran. Het landschap werd groener en de temperatuur daalde iets.

We wouden de grens oversteken bij het stadje Astara. Eenmaal in de stad aangekomen was er niks te vinden van een grensovergang. Na wat zoeken en wat kanten opgestuurd te zijn vonden we hem dan. Ook hier was weer helemaal niks aangegeven over een grensovergang, waar je heen moet of hoe dan ook. Een paar keer links en rechts in de stad en dan vind je hem in een uithoekje. Dan kom je aanrijden, een paar mannen gebaren je de linker doorgang te nemen. Dus wij rijden hiernaar toe en passeren stapvoets de poort. Begint er een militair druk te gebaren dat we snel naar achter moeten en de poort niet door mogen. Wij weer terug en de andere poort genomen waarvan de mannen eerst wenkten dat het de verkeerde was.

Hier werden we staande gehouden en met wat gebaren werd ons duidelijk gemaakt dat we de motoren moesten parkeren en in een gebouwtje de papieren moesten laten checken. Een korte check en 4 dollar lichter  konden we verder. Volgende check, weer een hoop gerompslomp met de papieren en de verzekering die we bij entry van het land gekocht hadden, waarna we een briefje meekregen voor het volgende loket. Weer een paspoort check en een foto, terug naar de vorige balie om wat af te geven, wat stempels en we waren Azerbeidzjan uit. Nu wat meters rijden en op naar het checkpoint van Iran.

Hier passer je een stukje niemandsland waar ze hard bezig waren om ladingen dozen van de ene truck over te laden naar de andere. Bij het checkpoint van Iran moesten we zoals gebruikelijk de papieren afgeven. We werden door een militair gewenkt het hokje binnen te komen waar we moesten gaan zitten. Drie jongens van onze leeftijd: een militair en twee soort van agenten. Het leek meer een stel vrienden te zijn, want ze hadden de grootste lol. Allen een hand gegeven en wat woorden geprobeerd te wisselen over waar we vandaan kwamen en nog wat vragen. Het was zowaar gezellig hier bij de Iranese grenspost. Het duurde even, want ze waren druk bezig om onze gegevens naar het farsisch schrift te vertalen. Toen dat allemaal gedaan was waren we het land eigenlijk al in, maar de motoren nog niet.

Voor Iran moesten we voor het eerst gebruik maken van ons Carnet du Passages. Twee mannen kwamen ons tegemoet en stelden zich voor. Ze bleken bij de grens te werken als een soort van gids voor het Carnet du Passages. Ze spraken een goed woord Engels en we namen hun maar in vertrouwen waar ik achteraf ook maar blij mee ben geweest ook. We gaven hun ons Carnet waarna een van de mannen ermee naar de transitpost ging. Bleek dat we te laat waren en het kantoor al dicht was (vroege sluitingstijd wegens vakantie). Er zat niets anders op dan de motoren hier achter te laten en de avond in een hotel te overnachten om morgenochtend de Carnets te regelen.

De twee mannen hadden een mooie parkeerplaats voor ons voor de motoren en we liepen het terrein af (soort van terrein speciaal voor truckers die moeten wachten op hun papieren en Carnets). De mannen wezen ons een hotel vlakbij toe en in het hotel hebben we onze Manats met hen gewisseld voor Iranese Rials. Zowaar tegen een goede koers zodat we er eerder winst dan verlies op maakten. Ze zouden ons de volgende ochtend rond halfnegen ophalen om alle papierzaken voor de Carnets te regelen. Die avond hebben we wat gegeten om de hoek waarna we een  frisse douche genomen hebben en niet al te laat in slaap zijn gevallen.

Dag 26 – 27-03-2014

’s Ochtens werden we inderdaad rond halfnegen opgehaald door een van de twee mannen. We reden naar de grens toe en betraden het transit terrein. We gaven onze Carnets aan de man en wachtten wat bij de motoren. Eerst zat er niet veel schot in de zaak en moesten we een tijd wachten. We werden aan’gesproken’ door wat Iranese truckers die hun best deden om de snelste weg naar Pakistan uit te leggen, niet begrijpende dat we hier waren om wat van het land te zien en geen vracht bij ons hadden die zo snel mogelijk van A naar B moest.

Na een tijd wachten kwam er  wat schot in de zaak. De man liep van het ene loket naar het andere met de Carnets. Er was werkelijk geen touw aan vast te knopen hoe dit in zijn werk ging. Om het hele verhaal samen te vatten: we zijn langs vele loketten heen en weer geweest. Er zijn vele stempels en handtekeningen gezet. De mensen achter de balie spreken geen woord Engels en dus waren we blij met hun hulp ondanks dat je ze er uiteraard wat voor moet betalen. Maar anders had het nog een lange dag geworden.

Op een gegeven moment waren we bij een loket waar een man strak in uniform zat. Hij deed zich voor alsof hij nogal een functie had, maar deed de hele dag niks anders dan handtekeningen zetten op dezelfde plek, zonder ook maar één woord in de documenten te lezen. Voor zijn bureau zaten twee jongens op een stoel met een hele stapel Carnets voor zich. Ze gingen alle nodige pagina’s door en werkten beiden als een levende stempelmachine. De gids keek ons aan en zei: “Moet je zien hoe belachelijk het er hier toch aan toe gaat, maar je doet er weinig aan”.

Uiteindelijk was alles in orde en konden we het land betreden met de motoren. De mannen die ons goed geholpen hadden gedag gezegd zijn we Iran ingereden. De eerste indruk was goed, nu eens zien hoe het verder is. We aten wat en reden richting Rasht. Het verkeer is weer lekker chaos, maar dat zijn we onderhand wel gewend sinds we het westen verlaten hebben. Er rijden hier veel jongens en mannen op brommers of lichte motoren. Die dingen rijden nog flink door en schieten overal met hoge snelheid tussendoor alsof de gashendel alleen maar standje vol open kent. Uiteraard zonder helm of handschoenen en op slippers, ja wij vallen lekker op in ons motortenue.

Het was overigens ook de eerste dag dat de temperatuur zo ver opliep dat ik zowaar begon te zweten en de trui snel uit was. Na een tijdje rijden stopten we om even te kijken waar we heen moesten. We hadden onze helm nog niet af of er kwam een jongen naar ons toe die net wat koeken gekocht had. Voor we wat konden zeggen kregen we er twee van hem die overigens heerlijk waren! We besloten om er nog twee te kopen bij het kraampje. Stopt er een auto waar een hele familie uitstapt en een jongen van onze leeftijd naar ons toe komt lopen. Hij spreekt ons aan een vraagt waar we vandaan komen. Voor we het weten krijgen we een zak noten van hem. We praten nog even met hem en voor ze weggingen kwam hij nog met twee sinasappels! Nee zeggen kennen ze hier niet. We zijn met een volle buik weer verder op pad gegaan.

Eenmaal is Rasht aangekomen besloten we hier te overnachten. We gingen op zoek naar een hotel zonder echt veel succes. Tot we drie jonge jongens tegenkwamen. Ze spraken geen woord Engels maar begrepen dat we op zoek waren naar een hotel. Ze maakten ons duidelijk hen te volgen en na een tijdje lopen bereikten we inderdaad een hotel. Toen we na een frisse douche even de stad ingingen kwamen we een kraampje tegen dat wat lekkere broodjes had liggen. We bestelden er twee en wouden betalen. Maar we mochten niet betalen en we moesten ze zo gratis meenemen!? Echt waar, tot zo ver, vergeet alle slechte vooroordelen over Iran! Gooi ze in de prullenbak, want het is echt een topland met zeer vriendelijke en gastvrije mensen.

Die namiddag en avond hebben we in de stad doorgebracht. Vele drukke kleine straatjes waar het krioelt van de mensen. De straatjes zitten vol met kraampjes en winkeltjes en kleedjes met verkoop op de grond. We hebben ons hier de hele avond prima vermaakt.

Dag 27 – 28-03-2014

De laatste dagen leken wel op een op hol geslagen trein. Een paar dagen zijn verstreken in Iran waarin we weer veel hebben meegemaakt en waar dan ook niks maar ook echt niks te plannen is. Met als gevolg dat ik nu even wat dagen achterstand heb in het verslag, maar dat gaan we nu even proberen bij te tikken.

Die ochtend zijn we na een ontbijt op weg gegaan richting het oosten. Het aanvankelijke plan was om richting Semnan te rijden en vandaar uit door de woestijn in zuidwestelijk richting naar Esfahan te rijden. Na een stukje rijden waren we even gestopt om te tanken. Bij het tankstation waren wat winkels waar we even wouden kijken voor wat olie om de kettingen te smeren. Toen we stil stonden kwamen er al twee jongens uit een winkel naar ons toe gelopen. In half Engels begonnen ze een gesprek met ons waarna wij vertelden dat we opzoek waren naar wat smeersel voor de kettingen. Ze zeiden dat dit hier niet te krijgen was maar dat ze een stukje terug nog wel een shopje wisten zijn. De jongste pakte zijn brommer en maakte ons duidelijk dat we hem moesten volgen.

Een paar stukken offroad, tussen de gaten van de vangrail door en tegen de rijrichting in. De brommertjes hier kennen werkelijk geen verkeersregels. En wat hij ook niet altijd evenveel doorhad denk ik, is dat wij met al onze bepakking toch net even iets minder wendbaar zijn dan zo’n 125cc brommertje. Maar het was een mooi ritje en we kwamen uit bij een kleine brommergarage. De kettingen werden hier gesmeerd en we konden gelijk even een kapotte koppelingshendel en achterlicht vervangen. Na de jongens gedag gezegd te hebben zijn we verder op pad gegaan.

De weg ging eerst richting Teheran. De zon scheen en de temperatuur liep lekker op. Ondertussen zijn we aardig gewend geraakt aan het ‘rijdende attractie’ zijn, maar dit keer ging het toch nog een stapje verder. Al een stukje reden we over de weg met een auto in ons bijzijn die steeds een beetje rond ons reed. Er zaten vijf jonge Iranese jongens in die zwaaiden en foto’s maakten van ons. Tot ze gebaarden of we wouden stoppen. Zo zijn we dus op de vluchtstrook gestopt (wat hier overigens niet zo bijzonder is in vergelijking met in Nederland).

Ze stapten uit en wouden met ons op de foto, zo gezegd zo gedaan. Toen werd de thermoskan thee erbij gehaald en dronken we thee met enige versnaperingen langs de snelweg. Nog even later nadat ze nog meer foto’s en filmpjes gemaakt hadden werd de auto bij de motoren gereden en werd de muziek lekker hard gezet. Nu werd er gedanst langs de snelweg onder de Iranese zon! Na ons allen vermaakt te hebben zijn we weer verder gereden.

Toen we Teheran naderden, begonnen de rustige snelwegen langzamerhand wat drukker te worden. Toen we Teheran inreden was het een complete chaos! Wegaanduiding waar je geen steek wijzer uit wordt, een mega drukte op de weg, weggebruikers die niet echt gewend zijn aan motoren en vele afslagen waarvan je niet weet waar ze heen gaan. Na zo’n anderhalf uur door Teheran gereden en verdwaald te zijn hadden we de goede weg weer te pakken en vervolgde we rit oostwaarts.

De natuur veranderde snel in een droog landschap met prachtige rood en geel gekleurde bergen. Het was een prachtig aanzicht zeker in de langzaam zakkende zon. Het begon nu langzamerhand donker te worden en dus reden we snel door richting Semnan waar we wouden overnachten om de volgende dag de woestijn in te gaan. De meeste wegen zitten vol met politieposten, maar hier is het niet meer dan afremmen voor een mega drempel, passeren, nog een drempel en weer verder. Tot zo’n vijf kilometer voor Semnan, daar werden we staande gehouden door een agent in een militair outfit en uiteraard niet meer dan tien woorden Engels sprekend. We moesten onze papieren laten zien terwijl we werkelijk geen idee hadden wat we ook maar fout gedaan hadden kunnen hebben onderweg.

Toen werd ons gevraagd waarom we hier waren en waar we heen gingen. Dus wij netjes de kaart erbij gehaald en al aanwijzend duidelijk gemaakt dat we als toerist een beetje het land aan het bezichtigen waren en via Semnan over een weg door de woestijn naar Esfahan wouden. Toen werd ons toch even duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was en we morgen terug moesten over dezelfde weg en via Teheran met de snelweg naar Esfahan moesten rijden. Waarom??? Al sla je me dood, maar het zal wel. Hij gaf de naam van een hotel in Semnan waar we heen moesten en gaf de papieren terug. We reden verder, nu in het donker en bereikten snel Semnan.

We stopten even om rond te kijken voor een hotel en nog geen twee tellen later waren alweer twee jongens uit een café ons tegemoet gekomen. We vroegen hun voor een hotel en een van de jongens stapte weer op zijn brommer. We volgden hem kriskras scheurend door het verkeer. Hij reed al bellend op zijn brommer als een gek tussen alle auto’s door. Het was me weer een ritje, maar we kwamen inderdaad uit bij een hotelletje. We boekten een niet al te dure kamer (hotels zijn overigs lekker goedkoop in Iran) en gingen naar de kamer.

We waren nog geen vijf minuten op de kamer en de hotel eigenaar stond al aan de deur: er stond politie bij de receptie die ons wouden spreken. Wat nu weer!? Wij naar beneden en daar stonden twee agenten die het een en ander wouden vragen. De agenten spraken geen woord Engels dus de hotel eigenaar diende als tolk. Enkel was zijn Engels ook zeer beknopt. We moesten de camera laten zien, zodat ze de foto’s konden checken en ze vroegen ons waarom we hier waren en waar we heen gingen. Na met heel en heel veel moeite duidelijk gemaakt te hebben dat we hier waren om wat te bezichtigen en dat we weer richting Teheran gingen, ging het eindelijk de goede kant op. Het was ons wel duidelijk geworden dat het op een of andere manier niet echt de bedoeling was dat we in deze hoek waren en dat we morgen zo snel mogelijk via de grote weg terug moesten. Na een moeizaam gesprek verliet de politie het hotel en waren we kapot van de lange dag. De hoteleigenaar voelde zich een soort van schuldig tegenover ons vanwege de politie. Het was moeilijk woorden met hem wisselen, maar blijkbaar kwamen hier ook niet echt buitenlandse toeristen, ook niet in zijn hotel. Maar het is ons nog steeds niet helemaal duidelijk wat er met deze hoek is.

Die avond hebben we gegeten in het hotel (was namelijk ook niet de bedoeling dat we de stad in gingen). De hoteleigenaar at met ons mee aan tafel en zo sloten we de avond af. Toen we weer op de hotel kamer waren ging de telefoon?! Het was de hoteleigenaar om te zeggen dat we morgen om half acht beneden moesten zijn voor ontbijt. Wat nu weer, nog meer politie gezeur of wou hij met ons ontbijten? Helemaal kapot van de lange dag zijn we in slaap gevallen.

Dag 28 – 29-03-2014

‘s Ochtends op tijd opgestaan om om halfacht beneden te zijn. Netjes aan een tafel gaan zitten en gewacht. Maar niks of niemand te bekennen. Dus wij ons ontbijt maar opgegeten, spullen gepakt en vertrokken. Het leek wel alsof we in een film waren beland. We reden weer terug richting Teheran en stopten nog een flink stuk voor de stad om te tanken. We zagen er toch goed op tegen om in Teheran weer in het drama verkeer te rijden. Na de tank afgevuld te hebben keken we nog even op de kaart om te kijken of er nog een omweg was, maar deze was er niet.

Zoals gewoonlijk waren we onderhand alweer vergezeld door menig Iranees. Een van de mannen bood ons een heerlijk koekje aan en vroeg waar we heen gingen. Hij wist gelijk dat Teheran een drama was en ons veel tijd zou kosten. Blijkt dat er een weg is die niet op de kaart staat en die een heel stuk afsnijdt. Gelukkig voor ons moest hij ook die kant op en dus konden we hem volgen. We volgden hem tot we op een zeker moment van de weg afgingen. Een grote bulldozer was bezig met grond te verzetten en we reden erlangs over stukken bouwterrein. Iets wat je normaal voor onmogelijk houd, maar we kwamen op een stuk leeg asfalt.

We volgden een weg die soms oud en soms nieuw was. Het was duidelijk dat men hier bezig was om een weg neer te leggen. Soms lagen en grote bulten zand op de weg en moesten we het asfalt af om ze te passeren. We reden recht de woestijn in en reden kilometers met vele stukken zonder ander verkeer. Soms sloegen we af of pakten we een zand pad en moesten we maar even vertrouwen op zijn navigatie. Zonder hem waren we al lang omgekeerd met het idee dat je hier compleet verkeerd zou rijden of dat de weg straks echt ophoudt. Zo ver je kon kijken, links, rechts, voor en achter je één grote woestijn.

Mega vlaktes en soms wat rood gekleurde rotsen. Veel momenten dat ik dacht van: oei, dit zou een mooie foto zijn, maar laten we de auto maar even blijven volgen. Stukken woestijn waar de dromedarissen in het wild lopen, ruïnes van oude hutten en gebouwen en de hitte die in de verte alles spiegelt. Het was echt een geweldige rit!

Uiteindelijk zijn we even gestopt om een kop thee te drinken die de man bij zich had en een heerlijke appel gegeten. Uiteindelijk bereikten we weer de bewoonde wereld waar de man rechts moest en wij links richting Esfahan. We reden weer op de snelweg en stopten omdat we hoognodig moesten tanken. Het volgende probleem begon zich voor te doen: we hadden weer wat extra Iranees geld nodig, maar pinnen is niet mogelijk. Men zei ons dat we in de bank geld konden verkrijgen. Het enige probleem was dat het nog vakantie was hier en dat er dan een hoop banken gesloten zijn. Dus we wisten even niet goed hoe of wat. Maar je hoeft hier maar even stil te staan in Iran en er is een zeer grote kans dat je aangesproken wordt. En precies nu werden we zowaar aangesproken door een Iranees die in Amerika gewoond had en dus vloeiend Engels sprak. Zulke momenten zijn soms echt heerlijk. Dagen kan je je zeer moeilijk verstaanbaar maken en gaan gesprekken met veel gebaren. Wanneer je eindelijk een goed woord met iemand kan wisselen kan dit echt als een opluchting voelen.

De man zei dat de banken deze dag en morgen in ieder geval nog open waren. En Esfahan zit vol met banken en exchange zaken. Hij gaf zijn nummer nog voor het geval dat we in problemen zouden komen en hij ons moest helpen of wat kon vertolken. Wij dus snel verder gereden richting Esfahan, tot nog geen vijf kilometer verder we een zeer hard geratel vanaf mijn achterwiel hoorden. Snel dook ik de vluchtstrook op, gevolgd door Jelle.

In een oogopslag was het duidelijk. Er was een rand van de naaf van het achterwiel gebroken waardoor het achtertandwiel eraf lag. Normaal houden we wel van een sleuteluitdaging op zijn tijd en kan het leuk zijn om het een en ander primitief te repareren. Maar hier konden we echt niks mee, dit was serieuze schade die niet op een-twee-drie te repareren viel. Op zo een moment (al haastend naar de bank wegens een rap slinkende geld voorraad) met serieuze panne, moet je je soms echt even rustig houden en helder blijven.

We hebben een touw bij ons dat nu van pas kwam als sleepkoord. Mijn motor achter die van Jelle en rustig over de vluchtstrook naar de eerste afslag gereden. De afslag ring richting een stadje toe en die zijn we gevolgd. Toen we de stad naderden, kwamen we bij een eerste rotonde. Een jongen op een brommer stopte en vroeg ons wat er aan de hand was. We legden het probleem uit en hij zei dat we hem moesten volgen. We kwamen uit bij een mini brommershop waar we de motoren parkeerden. De jongen hielp nog even wat te vertalen en vervolgde zijn weg weer.

We waren nu bij een mini zaakje, waar het werkelijk de grootste rotzooi was die je je maar kan voorstellen. We demonteerden het achterwiel en bekeken het met de oude man van de werkplaats. Het was echt een serieus probleem dat naar mijn mening alleen goed op te lossen was door of een ander achterwiel of de velg in de draaibank en een nieuwe stuk plaatsen.

Maar ja hoe maak je dit duidelijk in een werkplaatsje waar niemand een woord Engels spreekt. Dus op goed geluk en we zien wel waar we belanden. De man haalde direct de band van de velg en gebaarde dat we de auto in moesten. Jelle bleef even bij de motoren en ik stapte in bij de man met de velg en de losse onderdelen. Na een kort stukje rijden kwamen we bij een ander klein werkplaatsje waar wat machines stonden en zo ook een grote draaibank. Zouden ze hetzelfde denken als mij? Het begon er sterk op te lijken.

Een man daar bekeek het wiel en zei dat we eind van de dag terug konden komen. We gingen terug waar Jelle en ik menig uur bij de motoren naast het brommerwerkplaatsje gespendeerd hebben. Ze deden hier niet veel anders dan banden oppompen, plakken, spaken spannen en ketting spannen (het was een echte wielen boer). Een waar festijn om dit de hele middag aan te zien. Als het in Nederland tijdens je brommertijd er zo aan toe zou zijn gegaan, dan zou je je in een waar walhalla gewaand hebben. Iedereen rijdt hier brommer (zo een 125cc 4-takt): jong, oud, in werkkleding of strak in het pak.

Tijdens het wachten heeft Jelle nog even een hotel opgezocht in de stad en er uiteindelijk een gevonden na vele malen alle kanten opgestuurd te zijn in veel te druk verkeer. Toen de avond al gevallen was kwam de man eindelijk met de achtervelg aan en ja hoor, ze hadden hem in de draaibank gehad en voorzien van een prachtig nieuw stuk stalen naaf! De band en velg weer gemonteerd en we konden weer verder! En de reparatie had nog geen 25 euro gekost?! Na weer een hele lange dag, vermoeid in het hotel beland en nog wat gegeten in de stad, waarna we weer snel in slaap zijn gevallen.

Dag 29 – 30-03-2014

‘s Ochtends zijn we snel op pad gegaan naar Esfahan. We kregen een wind te verduren die ik nog niet eerder op de motor mee gemaakt had. Een mega zijwind die toch lichtelijk beangstigend was. Later draaide de weg iets en werd het een tegenwind waarin we soms met omhoog lopende weg van zijn zesde versnelling terug naar zijn vierde moest om de motor vooruit te krijgen.

Toen we Esfahan naderden klaarde het weer op en veranderde de regen terug in zon. Toen we een bank zagen waren we direct gestopt. Jelle bleef even bij de motoren en ik liep de bank binnen, nog niet wetende wat dit moment ons zou brengen de komende dagen. Al dwalend keek ik even om me heen waar ik heen moest. Een jong stel kwam naar me toe waarvan de dame enig Engels sprak. Ze hielpen mij direct en vroegen bij de balie hoe of wat. Antwoord: niet mogelijk met mastercard, maar we werden verder gestuurd. We liepen naar buiten en ze zeiden dat ik met hun mee in de auto kon om naar de volgende bank te gaan. Ik wenkte Jelle dat ik even met hun mee zou gaan, niet wetende dat Jelle het totaal niet gezien had en dus dacht dat ik nog binnen in de bank was.

We gingen het drukke stadsverkeer in en ik reed mee met Amin en Maryam. Op een gegeven moment ging ik te voet verder met Amin. We zijn vele banken en exchange zaken langs geweest en alle kanten opgestuurd met als conclusie: niet mogelijk met mastercard. We hebben gelukkig nog redelijk wat nood-dollars bij ons die we zouden kunnen wisselen, maar dan alsnog zou het budget zeer beperkt zijn en zouden we Iran snel moeten verlaten.

Amin en Maryan stelden voor om met hun mee te gaan. Het is deze week nog vakantie in Iran en ze wouden ons de stad laten zien en ze vroegen ons of we met hun wouden eten. Toen we bij de motoren waren was Jelle nergens meer te bekennen. Maar al snel bleek bij binnen in de bank te zijn. In de tijd dat wij tevergeefs door de stad getrokken zijn, had Jelle al weer menig aanspraak gehad. Snoep, appels en een trek van een waterpijp uit een auto waren hem al aangeboden.

Echt niet normaal hier in Iran, te gek hoe het hier gaat! Daarna was hij door de bankdirecteur naar binnen geroepen waar hij met de directeur menig kop thee gedronken heeft en nog veel meer snoepjes en andere dingen aangeboden kreeg. We zijn achter Amin en Maryan aan gereden naar hun huis waar we de motoren in een garage konden parkeren. Binnen in huis  hebben we een kop thee gedronken en zijn daarna met hun de stad ingegaan.

Hier hebben we echt geweldige midden-oosterse bouwwerken gezien. Menig keer is mijn mond echt spontaan open gevallen van verbazing. Wat heeft deze stad mooie parels! Na wat highlights gezien te hebben zijn we terug naar het huis van Maryan gegaan. We hebben hier avondeten gegeten en er werd ons aangeboden om te overnachten en de volgende dag weer de stad met hun in te gaan omdat er nog veel te zien was. Dit hebben we uiteraard niet afgeslagen. We zijn overigens naar het huis van Amin gegaan waar we zijn familie nog ontmoet hebben en hebben daar overnacht.

Dag 29 – 01-04-2014

Die ochtend zijn we opgestaan en hebben we heerlijk ontbeten op de grond (zoals het hier gaat). We hebben eerst nog een poging gedaan om aan geld te komen. We zijn wat hotels langs geweest, maar zonder succes. We zouden nu echt onze dollars moeten gaan gebruiken en zuinig aan gaan doen en niet te lang hier verblijven. Tot dat we richting een tapijtenzaak werden gestuurd. Dit was een tapijtenzaak die internationaal handel deed en zo ook een bankrekening in Dubai had. Puntje bij paaltje konden we op de volgende manier aan geld komen: als we een tapijt afnamen konden we hetzelfde bedrag cash aan Rials mee kopen. Ja wat moet je doen op zo’n moment. Een tapijt waar we niks aan hebben en cash of verder zonder cash en snel het land uit. Andere opties waren er niet echt, aangezien we de hele stad al doorgeweest waren om een manier te vinden om aan geld te komen. Dus uiteindelijk hebben we een prachtig handgemaakt tapijt gekocht (die we nu moeten meezeulen op de motor) en hebben we genoeg cash om toch nog dit geweldige land te bezichtigen.

Niet de beste manier om aan cash te komen, maar op dit moment waren er geen andere opties. Die middag zijn we weer de stad ingegaan en hebben we nog wat andere prachtplekken en gebouwen bezocht. Zo ook nog een dierentuin hier. Nu zijn de dieren op zich niet heel spectaculair vergeleken met de dierentuin in Nederland, maar de manier van een dierentuin is wel het bezoeken waard. Slangen in glazen hokken zonder ook maar iets in het hok. Ja alleen een warmte lamp. Mensen die keihard tegen het glas kloppen in de hoop dat de versufte slang nog maar enigszins reageert om daarna snel een foto te maken. Boven de bakken mega foto’s van de meest ranzige verwondingen die de slangen wel niet aan kunnen richten tot mensen. Het gevogelte gedeelte is afgezet met touw en lage houten hekjes. Dit met als gevolg dat kinderen achter de pauw of andere vogels aanrennen. Kinderen worden achter de hekken geplaatst door de ouders om een foto van hun kind met de vogels te maken. Welkom in de dierentuin in Iran!

Na een hoop bezichtigingen zijn we naar het huis van Maryan gegaan. Hier hebben we eerst heerlijk met zijn allen aan de waterpijp gezeten. Nu het vakantie is, zie je overigens door heel de stad gezinnen picknicken onder het genot van heel veel thee en een grote waterpijp in het midden, een prachtig zicht. Na de waterpijp hebben we een heerlijk avondmaal gegeten, klaargemaakt door moeders (uiteraard eten we op de grond). Na het eten hebben we nog even in de woonkamer doorgebracht, dit uiteraard weer met veel thee en lekkernijen. Ook al zit je stampvol, continu wordt ons van alles aan lekkers aangeboden. Een beetje snoepen tussendoor kunnen ze hier wel en met die veel te goede gastvrijheid kan je geen nee blijven zeggen tegen al het lekkers. Sommige dagen leven we op rantsoen met een homp kaal brood en water en sommige dagen lijken wel een waar eet festijn. Voldaan zijn we in slaap gevallen.

Dag 30 – 02-04-2014

Die ochtend zijn we redelijk bijtijds opgestaan. Het is vandaag namelijk ‘nature day’ in Iran. Dit is een nationale dag aan het einde van de voorjaarsvakantie waarin families de dag doorbrengen al picknickend in de buitenlucht. We waren uitgenodigd om met Amin en Maryan mee te gaan en met de familie van Amin in een familietuin de dag door te brengen.

We zijn in de auto gestapt en naar de tuin gereden die iets buiten Esfahan lag. Hier hebben we alle familieleden ontmoet en begonnen we met een lekker ontbijt. Ik kan je vertellen: de dag was een grote gezellige bedoeling. We hebben vele spelen gespeeld waarin van jong tot oud mee deed. Bijvoorbeeld een Iranese variant van trefbal en bingo en nog vele andere spelen en we genoten van menig kop overheerlijke thee. Uiteraard ontbrak de waterpijp niet deze dag, die gedurende de hele dag lekker gebruikt werd.

Over de hele dag hebben we heerlijke gerechten gegeten als verse kebab en een overheerlijke soep. Ook was er een muzikant met een soort van grote trommel of tamboerijn aanwezig die zo nu en dan voor echte Iranese muziek zorgde, als hij niet speelde dan kwam er Iranese muziek uit de speakers van de auto. Er werd gedanst, gegeten, waterpijp gerookt en lol gemaakt. Het was voor ons echt werkelijk een topdag om dit zo bij te mogen wonen. We werden ook meteen door iedereen goed opgenomen in het gezelschap al was het veelal moeilijk tot onmogelijk om woorden te wisselen.

De afgelopen dagen hebben we echt veel mee gekregen en kunnen genieten van de Iranese cultuur dankzij Amin en Maryan en hun familie. Helaas zat deze dag alleen het weer een beetje tegen, de ochtend was bewolkt en de middag was regenachtig. Maar er waren genoeg overkappingen in de tuin (soort van binnenplaats) dat onderdak bood tegen de regenval. Aan het begin van de avond werden de spullen weer opgeruimd en zijn we terug gegaan naar het huis van Maryan.

Nog vol van al het eten kregen we weer een heerlijk gerecht voorgeschoteld waar we toch ook maar weer even van geproefd hebben. Die avond hebben we nog wat foto’s uitgewisseld en wat beelden uit Nederland laten zien wat ze geweldig vonden om te zien. Omdat we vanaf thuis zijn vertrokken op de motor verandert alles langzaam en ik moet zeggen dat als ik het filmpje van het vertrek terug bekijk ook begin te beseffen dat we onderhand in een totaal andere wereld zijn beland.

We kijken niet meer altijd raar op van een hoop dingen die toch totaal anders zijn dan dat we gewend zijn en het tijdsbesef begint langzaam weg te vloeien. We zijn nu een maand onderweg, maar al zou iemand zeggen dat het twee maanden zijn zouden we het ook geloven. De reis tot zo ver is alles behalve een vakantie, met geweldige momenten maar ook met genoeg tegenslagen en lange intensieve dagen. Al met al iets wat voor ons beiden nog een totaal onbekende ervaring was.

Dag 31 – 03-04-2014

Na het opstaan ‘s ochtends hebben we even overlegd wat de planning was. Het was onderhand weer tijd om verder te trekken, maar we wouden graag nog wat klein onderhoud aan de motoren doen en ons gasthuis had graag dat we nog een dag bleven. Dit kwam goed uit, we konden een dag de motoren weer op orde brengen en even rustig relaxen eer we weer verder trekken. We hebben het overigens ook goed (misschien wel te goed) naar ons zin hier. De kettingen hebben het de laatste tijd zwaar te lijden gehad, zeker degene van Jeroen zijn motor wegens het probleempje met het achtertandwiel op de velg.

We hebben ze even een ruime tijd heerlijk laten weken in een oliebad wat ze zeker weten heerlijk vonden. Motorolie bijgevuld, wat dingen gesmeerd en afgesteld en de bagage weer een beetje op orde gebracht. Het ‘veel te dure’ tapijt hebben we in de topkoffer kunnen krijgen zodat hij goed beschermd is en niet zomaar gestolen kan worden. Dat gekke ding is op de papierwinkel na denk ik het duurste wat we bij ons hebben. Verschepen naar Nederland was veel te duur dus zullen we hem mee nemen met onze bagage naar Nepal en terug vliegen (kunnen we onderweg nog een keer lekker picknicken).

Het verslag in nu weer redelijk bijgetikt en we zullen een poging doen om het weer te versturen. De laatste tijd wordt het namelijk steeds moeilijker namens een groot gebrek aan wifi. Ook hopen we de volgende kilometers iets relaxer te kunnen rijden om het overweldigende landschap eens op foto vast te kunnen leggen, want het landschap is echt imposant hier in Iran.

Vandaag zijn de ouders van Maryan een grote pan eten aan het maken. En met een grote pan, bedoelen we ook echt een grote pan, genoeg om een heel legioen mee te vullen volgens mij. Er wordt eten voorbereid dat uitgedeeld wordt aan alle buren en familie. Het is een soort van wit goedje dat lijkt op een soort van rijstpap. Al roerend staat het geheel heel de ochtend te borrelen op het vuur. Nu is het tijd voor het meesteringrediënt waarbij het gehele gezin aanwezig is inclusief wij.

Een theepotje met een zeer sterk extract van een rood kruidenachtig iets wordt al roerend bij de witte brei gegoten. Iedereen roert even met de mega spatel in de pan tot het een egale gele kleur heeft gekregen. Iedereen staat nog even stil bij het geheel waarna er na een plechtigheid het tijd is om te proeven. We krijgen een bord gevuld met een grote lepel van de inhoud van de pan wat vertaald ‘yellow food’ genoemd wordt.

Om het af te maken wordt er wat kaneel overheen gestrooid, waarna we beiden een lepel van het yellow food nemen. Oioioi, wat een bizarre smaak, het ziet er uit als een of ander papje, maar de smaak is werkelijk fenomenaal! We helpen het gezin met het vullen van heel veel kommen tot de pan leeg is. De kommen worden in de woonkamer gezet waar het afkoelt om na wat strooisel uitgedeeld te kunnen worden aan de buurt en familie.

Die middag vertoeven we heerlijk relaxed in het huis. Een filmpje kijken onder het genot wat nootjes, koekjes en thee en even heerlijk niks doen. Die avond zijn we met Amin en Maryan in de auto gestapt om nog wat yellow food uit te delen aan wat familie en bezoeken we de stad nog even bij nacht. We zijn onderhand al even in het gezelschap en beginnen ons hier zo langzamerhand thuis te voelen, maar morgenochtend zullen we toch echt vertrekken, het is dan overigens ook de laatste vakantiedag in Iran, waarna iedereen dus weer aan het werk moet.

We spenderen de avond zeer gezellig in de stad, eten een ijsje en drinken thee bij een van de plekken in de stad waar gewoon gratis thee voor iedereen te verkrijgen is! De nacht vordert onderhand dus rijden we huiswaarts om nog een redelijke nachtrust te kunnen maken om de volgende dag fris te kunnen vertrekken.

Dag 32 – 04-04-2014

Die ochtend worden we rustig wakker en genieten we van het laatste ontbijtje in dit geweldige gezelschap. We drinken een kop thee, pakken de motoren in en nemen afscheid. Amin rijdt nog een stukje met ons mee om ons de juiste weg op te sturen richting Yazd.

Amin, Maryan and your family: We had a wonderfull and amazing time during the days we spend with you and your family! An experiance that we will never forget!