Zonnige zaterdag met de Ural

Afgelopen zaterdag had ik afgesproken met Peter, die midden in z’n afstuderen zit. Gewoon, om een middagje even wat anders te doen dan boven de boeken te hangen. En ook omdat ik met mijn ongelukkige worstenvingers de nieuwe koppelingskabel van de Transalp niet doorgevoerd kreeg en Peter van die fijne kleine handjes heeft, maar dat terzijde.
De zon scheen, de koffie smaakte goed, de koppelingskabel fietste Pedro er zo in en alles was goed. Sterker nog, het was zelfs zo goed dat we net zo goed de Ural konden uitlaten. De Rus stond in notime buiten en omdat ik er inmiddels al best wat kilometers mee gereden heb raak ik meer en meer met d’r vertrouwd. De startprocedure is er één van veel handelingen en geduld. Benzinekraan open, vlotterbakje van de linkercarb laten overlopen, vlotterbakje van de rechtercarb vol laten lopen, een borrelglaasje benzine over de grond pissen, vloeken, benzinekraan dichtdraaien, benzinekraan weer opendraaien, paar keer primen met de kickstarter zonder dat het contact aanstaat, contact omzetten, gashendel een streepje opendraaien, compressie opzoeken en kicken like there’s no tomorrow; dan loopt mijn Anastasia in een enkele trap. Ik vind het eigenlijk makkelijker dan, noem eens wat, een R65GS te starten of de koppelingskabel van een Transalp te vervangen.

Sinds de aanschaf van mijn Ural heb ik veel geleerd. Het is eigenlijk niet echt te vergelijken met rijden op relatief moderne solomotoren, en echt alles is anders. Schroefdraad dat de andere kant opdraait, ongewenste oostblok-huisvlijt, bougies die je samen met het binnenste van je cilinderkop eruit draait, random problemen langs de kant van de weg en fantastische mensen die altijd lachen; je komt het allemaal tegen op een Ural. Haast moet je niet hebben, harde afspraken moet je niet maken, hooguit kun je een intentie uitspreken om iets te doen met je Ural. En als je dan eenmaal rijdt dan rij je dus met een zijspan, een manier van rijden die op geen enkele manier te vergelijken is met rijden op de motoren waarmee we allemaal zo gewoon zijn. Ik heb voor de aanschaf van mijn motor een dagje zijspanles genomen bij Rob Teffer, iets dat ik iedere zijspanrijder in spé zeker zou aanbevelen. Zeker in het begin is het waanzinnig spannend allemaal, in sovjet Russia sidecar steers you! Later begrijp je de reactie van motor en span en leer je het in je voordeel te gebruiken, maar dat mag best even duren voordat je het kunstje door hebt. Inmiddels ben ik bijna 1500 kilometer verder, waarvan de laatste 600 kilometer nagenoeg zonder problemen (een binnenband die aan de wandel ging en het verlies van de borging van m’n voorwiel daargelaten natuurlijk, maar eigenlijk niks noemenswaardigs). Nog altijd vertrouw ik er op dat met het verstrijken van de tijd mijn motor beter en beter wordt en op een dag misschien zelfs betrouwbaar.

Het rijden op een Ural maakt het allemaal meer dan waard. Want haast bestaat niet meer, met een eigenlijke realistische topsnelheid van 80 en een remweg van Utrecht tot Moskou. Iedereen die je tegenkomt lacht je toe, mensen zwaaien naar je en een verdere staat van ontspanning is naar mijn idee nauwelijks mogelijk. Perfect dus voor onze afstuderende Peter die, net als ik, tijdens ons ritje door de schitterende polders rondom mijn woonplaats maximaal van het zonnetje zat te genieten. Onderweg heeft hij zelfs nog de moeite genomen om wat foto’s te schieten. Het bijbehorende filmpje is te vinden op onze community, waar je meteen even kunt laten zien hoe jij het weekend vierde met je motor!