Op reis met de Ural (episode 1: Tholen – bijna Willemstad)

Na maanden van storingzoeken is het zover; er kan weer gereden worden met de Ural! De laatste weken verbleef ze bij de importeur in Tholen in verband met een hardnekkig carburateurprobleem, maar deze week kwam dan toch het verlossend telefoontje dat de patiënt naar huis mag. Hoera!

Nu ligt Tholen voor mij niet naast de deur, dus moest ik de reis goed voorbereiden. Het voordeel van een zijspan is tenminste dat je veel kunt meenemen, dus koos ik voor een tent, slaapzak, water, brander, pannen en de picknickmand. Er zijn mensen die minachtend doen over een reis van net iets meer dan tachtig kilometer, maar ik niet. De Ural is tenslotte een soort tijdmachine. Je rijdt met de auto in een uurtje heen en doet over de terugweg vervolgens de rest van de dag.

Zaterdagmiddag was het zover, vrouwlief wilde me wel even wegbrengen en vanaf daar zou ik proberen om zoveel mogelijk binnendoor naar huis te rijden. Het weer had niet beter kunnen zijn, een graad of 25 en bijna windstil. Bij de importeur aangekomen stond de Ural al op me te wachten in een behoorlijke plas benzine. Snel even de vlotternaald vervangen en voila, ze houdt het weer droog. Voor de schrik drinken we samen nog even een kop koffie voordat de importeur en zijn vrouw afscheid nemen van mij en de Ural. Ze wensen me veel succes en vertellen me dat ik altijd mag bellen voor ondersteuning op de lange reis. Het is dan nu echt zover.

Met één trap loopt de motor schitterend bijna rond en met het typerende geklepper van de stoterstangen. Ik trap, nee forceer, de versnellingsbak in de eerste versnelling, er gaat niks stuk, en ik ben weg. Fuck ja, we rijden! Het schakelen op de Rus is op zichzelf al een avontuur. De bak schakelt nogal stroef en het geluid is… alsof je je been breekt terwijl er op de achtergrond een flatgebouw instort. Ik heb me laten vertellen dat mijn versnellingsbak perfect is, naar Ural-maatstaven dan. Je zou er een Dnepr-versnellingsbak op kunnen zetten, die schakelen een stuk soepeler. Maar ja, die gaan dan weer steeds aan stront. Dat wil ik niet, want Ural en ik gaan voor kwaliteit.

Binnen twee kilometer komt de eerste hindernis; de tank is nagenoeg leeg en van alle manieren om stil te vallen is een lege tank wel de stomste. Met m’n tong uit de mond manoeuvreer ik het span langs een onbemande pomp en zet de motor af, wat vandaag gewoon kan door de sleutel om te draaien. Ik tank bijna 20 liter en adresseer een kort gebed aan de God van Techniek, we moeten dadelijk immers weer starten… En wéér loopt de motor met één keer trappen, bedankt Techniekgod!

Ik slinger over rechte wegen door de polders en besef me dat ik nog een hoop te leren heb betreffende zijspanrijden. Sturen naar rechts gaat door gas te geven, de motor probeert het span in te halen en voila; bocht naar rechts. Als de berm dan in zicht komt draai je van schrik je gas dicht en het omgekeerde gebeurt; het span wordt niet geremd door de motor en probeert nu de motor in te halen, we gaan hard naar links. Tot de berm weer in zicht komt en je van schrik weer gas geeft natuurlijk. Tamelijk vermoeiend.

Na zo’n 25 kilometer gaat het aanmerkelijk beter en wordt het tijd om het Hollands Diep over te steken. De makkelijkste route loopt over de A29, waar je bij knooppunt Hellegatsplein een brug over de sloot hebt. Dat betekent dus dat je over de snelweg de brug over rijdt. Je staat er eigenlijk nooit bij stil, maar op de snelweg wordt nog best hard gereden. Zeker als je absolute topsnelheid 88 kilometer per uur is. Gelukkig rijden we nog altijd in Zeeland, dus is er praktisch niemand op de weg. Vooruit met de Russische geit, volgas draai ik de snelweg op en binnen vijf minuten heb ik de topsnelheid bereikt. Zo voelt het dus als een Sojoezcapsule door de dampkring terug naar aarde beukt.

Niet veel later bereiken we de eerdergenoemde brug die geheel toevallig blijkt te gaan openen voor een of andere snertboot. Kak, dan moet ik dus remmen. Sterker nog, ik moet stil gaan staan. En dat is op een Ural al een opgave op zich. De Techniekgod is me vandaag toch echt gunstig gestemd, want zo hard heb ik nog nooit kunnen remmen op de Ural. Wow, alsof je een anker uitgooit! Sterker nog; ik rem plotseling zonder de remmen te gebruiken…

Tot stilstand gekomen stap ik af en ruik ik de typerende geur voor verbrand vet een warme olie. Tegen beter weten in werp ik een blik naar m’n achterwiel en weet eigenlijk meteen hoelaat het is. Op de velg druppelt een stroompje verbrande vettigheid en de cardan lijkt nagenoeg vastgelopen te zijn… Ik duw met een uiterste krachtinspanning de Ural naar de vluchtstrook en kijk er nog eens kritisch naar. Wat is ze toch mooi. Vrouwlief is inmiddels ook aangehaakt en ik vertel haar dat ik niet verder kan rijden, niet vandaag in ieder geval. Ze legt een kleedje in de berm en gaat lekker in de zon liggen. Ik bel de ANWB en vraag om een sleepwagen. Maar zo blijkt de procedure niet te werken. Eerst moet er een wegenwachter bij komen, die moet dezelfde conclusie trekken als ik, dan pas wordt er een sleep besteld. Ik vind het allemaal best en voeg me met een flesje water bij de vrouw.

 Een kwartiertje later stopt er inderdaad een geel autootje. Een enthousiaste meneer rent daarvandaan naar het zijspan en vertelt me dat ik, ondanks zijn respectabele loopbaan bij de ANWB, zijn eerste Uralgeval ben. Hij vraagt of ik het goedvind dat hij wat foto’s maakt, voor zijn eigen rariteitenkabinet. Ik vind het allemaal best en kijk toe hoe hij selfie-schietend poseert naast de Rus op de vluchtstrook.

We zijn het snel eens, dit gaat zo niet verder rijden. Hij bestelt een sleepwagen, ik geef het adres van de importeur door en stap in de auto. Tevreden kijken de vrouw en ik elkaar aan; ‘Dertig kilometer! Zijn we toch best ver gekomen vandaag’