Jupiters reizen is een klassieker in het motoravonturengenre, als subgenre onder reisverhalen. Het is zo’n boek dat de meeste motorrijders wel kennen, al was het maar van naam.
Aangezien ik gek ben op lezen leende ik het boek van Peter, die me meteen al waarschuwde dat het nogal een domper zou zijn. Op het gebied van saaie boeken ben ik een veteraan, dus schoof ik zijn opmerking terzijde en begon ik te lezen.
Wat eigenlijk onmiddellijk opvalt aan de schrijfstijl van Ted Simon, is dat het nogal een warrige bedoeling is. Maar omdat meer boeken een wat onduidelijke start kennen, zette ik door.
Jupiters reizen is het boek dat over de reizen van Ted Simon vertelt. Teddieboy is een britse meneer die in de jaren ’70 vier jaar lang op een Triumph Tiger de wereld over reist. Op zich een prima basis voor een boek, ware het niet dat Ted schrijft als een schizofreen met hersenvliesontsteking. Het ene moment lees je over gebeurtenissen, het andere moment lees je over wat er zich in zijn hoofd afspeelt, en tussen de regels door lees je het tegenovergestelde.
Behalve dat het boek slecht te volgen is, is het ook uitzonderlijk traag en saai. Hoe saai, vraagt u zich af? Nou, als ik nog een maand te leven had ging ik dit boek lezen, dan léék het tenminste nog een eeuwigheid.
Er staan een paar foto’s in, van dingen die je niet wilt zien en dan ook nog van bedroevende kwaliteit. Ik geef het niet graag toe, maar ik ben op tweederde van het boek uitgestapt. Er is werkelijk geen doorkomen aan.
En eigenlijk is dat best vreemd, want heel ‘de scene’ adoreert dat rotboek. Men struikelt bijna over elkaar om in superlatieven uiteen te zetten hoe briljant die klotehippie door een suffe woestijn sukkelt. Ik ben er in ieder geval goed klaar mee, en ik zou het niemand aanbevelen om het te proberen. Mocht je toch eigenwijs zijn, voor 10,99 ben je de ongelukkige eigenaar van 431 pagina’s verspilde boom. Prozac niet inberepen.
ISBN 978 90 5831 4697
Strak! Ik hou wel van dit soort eerlijke recensies. Ik zal het boek links laten liggen en de liefhebbers van het boek meewarig aankijken en een aantal sessies bij een therapeut aanraden.
Wil je herstellen en een leuk boek lezen? Kies dan voor ‘Met fiets en tent naar de Oriënt’. Niet over motorrijders maar over 2 Tukkers die ongehinderd door reiservaring of kennis, vóór de 2e WO op de herenfiets met 1 versnelling van Oldenzaal naar Jeruzalem fietsten. Een prachtige flashback naar toen het reizen nog avontuurlijk en soms zelfs gevaarlijk was. Voor de Neerlandici onder ons: die schaarse stukjes die in het Twents geschreven zijn, zijn ook vertaald om begrijpelijk te blijven. Alleen verkrijgbaar in de betere 2e hands boekwinkels, of misschien op Marktplaats.
Of probeer “Into Africa” van Sam Manicom ‘es.
Ook niet super gestructureerd, maar er zit tempo in en humor. Sam die op een dag besluit dat Alles Anders Moet met z’n leven, rijles neemt, een motor koopt, en 6 maanden later Afrika binnenrijdt…
Hey leuke site,
Je lijkt me wel een tiep die niet van doorsnee fietsen houd.
Tip! ” Het Aarden beest” van Benno Graas. Hij kreeg met champagne kurk z’n koppeling weer aan de praat. Superboek
tikje filosofisch, maar daar hou ik wel van…………..
Dank je! Ik heb al veel over het boek gehoord ja, staat op mn lijst!
En wij zijn gek op vreemde motoren en exoten inderdaad. Morgen gaat onze eigen peter een can am legermotor ophalen. We houden je uiteraard op de hoogte…
Ik ben begonnen aan het boek 10% gelezen. Geen doorkomen aan.
Ook ik ben niet verder dan een 20% gekomen, wat ik wel kan aanbevelen zijn;
– mijn mercedes is niet te koop, van Jeroen van Bergeijk
– een vreemde eend in Afrika, van Gert Duson
Ik weet het, geen boeken over motoren maar zeker de moeite waard. Lois Pryce heeft trouwens ook een tweede boek uit, wat dan weer wel over motoren gaat. Overigens zelden zoveel geklaag gelezen als in het boek ‘Long Way Round’, ga dan niet.
Ben op moment digitaal “motorverhalen” van jos lammers aan het lezen. Ook leuk om te lezen
Dat ‘rotboek’ heeft in de tijd dat het net uit was velen geïnspireerd (er niets anders….) ook op 2wielen de wijde wereld in te trekken en voor jullie de paden te effenen. Als de Stones een boek schrijven over hun muziek kunnen ze daarmee nooit hun muzikale prestaties overtreffen.
Ik vindt het een prachtboek.
Het houdt al jaren mijn tafel wiebelvrij.
In de categorie rare/leuke reisverhalen heb ik nog een aanrader, alleen om de titel zou je het al moeten lezen: De neus van Stalin.
Een reis van de Oostzee naar Zwarte zee en Moskou in een Trabant vergezeld door een oudtante en een varken genaamd Winston.
wat die hoger vernoemde ‘Into Africa’ van Sam Manicom betreft… die kan mee op de lijst van saaie boeken. man, heb ik geworsteld om die man zijn boek uit te lezen! er zit gewoon geen lijn in… nee, geen aanrader!
Typisch, want ik heb het boek in 1 adem uit gelezen, ben begonnen in “Riding High”, het vervolg wat meer in detail ingaat op bepaalde delen van de reis. Misschien komt het doordat ik niet de vertaling, maar “Jupiter’s Travels” in het engels dus gelezen heb. Totaal niet warrig, en inderdaad werd/wordt uitgebreid beschreven wat er in zijn hoofd omging/gaat. Dat maakt het boek juist zo interessant. Als je wilt weten hoe de motor het gehouden heeft, dan kom je inderdaad er bekaaid van af. Daar gaat het boek niet over. Het gaat over een man die op een motor 4 jaar 60.000 mijl aflegt en wat hij (vooral ook persoonlijk) meemaakt. En terloops wordt wel verteld welke problemen hij met de motor meegemaakt heeft (leuk detail: Zeult al 3 jaar een dynamo-stator mee en stuurt deze uiteindelijk met de post terug naar Engeland, je raadt het al: 50 mijl verderop fikt de stator uit). Het is echt een reis om de wereld, waarbij hij als Engelsman zich verbaast over de verschillende culturen op verschillende continenten en hoe hij omgaat met vooroordelen die afwisselend bevestigd en ontkracht worden.