We Want Adventure – De Kaukasus

De Kaukasus

Het mooie aan motorrijden is dat je open moet staan voor je omgeving en de omstandigheden. Op de motor ben je kwetsbaar en afhankelijk. Bijvoorbeeld van het weer, de wegomstandigheden, andere weggebruikers, maar met name van de mensen en de culturen die je tegenkomt. Je kan je niet verstoppen achter een raampje en de geborgenheid van een auto opzoeken en dat is nou juist wat motorrijden mooi maakt. Wat betreft het weer, toen we de grens van Turkije naar Georgië overstaken begon het te regen. Dat is even wennen na 3 weken perfecte weersomstandigheden. Helemaal toen de regen over ging in hagel en vervolgens in sneeuw. Heerlijk, het trotseren van de elementen kou, wind en hagel. Oké, het is niet altijd even mooi, maar goed ook slecht weer hoort erbij en je gaat er niet dood van.

Het was ons plan om Georgië, Armenië en Azerbeidzjan in de Kaukasus aan te doen. Om ook Armenië mee te nemen in het routeboek moesten we twee keer door Georgië. De Kaukasus kent een ‘rijke’ geschiedenis van oorlogen waardoor er tot op heden nog een aantal grenzen in de regio dicht zijn. Zo is de grens van Armenië met Turkije en met Azerbeidzjan dicht, waardoor we twee keer door Georgië zouden gaan. De eerste keer om in Armenië te komen. De tweede keer om naar Azerbeidzjan te gaan, vanwaar we de boot zullen pakken naar Turkmenistan. Wellicht om bovenstaande reden wordt Armenië (helaas!) vaak door reizigers vermeden.

Welkom in Armenië

Ondertussen reden we door Georgië en werd het weer steeds slechter. We hadden nog geen duidelijke invulling voor onze dagen en waren vrij om te gaan en staan waar we wilden. We besloten snel door te rijden naar Armenië, waar we vanuit Nederland via via wat telefoonnummers hadden gekregen. We kregen Gatchik aan de telefoon, een jongen opgegroeid in Hilvarenbeek en woont in België, maar op dit moment in Armenië. We waren welkom bij de familie en mochten hier ook blijven slapen. We verbleven bij Arthur, de broer van de moeder van Gatchik en zijn vrouw Karina. Eenmaal daar aangekomen begon het nog harder te sneeuwen dan het al deed en de volgende dag lag er een dik pak. Hierdoor waren de meeste wegen niet begaanbaar en konden wij niet terug naar Georgië. Er zat voor ons dan ook niet anders op om te wachten tot de wegen weer enigszins begaanbaar zouden zijn met de motor.

Arthur en Karina hebben twee kinderen die in Nederland zijn geboren aangezien zij zijn zo’n 10 jaar geleden naar Nederland vertrokken voor een betere toekomst. Na een aantal jaren in verschillende asielzoekerscentra te zijn ondergebracht kregen Karina en de kinderen te horen dat ze binnen een maand Nederland moesten verlaten. Terwijl zij en de familie met advocaten naar de mogelijkheden aan het kijken waren, werden al na 3 dagen Karina en de twee kleine jongens opgepakt en in de gevangenis gezet. Arthur (hij had een verblijfsvergunning) mocht ze niet meer zien en ze werden op het vliegtuig gezet naar Armenië. Terwijl Arthur nog een paar maanden in Nederland bleef om in de bouw wat geld te verdienen vloog ook hij terug om naar zijn vrouw en kinderen te gaan.

Gestrand in Armenië werden wij eens even goed met onze neus op de feiten gedrukt. De mensen hebben hier weinig, maar de hele familie (niet alleen het gezin, maar ook andere familie uit het dorp) ontvangt ons als verloren kinderen. De hele dag door kregen we heerlijk eten en we mochten niks betalen. Wat soms wat ongemakkelijke situaties opleverde. Pieter die met zijn portemonnee en geld in zijn hand staat en wat hij ook probeert geen kans krijgt om ook maar iets te betalen. Deze mensen kennen ons niet, zijn door Nederland het land uitgezet en nu sliepen wij in hun bed terwijl ze op de bank slapen, betalen ze onze benzine en koken ze de hele dag eten voor ons.

Honda versus BMW

Wat trouwens opvalt in de Kaukasus is dat de motoren en wijzelf steeds meer een attractie worden. We komen maar weinig motoren tegen. Af en toe zie je nog wel eens een oude brommer van Russische makelij maar dan heb je het ook wel gehad. Men is het niet gewend en geeft vaak meer om een mooie auto. Daarom zie je er, naast de vele Lada’s ook veel (mooie) Duitse luxe wagens, waar ze dan weer het meeste van de tijd mee aan het slalommen zijn om gaten te vermijden. Maar goed, hier leeft de wens van een mooie BMW of Mercedes bij en niet van een mooie bike. Ons vinden ze dus ook meestal maar raar. Vooral ook omdat er een meisje op de BMW zit.

Naast vreemd vinden ze onze motoren ook razend interessant, en dan met name de BMW van Mandy. BMW vinden ze een prachtig merk, waarschijnlijk omdat iedereen er in een BMW auto zou willen rijden. Een luxe Europees merk. Dat is wat men aansprekend vindt. Als er weer een paar tot een hele groep mannen rond de motoren staan zie je ze eens goed kijken en dan volgt bij aanblik van Mandy’s motor, “Aaah.. Bee-Uhm-Weeee”. Ook knikken ze dan instemmend, vragen vaak nog meteen en onbeschaamd wat het kost in ‘Eevro’ (Euro) en geven goedkeurende blikken. Bij de Honda gaat dit anders en ongeveer zo: de mannen kijken wat rond en vragen dan welk merk het is (er staat alleen Africa Twin duidelijk zichtbaar op de motor). Als ze dan Honda horen komt er weinig tot geen reactie en de aandacht wordt weer snel verschoven naar de BMW. Dit tot lichte frustratie van Pieter omdat hij natuurlijk trots is op zijn Africa Twin. De allerbeste motor ter wereld toch?

Het verhaal van Leila en Rezo

Toen we dachten dat de weg weer enigszins begaanbaar was en voordat we terug naar Georgië en Azerbeidzjan zouden rijden hadden we nog een bijzondere afspraak. De achterneef van Pieter (Caspar) had ons gebeld om te vragen of wij iets voor hem konden doen. Caspar is jurist (De Witte Raaf Juristen) en dit geval helpt hij Zoera, een Georgische man die in Utrecht woont en een Nederlandse verblijfsvergunning heeft. De vrouw en kinderen (Leila van 4 en Rezo van 2) van Zoera zijn ongeveer een jaar geleden Nederland uitgezet en naar Armenië gestuurd. We hadden op dat moment weinig informatie, behalve dat deze vrouw zelfmoord gepleegd zou hebben en de kinderen bij Armeense mensen zouden zitten op dit moment. Zoera probeert zijn kinderen terug te halen, die nu zonder familie zitten en het was belangrijk om een inschatting van de situatie te hebben. Als wij konden kijken hoe het was en wat foto’s konden maken zou dat eventueel kunnen helpen.

Eenmaal op de afgesproken plaats kregen we van Caspar te horen dat de mensen met de kinderen niet naar ons toe konden komen vanwege de sneeuw. Nu was de sneeuw in Jerevan al helemaal weg, maar we hoorden dat op sommige plaatsen nog veel sneeuw lag. De afspraak zou niet meer doorgaan, maar wij hadden hier geen goed gevoel bij. Zouden ze echt niet kunnen komen of zouden ze bang zijn? Gatchik had ondertussen al nagevraagd waar het dorpje was waar de kinderen zich bevonden en met zijn oom en nog een chauffeur stond hij klaar om te gaan. We besloten het te proberen en te kijken of we de kinderen konden vinden!

We hoopten het goede dorp te hebben en dat de sneeuw zou meevallen. Met de motoren (want we wilden daarna doorrijden) reden we achter de auto aan en de stad maakte plaats voor bergweggetjes. Veel sneeuw om ons heen, maar we de wegen waren vrij. Het was al eind van de middag en het werd steeds kouder. Er lag ondertussen steeds meer sneeuw op de weg en het was even zoeken hoe hier doorheen te komen. Het dorpje was niet ver meer, dus we probeerden zo ver mogelijk te komen. Na wat slippen, door de sneeuw heen ploeteren en het aanduwen van de auto waren we bij het dorpje aangekomen. Dit was ook gelijk het einde van de weg en zaten we bovenop de berg. Er lag een dik pak sneeuw en het dorpje zag er armoedig en verlaten uit.

Nu was het prettig dat Gatchik mee was, want hij spreekt Armeens en zo kwamen we snel te weten waar de kinderen waren. Eenmaal bij het goede huis ging Gatchik met zijn oom naar binnen. Daar stonden we dan bij de motoren, aangestaard door de mannen van het dorp, niet wetende of we goed zaten en wat we zouden aantreffen. Een bizarre situatie. Al gauw werden we naar binnen gewenkt in een oud vervallen huis. Daar troffen we een wat oudere vrouw aan en de twee kinderen. Ze keken ons angstig aan en de vrouw was in tranen. Gatchik tolkte voor ons en het verhaal was schrijnend.

De moeder was toen ze met de twee kinderen teruggestuurd was naar haar familie gegaan, maar al snel vertrokken en had de kinderen achtergelaten bij haar tante (de vrouw waar de kinderen nu zaten). Ze had niks meer laten horen en na een tijdje ontving de tante een telefoontje van mensen dat ze zelfmoord gepleegd zou hebben. Meer informatie over de moeder was er niet. De kinderen bleven nu bij haar omdat ze het niet over haar hart kan verkrijgen om de kinderen op straat te zetten. De vrouw is licht gehandicapt, alleen en erg arm. Ze heeft de kinderen tot het brood op is en dan gaan ze naar een andere familie. Zo worden ze heen en weer gebracht. In het dorp is geen school en geen winkel. De vrouw moet de berg af om wat brood te kunnen halen.

Vooral de winters zijn erg moeilijk, want dan wordt het ‘s nachts tot -40 en overdag -25. Als je bedenkt dat er in het huis een klein kacheltje staat, alles enkel glas is en er gaten in de muur zitten is het bijna niet in te denken dat je daar kan leven. Het jongetje is ziek en heeft zweren in zijn mond. Maar geld voor de dokter hebben ze niet. Zoera de vader en zelf zoon van twee vermoorde ouders zit inmiddels in de schulden omdat hij er alles aan doet om de kinderen terug te krijgen en alles wat hij heeft opstuurt. Maar wat blijkt, zijn pakketjes komen helemaal niet aan. De tante vertelde dat de mensen uit het dorp de pakketjes uit elkaar halen en de spullen inpikken.

Het meisje, Leila, raakte in paniek en begon te huilen en te schreeuwen toen we over haar moeder spraken. Ze vroeg naar haar moeder en was bang voor de gevangenis. De tante probeerde haar gerust te stellen en vertelde ons dat het meisje veel nachtmerries had over de gevangenis waar wij in Nederland dus kleine kinderen in gooien voordat we ze op het vliegtuig zetten. Van Karina (de mensen waar wij een paar dagen verbleven) hadden wij al gehoord dat dit geen pretje was. Pieter haalt ondertussen al het eten wat we bij ons hebben van de motor en Mandy maakt foto’s van de situatie. De Haribo beertjes, die nog in onze koffer zaten, breken gelukkig het ijs bij de kinderen en even krijgen we ze aan het lachen. We geven de vrouw al het Armeens geld dat we bij ons hebben en moeten dan met pijn in ons hart vertrekken. De blik in de ogen van de vrouw schreeuwt om hulp en we hopen dat ze in ieder geval weer wat eten kunnen kopen de komende dagen.

Deze Nederlandse kinderen moeten zo snel mogelijk terug naar Nederland. We hebben met eigen ogen gezien hoe erbarmelijk de situatie is. Twee kleine kinderen die hier geen toekomst hebben en in Nederland een fijne en goede jeugd kunnen hebben. Kinderen nota bene in Nederland geboren zijn en de taal spreken. Zij zitten nu zonder moeder en een machteloze vader die niks liever wil dan zijn kinderen terug halen. Caspar staat de vader bij en zij doen er alles aan om dit voor elkaar te krijgen, maar dat gaat niet makkelijk aangezien de vader ook nog eens diep in de financiële problemen zit. Inmiddels is er vanuit Nederland al wat actie ondernomen en is het gelukt om de kinderen bij een dokter te krijgen. Er is echter nog veel meer hulp nodig om deze kinderen naar Nederland te krijgen.

Welke stijl van motorrijden en reizen je ook aanspreekt, of je nu te maken krijgt met psychodogs (zie vorige verslag), armoede, vreemde culturen, rare en/of gewone mensen, slechte weersomstandigheden, het prachtige stuk afvalt met mooie bochten voor je neus of een weg met kuilen en gaten, op de motor heb je ermee te dealen omdat je er niet omheen kunt. En dat is mooi! Dat is waar voor ons motorrijden om draait. Niet alleen het rijden op dat ding, maar juist ook het meemaken van alles om je heen. De verwachte en onverwachte omstandigheden. Dankzij de motor hebben we vele bijzondere verblijven en ontmoetingen zoals we hierboven beschreven hebben. Daar leren wij in ieder geval elke dag van en hopelijk kunnen we door het delen van dit verhaal een bijdrage leveren aan een betere toekomst voor Leila en Rezo.