Op en neer naar de Zwarte Zee

In onze zomervakantie van 2013 hebben wij een motorreis door Zuidoost-Europa gemaakt. Een reis waarin we in 5 weken 16 landen hebben doorkruist en meer dan 9000 kilometer hebben gereden. Tijdens deze reis kwamen we in het binnenland van Albanië de MotorAvonturisten Janus, Peter en Pim tegen. Zij vroegen ons om een reisverslag te schrijven.

Wij zijn Daniel Labordus (BMW F650GSPD), Loekie en Ravi Schreefel (2x Honda NX250 Dominator). Mijn trouwe motor begaf het in Bulgarije, daardoor vervolgde ik vanaf daar mijn weg op een Kawasaki Ninja 300, gesponsord door de ANWB.

Voordat we zelf met de motor op reis konden, zaten we aan de TV gekluisterd tijdens de Paris-Dakar uitzendingen. Gefascineerd door de combinatie van reizen en crossen, ontstond er een stille afspraak dat de reizen waar wij van droomden, zoveel mogelijk offroad moest bevatten. Dit offroad rijden gebeurde meestal als we op zoek waren naar een mooie overnachtingsplek.

Nadat we allemaal klaar waren met onze tentamens, sprongen we zo snel mogelijk op de motor op weg naar avontuur en mooi weer. De eerste twee dagen bestonden uit veel kilometers rijden over de Autobahn, wat nog een uitputtende klus bleek op onze lichte motortjes.

Oostenrijk besloten we te passeren over binnenwegen, omdat we helemaal genoeg kregen van de snelweg. Het bleek in de bergen erg lastig om een goede slaapplek te vinden, maar ons voordeel was natuurlijk dat we met de motoren overal konden komen. Hierdoor zijn we uiteindelijk op de top van een berg beland, nadat we door de blubber hebben lopen ploeteren, onze bepakte motoren over omgevallen bomen hebben moeten tillen en stukken van de steile bergwand op hebben moeten rijden om stukken weggevallen pad te overbruggen. Uiteindelijk kregen we als beloning een prachtig uitzicht.

Een paar mooie dagen verder kwamen we aan bij het eiland Krk in Kroatië. Om een goede plek te bemachtigen aan het strand moesten we een lastig stenen pad omlaag rijden, dit ging dan ook gepaard met enkele kleine valpartijen, maar het leverde ons wel een mooie overnachting op. ’s Nachts moest ik erg nodig naar de wc, maar toen ik opgelucht terug liep viel ik bijna in een gat. De volgende ochtend kwamen we bij dit gat terug en bleek het een grote grot te zijn met prachtige stalactieten en stalagmieten te zijn.

Hierna zijn we langs de Kroatische kust blijven rijden, wat geweldig snorkelgebied is! Deze dagen begonnen dan vaak ook met een vroege duik. Hierna ontbeten we met een broodje zelf gevangen vis, waarna we onze reis vervolgde. ’s Avonds maakten we meestal een wandeling door de bergen, waar we op zoek gingen naar de landdiertjes. Volledig uitgeput ploften we aan het einde van de avond op onze kleine krukjes bij een lekker vuurtje. De drie (eigenlijk tweeënhalf) persoonstent werd snel opgezet, wat handig was qua bepakking maar soms wel iets te gezellig…

Over de grens naar Albanië zagen we meteen dat dit land een stuk armer was dan Kroatië. Overal lege huizen, veel vuilnis op straat en slechte wegen. De mensen waren hier echter wel vriendelijker, overal toeterden auto’s en werd er enthousiast gezwaaid.

Bij Shköder (Albanië) kwamen we aan bij een van de mooiste rivieren die we hadden gezien, we zijn hier natuurlijk ook blijven slapen. Tijdens het avondeten werden we vergezeld door de lokale jeugd (die de lucht van de geiten hadden overgenomen).

De dag hierna zochten we weer een slaapplaats bij een rivier, maar terwijl we ons een beetje uit het zicht van de weg probeerde op te stellen, hoorden we getoeter van drie motorrijders. We wilden eigenlijk al wat verder rijden, bleek dat ze naar ons toekwamen en dat het Nederlanders waren! Dit waren dus De MotorAvonturisten Janus, Peter en Pim.

Nadat we met z’n allen bij de rivier bleven slapen, gingen we de volgende dag op weg naar Macedonië. We zochten in Macedonië bij de grens van Bulgarije een slaapplaats, maar de douane kreeg ons in de gaten. Ze dachten dat we stiekem de grens over wilde steken en brachten ons onder begeleiding naar de grens, die we moesten passeren!? Omdat we in elk land dat we kwamen wilden slapen probeerden we nog terug te gaan, maar dit mocht niet meer…

Hoewel de Dominator een prima motor is, blijft het een oud ding. In Bulgarije begon dan ook de eerste echte pech. De wiellagers van mijn motor waren kapot, waardoor ze in mijn as waren gesleten. Ik kon niet meer verder rijden, maar we moesten wel een garage vinden. Daarom zijn Loekie en Daniël naar het eerst volgende dorp met garage gereden, waar ze Loekie’s achterwiel eruit haalden en naar mij toebrachten. Zo kon ik ook naar de garage rijden en hoefde ik dus niet langs de kant van de weg te staan.

Nu moest de pech nog worden opgelost, wat niet makkelijk bleek omdat niemand Engels sprak of motor reed (er waren dus geen onderdelen). Met wat geluk heeft Loekie een man kunnen vinden die Engels sprak en die hem in contact kon brengen met de enige motorrijder van de stad. Na met hem stad en land in verscheidene busjes te hebben afgereisd, heeft Loekie een nieuwe as kunnen draaien en nieuwe lagers kunnen kopen.

We hoopten dat we qua pech het ergste gehad hadden, totdat we na twee dagen bij de Zwarte Zee aankwamen. Na een mooie nacht aan de Zwarte Zee, reden we weg bij een tankstation waarna er een gigantische knal uit mijn motorblok kwam. Tijdens het uitrollen in de berm zag ik dat er over hele weg olie lag en dat terwijl ik net olie had bijgevuld! Toen we goed keken bleek er een flink gat in mijn motorblok te zitten en hing er een half tandwiel uit dit gat. Het was meteen duidelijk: einde verhaal voor mijn Dominator. Gelukkig zijn we allemaal aangesloten bij de ANWB, waardoor ik een andere motor kon krijgen. Ik probeerde een offroad motor te krijgen, maar na lang zoeken bleek het enige wat ze in de aanbieding hadden een splinternieuwe Kawasaki Ninja300! Deze motor werd binnen vijf dagen op een vrachtwagen vanuit Nederland naar Bulgarije gebracht. We kregen via de ING reisverzekering ook onze hotelkosten in Burgas vergoed, maar na 2 dagen hadden we genoeg van het hotel en hebben we de resterende dagen op twee motoren langs de Zwarte Zee getrokken. De service van de ANWB en de ING waren in ieder geval erg goed!

Griekenland hebben we vanwege deze pech te snel moeten passeren, wat jammer was omdat de Egeïsche Zee prachtig was. Wat opviel was dat de snelwegen erg goed waren, maar de binnenwegen verraderlijk glad. In een bocht waar je 50 mocht reden we dan ook erg rustig, echter bleek het zo glad dat je erover kon schaatsen. Ik kreeg dan ook een lowsider, maar gelukkig kom ik mijn Kawasaki net overeind houden. Daniel, die achter me reed, vloog uit de bocht, maar kon zich met erg veel geluk afzetten tegen de vangrail aan de andere kant van de weg (er stonden bandensporen op de vangrail!). Loekie ging helaas wel onderuit onder andere omdat zijn remmen het niet deden, zijn koppelingskabel gebroken was en zijn schokbreker lek was (we waren ook opzoek naar onderdelen). Gelukkig was het resultaat maar een kleine wond en lichte schade.

We zijn met de boot vanaf Vlöre naar Brindisi (Italië) gegaan. Italië zijn we vrij snel doorgereden omdat het langs de kust te toeristisch was.

De één na laatste nacht in Zwitserland besloten we zonder tent te slapen, het was namelijk erg mooi weer. Zo konden we ook mooi de tent gebruiken om onze motoren af te schermen, we stonden namelijk aan een meer bij een druk natuurgebied. Dit bleek echter een dom idee. Het begon midden in de nacht namelijk plotseling keihard te regenen en bliksemen. We kregen geen kans meer om de tent op te zetten en zijn toen gevlucht naar een nabijgelegen grot. Tijdens de inspectie van de grot kwamen we erachter dat er schorpioenen (hoog in de Alpen in Zwitserland!) zaten. Na deze weggejaagd te hebben, probeerden we nog wat te slapen, maar dit lukte amper.

Twee dagen later kwamen we weer veilig thuis en begonnen we meteen weer plannen voor een nieuwe reis te maken. We willen eigenlijk richting Rusland/Oekraïne, maar gezien de politieke ontwikkelingen daar wordt het waarschijnlijk Engeland/Schotland.